Het leed dat daten heet. Redacteur Misha is een trotse single. Tijdens de feestdagen kreeg ze echter zielige blikken als bleek dat ze wéér niemand had meegenomen naar het kerstdiner. Nergens voor nodig, zegt ze. ‘I got this.’
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat op gebied van flirts, seks en relaties.
‘Neem jij met kerst iemand mee?’, staat er in het berichtje van mijn moeder. ‘Dat is oké, hoor.’ Eh, wie moet ik meenemen? Mijn beste vriendin of gewoon een vriend? Misschien mijn ex die toevallig in het land is; de keuze is reuze. De opties spoken door mijn hoofd, maar ik weet waar mijn moeder op niet zo subtiele wijze op hint: een geliefde.
Ik kan het haar niet per se kwalijk nemen, zij wil mij gelukkig zien. Iets wat ze talloze keren heeft uitgesproken. Het ding is alleen: dat ik single ben, maakt me niet per definitie ongelukkig. Ik heb het hartstikke naar mijn zin in mijn eentje, al is dat nog lastig uit te leggen aan anderen die wel een relatie hebben. Ze zien mij als de Da Vinci-code, een raadsel dat smeekt om opgelost te worden. Dat is naar mijn idee onnodig, ik ben al compleet. Sterker nog, de ontbrekende stukjes van de Misha-puzzel vond ik pas toen ik mijn relatie beëindigde.
Negen jaar geleden verbrak ik mijn eerste, serieuze relatie. Na vier jaar lief en leed te hebben gedeeld was het pijnlijk om ‘ons’ de rug toe te keren. Nachtenlang sliep ik niet en herbeleefde ik alle fijn en minder fijne momenten. Ik dacht na over de keren dat we ‘ik hou van je’ in elkaars oor fluisterden en ‘ik haat je’ dachten. Het was zeker moeilijk. Maar de keuze om als alleenstaande door het leven te gaan, was het beste cadeau dat ik mezelf kon geven.
Terwijl de tranen nog over mijn wangen biggelden, leerde ik mezelf op één te zetten. Voorheen dacht ik altijd aan wat mijn partner nodig had, waar ik hem in kon bijstaan. En mijn eigen behoeftes? Die verdwenen zo ver naar de achtergrond, dat ik soms vergat dat ze bestonden. Toen ik er weer in mijn eentje voorstond, kon ik er niet meer aan ontkomen. Zorgen voor een ander, veranderde in zorgen voor mezelf. En jongens, wat ben ik in de afgelopen jaren geheeld. Iets wat ik onmogelijk had kunnen doen als ik altijd in ‘wij’ bleef denken in plaats van in ‘ik’.
Begrijp me goed, ook als onderdeel van een stel kan je als individu groeien. Ik ben geen hater als het aankomt op relaties; ze zijn spannend, leuk, fantastisch. Dat neemt niet weg dat je ook (tijdelijk) zonder kan doen en er geen minder mens door bent.
Ik snap dat het eng kan zijn om je (ongezonde) relatie achter je te laten. Wat als het gras niet groener is aan de overkant? En wat als je alleen blijft tot in den eeuwigheid? Wat als, wat als… Je kan het ook van de andere kant bekijken: wat als single zijn wel precies is wat je nodig hebt? Wat als het je de tijd gunt om te kiezen wat jij wilt versus wat jullie willen? Wat als je gelukkiger kan zijn?
Onthoud dit: je hoeft geen onderdeel van een koppel te zijn om geluk te vinden óf om anderen tevreden te stemmen. Wees wat liever naar jezelf toe. En nee, de samenleving is niet gebouwd op singles, maar dat neemt niet weg dat jij er je weg in kan vinden. Geniet van je tijd alleen, want voor je weet loop je iemand tegen het lijf waar je niet meer zonder kan.
Misha is 32 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en een van zes maanden gehad, inmiddels is ze zeven jaar single.
Misha: 'Doe mij ook maar zo'n big boy van TikTok, hoor'
