Het leed dat ouder worden heet. Sinds redacteur Misha een bepaalde leeftijd (lees: dertig plus) heeft bereikt, wordt ze gezien als broedmachine. De vraag wanneer ze kinderen krijgt, wordt vaak haar kant op geslingerd. En het antwoord is altijd hetzelfde: gaat je niks aan.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden over hoe het er bij hen voorstaat op het gebied van flirts, seks en relaties.
Afgelopen week had ik voor het eerst een gevoel van solidariteit met Hailey Bieber. Nee, ik ken het wereldberoemde model niet, maar ik las een interview waarin ze afrekende met de constante zwangerschapsgeruchten. Om de haverklap siert de Amerikaanse de voorpagina’s van entertainmentsites met de kop dat ze mogelijk in blijde verwachting is.
Tot nu toe hebben de mediamakers het altijd bij het verkeerde einde gehad. “Kan ik niet verdomme één keer een opgeblazen buik hebben en niet zwanger zijn?” zei ze in het interview. Hear, hear. Wat er allemaal in Hailey’s baarmoeder gebeurt, gaat anderen geen moer aan.
Nu sta ik niet op voorpagina’s of hoef ik niet te dealen met miljoenen mensen die in de gaten houden of ik een bolling in mijn onderbuik heb. Maar wat ik wél heb zijn mensen die zich, mede door mijn leeftijd, constant afvragen wanneer ik mijn baarmoeder ga gebruiken – als in: vullen met een bevruchte eicel om er een kind uit te groeien.
Als ik het internet, en dan met name het Radboud UMC, mag geloven, ‘wordt de kans op zwangerschap bij vrouwen langzaam minder’ vanaf hun 30e. Inmiddels ben ik daar al drie jaar (!) overheen. Genoeg reden voor mijn omgeving om constant te checken hoe het zit met de vervulling van mijn kinderwens. Of moet ik zeggen, met de vervulling van hun kinderwens voor mij. Ik heb namelijk enkele jaren geleden besloten dat er wat mij betreft geen mini-me’tjes op de wereld hoeven te komen.
Het probleem ligt ‘m eigenlijk in de vraag, want het gaat niet zo zeer over mijn kinderwens, maar meer over wanneer ik aan de verwachtingen van de samenleving ga voldoen. ‘Het wordt wel tijd’, zeggen ze dan. Volgens wie, vraag ik me af. Of: ‘Toen ik jouw leeftijd had…’ hoor ik ook vaak. Ja, toen jij mijn leeftijd had zat de wereld anders in elkaar. Het lijkt bijna of er verwacht wordt dat ik kinderen krijg, enkel omdat ik een baarmoeder heb.
Gaby: 'Zonder kinderwens vond ik single zijn veel makkelijker'
Gezien de vraag zo vaak voorbijkomt, heeft het mij aan het denken gezet. Wil ik écht geen kinderen? Na een vermoeiende innerlijke dialoog waarin ik de voor- en nadelen van het ouderschap tegen elkaar afweeg, kom ik steeds bij hetzelfde antwoord uit: ik denk het niet. Maar helemaal zeker ben ik er ook niet van.
Het laatste stukje twijfel bestaat uit angst. Angst dat ik spijt krijg dat ik geen moeder ben geworden toen het kon. Wat als ik vroeg in de overgang kom en het hoofdstuk ‘biologisch moeder worden’ voor altijd wordt gesloten? Of wat als ik straks over de zeventig ben, zal ik dan niet een bepaald gemis voelen? Het zijn vragen waar ik geen antwoord op heb.
Dan heb je nog de andere kant waar ik me afvraag of ik er spijt van krijg als ik wél moeder word om de verkeerde redenen. Omdat ik het gevoel heb dat het erbij hoort, bij mijn vrouwzijn, bij mijn baarmoeder-eigenaarschap. Mochten er ooit mini-Misha’s op de wereld komen, betwijfel ik niet dat ik onvoorwaardelijk van ze zal houden. Is die liefde genoeg om te reproduceren en het leven zonder kinderen te laten varen?
Ik ben van mening dat moeder worden, op welke manier dan ook, zoveel aan je leven toevoegt. Tegelijkertijd zet het ook de rem op een heel ander leven. Een vrijer leven waarin je niet voor mensjes moet zorgen die niets voor zichzelf kunnen doen.
Ik weet niet wat het antwoord wordt op de vraag of ik kinderen wil. Voor nu zeg ik nee, maar dat kan in een ogenblik veranderen. Het enige wat ik wel weet, is dat het een keuze is die ik zelf moet maken. En als het zo is dat ik toch een weggestopte kinderwens koester, dan hoop ik dat het me ook gegund is. Tot die tijd: laat me met rust. Het gaat je niks aan.
P.S. Je weet nooit of er iets op de achtergrond speelt, waardoor een vraag over een kinderwens bijzonder pijnlijk voor een ander kan zijn. Dus mijn voorstel is om de vraag lekker achterwege te laten. Als het een onderwerp is dat besproken moet worden, zal de persoon die het betreft er zelf over beginnen.
Misha: 'Ik zou door de grond gaan als iemand ooit zó over mij sprak'
Misha is 33 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en één van zes maanden gehad. Inmiddels is ze zeven jaar single.
