Het leed dat daten heet. Redacteur Misha heeft nu al een paar keer dezelfde man op een fiets gespot. Maar nooit op dezelfde plek. Als hun blikken elkaar kruizen, kunnen ze beiden niet wegkijken. Maar wie is hij?
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden voor ‘Hoe date ik het’ over hoe het er bij hen voor staat op gebied van flirts, seks en relaties.
Heb jij wel eens gehad dat je een onbekende zag en diep in je ziel wist dat jullie met elkaar verbonden waren? Oké, dat is dit niet. Storytime! Een paar maanden geleden zag ik hem voor het eerst; de fietser. Het was een warme zomerdag, hij was volledig in het zwart gekleed en sjeesde met zijn te dure elektrische fiets door Amsterdam-Zuid.
We keken elkaar aan en lachten. Ken ik jou, dacht ik? Misschien. Hij had iets bekends, maar toch lukte het me niet om zijn gezicht aan een naam in mijn mentale adressenboek te koppelen. Toen hij een stukje verderop was, keek ik nog een keer over mijn schouder. Hij deed hetzelfde. Vlinders. Onderbuik. Gefladder.
Een week later stond ik naast mijn fiets in Amsterdam-Centrum en opnieuw kwam deze gast voorbij gefietst. Weer keken we naar elkaar, weer lachen, weer keken we weg en weer besloten we op hetzelfde moment nog een keer snel te gluren. De timing was meesterlijk, al zeg ik het zelf.
Uiteraard bleef het daar niet bij. De derde keer dat dit gebeurde liep ik op een heel vroege vrijdagochtend (lees: zeven uur) achter het Centraal Station. En wie was daar ook? Juistem. Inmiddels ken je ons ritueeltje van kijken en wegkijken wel. Daarnaast durf ik te zweren dat hij een paar weken geleden voor mij reed in Oost. Maar kan iemand mij even vertellen wie deze gast is?
In een stad met honderdduizenden inwoners is het best bijzonder om steeds dezelfde persoon op verschillende plekken tegen het lijf te lopen. Ik zou bijna denken dat het meant to be is. Toch is er van een ontmoeting nog geen sprake geweest. Ten eerste omdat hij altijd met een rotvaart door de stad crost en het dus lastig is om iemand staande te houden. En ten tweede… wat zeg je dan? “Hé, ik ken jou niet, maar zie je altijd fietsen?” Ik lijk wel een stalker.
Daarnaast weet ik niet of een kennismaking daadwerkelijk de way to go is. Wat nou als hij in mijn verbeelding veel leuker, slimmer en knapper is dan in het echt? Hadden we alleen chemie omdat het steeds gaat om een moment van drie seconden? Daarnaast is niets een grotere pussyblocker dan de realiteit, als je het mij vraagt. Een fantasie die werkelijkheid wordt heeft altijd een teleurstellend randje (ja, ik ben een pessimist). Zolang hij rondjes door de stad (en mijn hoofd) fietst en zich niet voorstelt, blijft deze mysterieuze man precies dat – een mysterie.
Weet je wat misschien nog vreemder is dan het feit dat ik hem regelmatig voorbij zie komen? Dat ik hem niet kan omschrijven aan mijn vriendinnen. Had hij donker haar of was het een muts? Een baardje of helemaal niet? Ik heb bijna het idee dat mijn fantasie de leegtes opvult met uiterlijke kenmerken die ik doorgaans aantrekkelijk vindt.
Wat ik nu stiekem aan het doen ben, is mijn droomman bouwen op de fundering van een persoon die ik enkele keren in een flits heb gezien. Klinkt ongezond en dat is het waarschijnlijk ook, maar we doen het ermee.
Dus bij deze mijn digitale versie van een supermarktoproep: ‘Ben jij die ene, ik vermoed, knappe gast die ik door heel Amsterdam tegenkom? Rijd jij op zo’n te dure elektrische fiets en breek je bijna je nek als je mij ergens ziet staan? Dan zoek ik jou. Jij knappe man, ik iemand die graag op een roze wolk blijft zitten. Dus worden onze blikken in de toekomst aan elkaar geklikt als magneten, rijd dan vooral door. Of niet en laten we kijken waar de fiets strandt. Het is aan jou.’
Misha is 32 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en een van zes maanden gehad, inmiddels is ze zeven jaar single.
Misha: 'Geloof mij maar, mannen komen altijd terug (maar moet je dat willen?)'
