Het leed dat appen heet. Bijna iedereen heeft één persoon die de volledige aandacht kan opslokken, zelfs met één bericht. Zo ook redacteur Misha, al vergelijkt ze dit zelf met een gijzeling.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden over hoe het er bij hen voorstaat op het gebied van flirts, seks en relaties.
Onbekend nummer heeft één WhatsApp-bericht gestuurd, zegt mijn opgelichte telefoonscherm. Er staat geen naam bij, maar ik weet precies wie dit is. Zweterige handjes, versnelde hartslag en een vlindertuin in mijn onderbuik; dit is wat één bericht met mij kan doen. De afzender is de persoon waardoor ik me plots geen houding meer weet te geven. Er zijn jaren overheen gegaan sinds onze eerste ontmoeting. Sindsdien zijn er honderden eerste berichten gestuurd en ontvangen, maar ik ben nog altijd compleet van de leg.
Dat ene bericht zorgt ervoor dat ik word gegijzeld door mijn eigen telefoon. De vergelijking voelt misschien overdreven, maar dat apparaat houdt me gevangen met als doel mij te dwingen bepaalde dingen te doen of juist niet te doen. Zoals binnen drie seconden reageren. Ken je dat mentale spel wat je met jezelf speelt, genaamd: ‘ik ga niet kijken, want de ander wacht maar’? Ik doe altijd mee, maar verlies ook altijd. Als een bonk van nerveuze energie en (angst)zweet raken mijn telefoon en ik verwikkeld in een staarwedstrijd. Het duurt net zo lang tot ik de moed bij elkaar heb verzameld om het gesprek te openen en een reactie terug te sturen, meestal zo’n dertig seconden.
Het enige wat mij nog meer on edge maakt dan het eerste bericht ontvangen, is wachten op een reactie. Argh, op zulke momenten wil ik mijn telefoon kapot smijten, naar een onbewoond eiland verhuizen en de rest van mijn levensdagen slijten zonder internetverbinding. Dat onrustige gevoel is hartstikke normaal, hebben diverse experts met Refinery29 gedeeld. (Pfew, ik ben niet de enige.) Het wachten op een reactie zorgt ervoor dat rampscenario na rampscenario in je hoofd afspelen én je die heel eventjes voor waarheid aanneemt. Je kunt denken dat de persoon in kwestie je haat of haat wat je stuurt. Of je kunt denken dat-ie je raar of stom vindt. Het is nu eenmaal zo dat je zwaarder aan de mening tilt van iemand die je leuk of aantrekkelijk vindt.
In mijn geval is de persoon aan de andere kant van de telefoon iemand waarvan ik bang ben dat-ie mij desperate vind. Nu hoor ik je denken: stel je niet zo aan. Mijn angst is niet ongegrond, want via via heb ik gehoord dat hij mij wel eens heeft bestempeld als een ‘sadomasochist die ondanks alle mentale klappen terug blijft komen voor meer’. Zelfrespect, who?
Dit zijn de vier hechtingsstijlen (en hoe ze jouw relaties beïnvloeden)
Als ik met hem app ,voel ik me niet alleen gegijzeld door mijn telefoon, maar ook alsof al mijn zenuwuiteinden blootgelegd zijn. In mijn hoofd is dit scenario vergelijkbaar met een bom ontmantelen; een precaire zaak met mogelijk fatale afloop –voor mij dan. Hoe je het ook wendt of keert, het gesprek heeft altijd invloed op mijn gemoedstoestand. Als het een fijn gesprek is, speelt in mijn hoofd de geromantiseerde versie van onze geschiedenis zich af als een film. Als de reacties kortaf of naar mijns inzien ongeïnteresseerd zijn, word ik onzeker. En als het gesprek om wat voor reden dan ook doodbloedt, wil ik het liefst onder de dekens verschuilen tot de schaamte is overgewaaid.
Volgens psychotherapeut dr. LeslieBeth Wish (via: Elite Daily) is deze reactie er een die voortkomt uit stress. En dat heeft alles te maken met de amygdala, een amandelvormige kern van neuronen in het brein. ‘De amygdala fungeert als een schietgrage schildwacht die alleen maar op zoek is naar tekenen van je emotionele toestand en van welk gevaar dan ook, inclusief afgewezen worden en emotioneel gekwetst worden. Kwetsbaar zijn is beangstigend, en helaas kunnen onze hersenen geen onderscheid maken tussen daadwerkelijke schade en emotionele schade.’
Met deze informatie in gedachten zou je denken dat ik betere keuzes maak in het leven. Guess again! Als iemand met een vermijdende hechtingsstijl en bindingsangst – dit weet ik dankzij talloze gesprekken met mijn therapeut, thanks! – vind ik het eng om mensen dichtbij te laten en als ik contact met hem heb, laat ik hem dichtbij. Toch waag ik het er steeds weer op en elke keer weer voelt het alsof ik een mokerslag op het meest kwetsbare deel van mijn zijn krijg, mijn emoties.
Op dit moment zou ik graag willen beloven dat ik het in de toekomst beter zal doen. Maar de waarheid is: ik weet nog niet wat er gaat gebeuren en ik weet nog niet of ik ‘genoeg’ emotionele tikken heb gehad om er voor altijd klaar mee te zijn. Wat ik wel weet is dat ik een mens ben. En dat ook dit iets menselijks is. Do better? Ja. Wees vergevingsgezind naar jezelf toe? Ook ja.
Misha is klaar met discussie over vriendschap tussen man en vrouw: 'We zijn geen neanderthalers'
Misha is 34 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en één van zes maanden gehad. Inmiddels is ze zeven jaar single.
