Het leed dat onzeker zijn heet. Als redacteur Misha door een man wordt afgewezen, is haar eerste gedachte dat het komt door haar gewicht. Of dat écht zo is, weet ze helemaal niet.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden over hoe het er bij hen voorstaat op het gebied van flirts, seks en relaties.
Wist je dat vrouwen minder goed met afwijzing kunnen omgaan dan mannen? Een onderzoek uit 2022 heeft aangetoond dat vrouwen ‘gevoeliger zijn voor afwijzing én meer geneigd zijn zich zorgen te maken over het aangaan en aanhouden van relaties met anderen.’
Deze uitkomst moet ons eigenlijk niet verbazen. In de wereld van heteroseksuele relaties is het nog altijd een ongeschreven regel dat de vrouw benaderd wordt door de man. Voor je gaat steigeren: uiteraard zijn er genoeg vrouwen die de eerste stap zetten. Maar als een datingapp (ahum, Bumble) er zelfs een punt van heeft gemaakt dat vrouwen de eerste stap moeten zetten, dan weet je al dat de ongeschreven regel nog steeds (on)bewust in stand gehouden wordt.
Keep in mind dat ik een heterovrouw ben. Als vrijgezel is een van mijn grootste angsten niet om alleen te blijven, maar om een blauwtje te lopen. Hoe gênant? Gek, want zo gênant is het helemaal niet. Als een van mijn vriendinnen besluit op een man af te stappen ben ik haar grootste cheerleader. Als een trotse moeder die haar kind voor het eerst naar school brengt. Echt, ik barst zowat uit elkaar van trots dat mijn bestie het heft in eigen handen neemt.
Volgt er een afwijzing, dan sta ik klaar met een drankje en bemoedigende woorden. ‘Je bent toch te goed voor hem. Zo leuk is hij toch niet. En hallo, kijk wat jij hebt gedaan, queen.’ Afwijzing is nu eenmaal het risico van het vak.
Kon ik dat ook maar bij mezelf denken. Als vrouw van de wereld – of in elk geval van Nederland – moet ik toegeven dat ik het doodeng vind om op een man af te stappen. Quelle horreur. Ik weet dat het maar één van twee kanten op kan gaan; of er is een klik en er volgt iets gezelligs, of hij bedankt vriendelijk en we gaan beiden onze eigen weg. Zo angstaanjagend klinkt het niet, als ik het zo zeg.
Mijn probleem ligt ook eigenlijk niet bij per se de afwijzing zelf, maar wel bij wat er daarna gebeurt. Loop ik een blauwtje, dan racen de mogelijke verklaringen daarvoor door mijn hoofd. Het is mijn houding, het is mijn persoonlijkheid, nee, het is mijn gewicht. Vooral dat laatste is moeilijk weg te wuiven.
In de afgelopen jaren ben ik eerlijk geweest over mijn struggles met het accepteren van mijn “nieuwe” vorm. Dat ik me nog steeds niet volledig op mijn gemak voel in mijn eigen lijf, is denk ik wel duidelijk. Ik durf wel te zeggen dat het momenteel mijn grootste onzekerheid is. Dat mijn gedachten linea recta daarheen schieten als ik word afgewezen, is dan ook niet zo gek.
Een aantal maanden geleden appte ik met een jongen die ik al wat langer kende. We spraken af om wat te gaan drinken, maar door omstandigheden ging het op het laatste moment niet door. Raincheck, was zijn vraag. Er gingen zo’n drie weken voorbij en we hadden nog niets nieuws afgesproken toen ik hem in het wild tegenkwam.
We groetten elkaar en gingen vervolgens ieder onze eigen weg. Er volgde geen bericht meer, geen raincheck-afspraak, helemaal niks. Wat er in de tussentijd gebeurd was? Ik had geen idee. Het enige wat ik me kon bedenken is dat hij mij (lees: mijn lichaam) had gezien en zich had bedacht over onze ontmoeting.
Ik weet, ik weet dat het nergens op slaat. Op dit moment vul ik voor een ander in wat-ie denkt. Het is een nare gewoonte waar ik echt een keer mee moet kappen, maar het feit dat ik afgewezen ben – is dat echt zo, not sure – doet mijn zelfverzekerdheid meteen wankelen en trekt met spoed mijn grootste onzekerheid uit de put waar ik het in gestopt heb. Alle positiviteit, zachtheid en zelfliefde is op zo’n moment in geen velden of wegen te bekennen.
Ik durf niet te zeggen of mijn lijf daadwerkelijk de reden is geweest dat die gast nooit meer wat van zich had laten horen. Misschien besefte hij op dat moment dat we toch geen match waren, misschien stond zijn hoofd even niet naar afspreken of misschien was er helemaal niks aan de hand.
Wat ik wel weet, is dat ik nog zo vaak tegen mezelf kan liegen dat ik mijn onzekerheid in iets moois heb omgetoverd. Maar als het erop aankomt, weet ik niet waar ik die energie vandaan moet halen. Het is een pijnlijke realisatie, maar wel een die mij verder gaat helpen. Dat weet ik zeker.
P.S. Misschien was het wel mijn persoonlijkheid die een enorme afknapper was. Grapje, ik ben fantastisch. En jij ook. Laat je niet gek maken door een afwijzing, niet van een ander en al helemaal niet van jezelf.
Misha: 'Ik voelde meteen dat hij de ware was, maar wat zat ik ernaast'
Misha is 34 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en één van zes maanden gehad. Inmiddels is ze zeven jaar single.
