Het leed dat fileflirten heet. Redacteur Gaby hield wel van een lekkere fileflirt om haar tijd in de auto nog een beetje dragelijk te maken, maar toch is het niet altijd leuk als het gebeurt.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat op het gebied van flirts, seks en relaties.
Fileflirten is echt één van de dingen die ik tijdens het rijden van lange afstanden met heel veel plezier deed om mezelf te blijven vermaken. Niet per se alleen maar in de file, maar ook gewoon kijkende naar wie er in passerende auto’s zat en gezellig glimlachen als wat ik zag me beviel. En dan, als het de ander ook beviel, een beetje langs elkaar heen rijden. Wel veilig natuurlijk, want ik wil geen ongelukken veroorzaken.
Nu zijn er, afgezien van wat gezellig oog- en glimlachcontact, echt wel momenten geweest dat fileflirten minder leuk was. Laten we het snelwegintimidatie noemen. En voor je begint met ‘als je niet naar ze had gelachen, hadden ze je ook gewoon met rust gelaten, dus eigen schuld’, heel even je mond houden alsjeblieft. Op victim blaming zit echt niemand te wachten.
Gaby: 'Toen ik weer gedumpt was wilde mijn moeder me inschrijven op Lexa'
Ik mag namelijk hopen dat ik, ook als ik in eerste instantie wel uit interesse of beleefdheid geglimlacht heb, niet ineens vastzit aan een fileflirt-contract waarin staat dat ik vanaf dat moment verplicht ben om – tot één van ons een andere afslag neemt – te blijven lachen. Of dat ik op een gegeven moment bij hetzelfde tankstation moet stoppen om God knows what te gaan zitten doen daar. Ik voel me namelijk al niet veilig als ik alleen op straat loop, laat staan bij een vreemde die me mee wil lokken naar een afgelegen plek.
Dat meegelokt worden naar een tankstation is trouwens geen grap, voor de mensen die het nog nooit hebben meegemaakt. Het is weleens gebeurd dat iemand na gezellig glimlachen en langs elkaar heen rijden al wenkend de afslag naar een benzinepomp nam. Ik ging niet mee, want ik zou ten eerste geen idee hebben wat ik daar dan zou moeten doen én het leek me een doodeng idee. Hij teleurgesteld kijken, ik snel wegrijden.
Wat ik ook weleens heb gehad is dat een bestuurder het, toen ik hem na beleefd te hebben gelachen negeerde, nodig vond om boos kijkend kilometers achter elkaar op het zelfde tempo naast me te blijven rijden. Daarbij blokkeerde hij elke mogelijkheid om weg te rijden en ik was oprecht bang dat ik op een gegeven moment zou moeten tanken en hij achter me aan zou rijden. Je zou denken dat de hoeveelheid intimidatie die je voelt niet zo hoog kan zijn als er twee autodeuren tussen zitten, maar geloof me: dit was doodeng.
Gaby: 'Ik hoorde hem tegen zijn beste vriend zeggen dat hij van me houdt'
Maar de reden dat ik deze column schrijf is een man in een witte Seat die me vorige week besloot te irriteren tijdens het rijden. Dat ik weet in wat voor auto hij reed komt doordat hij een half uur (!) lang heeft geprobeerd mijn aandacht (en nummer) te krijgen. Dat ik hem geen één van de minstens 25 keer dat hij seinend langsreed aan heb gekeken was blijkbaar niet voldoende om me met rust te laten. Misschien dacht hij dat ik het niet doorhad dat er iemand fucking hinderlijk, op dezelfde snelheid, wild gebarend naast me aan het rijden was. Ik ben aan het autorijden. Het zou niet goed zijn als ik je nog niet had gezien, want dat zou betekenen dat ik nooit om me heen zou kijken.
‘Maar hoe weet je dan dat hij je nummer wilde als je hem niet aankeek?’ Ik hoor het je denken, lieverd. Ga ik je nu uitleggen. Elke keer als deze beste man me voorbijreed, keek hij (tering gevaarlijk ook) over zijn schouder door het raam en deed hij met zijn hand een telefoon na. Ik had een zonnebril op, dus hij zag niet dat ik keek (en al had ik wél opvallend gekeken; er rijdt een hinderlijke gozer langs, laat me). Toen ik achter hem in de file terechtkwam, besloot hij het via zijn achterruit met verschillende handgebaren te proberen. Op een gegeven moment was hij zichtbaar geïrriteerd omdat ik hem ‘niet zag’.
Ik voelde me niet per se geïntimideerd op dat moment, maar ik was er vooral heel erg klaar mee. Afgezien van dat het gevaarlijk is om op die manier te fileflirten, negeer ik je met een reden. Ook op de snelweg is consent van toepassing, dus als ik je geen enkele aanwijzing geef dat ik het prettig vind om constant gehinderd te worden door je, mag je gewoon lekker doorrijden.
Toch zat ik te denken: hoe kan ik ervoor zorgen dat hij begrijpt dat ik hier niet van gediend ben? M’n middelvinger opsteken? Een ‘ga weg’ gebaar maken? Dat durf ik dan op de één of andere manier niet, voor het geval m’n tank leeg zou raken en ik ineens met een boze vent op een tankstation zou belanden. Want dat hij volhardend was, was één ding wat zeker is. Wie zegt dat hij niet all the way zou gaan?
Ik ben overigens ook een keer voor een stoplicht (dat bizar lang op rood stond) aangesproken door iemand die gebaarde dat ik mijn raam naar beneden moest doen. Die man vertelde me dat hij me beter wilde leren kennen. Blijkbaar nóg beter dan hij me in de drie seconden dat hij de rechterkant van m’n gezicht had zitten bekijken had leren kennen. Ik heb (meerdere keren, want hij bleef volhouden) ‘nee’ gezegd en ben doorgereden, maar wat als je je verplicht voelt je nummer te geven? Zit je daar weer aan vast en daar heeft echt niemand zin in. Echt niet.
Enfin, ik was erg gelukkig toen meneer witte Seat een afslag nam die ik niet moest hebben, maar kunnen we het er allemaal even over eens worden dat fileflirten gezellig moet blijven en dat je, ook (en misschien wel vooral) in een auto heel intimiderend kunt zijn? Dus voor de volgende keer dat je de weg op gaat: rij vooral heel voorzichtig en flirt alleen verder als de ander daar ook zin in heeft. Anders hup, naar de plaats van bestemming. Op opdringerige automobilisten zit namelijk niemand te wachten.
Dit artikel verscheen eerder op onze site.
Gaby: 'Zeven maanden geleden was ik nog single, nu zet ik m'n huis te koop'
