Het leed dat daten heet. Redacteur Misha weet dat ze het in het verleden vaak heeft gefaket – haar gevoelens dan. Ze probeerde toch iets meer een ‘ja en amen’-meisje te zijn dan ze daadwerkelijk is.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden voor ‘Hoe date ik het’ over hoe het er bij hen voor staat op gebied van flirts, seks en relaties.
Als ik nog één keer een man hoor zeggen: ‘Ik hou van een sterke vrouw’ om vervolgens met een ‘ja en amen’-meisje te trouwen, ga ik echt over mijn nek. Het klinkt allemaal leuk en sexy op papier; een vrouw die haar eigen boontjes dopt, niet bang is haar mening te uiten en wiens leven doordraait lang nadat jij daar weer uit verdwenen bent. Maar als puntje bij paaltje komt, willen de meeste mannen (ja, ik generaliseer) een vrouw die ja knikt en achter hem staat. Achter, niet naast.
Als je ‘Hoe date ik het’ al langer leest, weet je één ding over mij: ik ben alles behalve een ‘ja en amen’-meisje. Wil je een discussie voeren, dan ben je bij mij aan het goede adres. Ik heb overal een mening over en ben niet op mijn mondje gevallen. Doe je iets wat mij niet aanstaat, dan zal je dat zeker te horen krijgen. Toch heb ik vaker gedaan alsof ik een minder sterke mening had om mijn potentiële partner van het moment in te palmen. Maar door die ervaring(en) kan ik je vertellen: faken is nooit goed – niet in bed, niet naar je partner toe en zeker niet naar jezelf toe.
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ben een ster in faken. Ja, ik heb het over het sporadische orgasme. Maar voornamelijk over gevoelens en mijn persoonlijkheid. De talloze keren dat ik me anders heb voorgedaan dan ik echt ben, daar word je duizelig van. Dat wil niet zeggen dat mijn hele persoonlijkheid een opeenstapeling van leugens is, maar ik heb me vaak genoeg leuker, gezelliger en minder eigenzinnig opgesteld terwijl ik met iemand aan het flirten was.
Als vrouw met een eigen willetje krijg ik snel het stempel ‘moeilijk’ op mijn voorhoofd gedrukt. Al vind ik dat natuurlijk zelf hartstikke meevallen. Ik ben niet moeilijk, ik pik gewoon geen bullshit. Ik moet eerlijk bekennen dat een dominant persoon mij met gemak omver lult en in sommige gevallen zelfs doet vergeten wie ik eigenlijk precies ben. Niet echt iets om trots op te zijn, maar ewa ja.
Dit is niet alleen oneerlijk naar mijn lover toe, want uiteindelijk weet hij niet precies met wie hij het bed deelt. Maar vooral naar mezelf vind ik dit een kwalijke zaak. Hoe kan het dat mijn ijzersterke ruggengraat plots nergens te vinden is als iemand z’n tanden laat zien? Hoe kan het dat ik opeens een genuanceerde versie van mijn mening over mijn lippen hoor rollen als ik in het bijzijn van een man ben op wie ik dol ben? Je zou denken dat ik me dan juist op mijn gemak voel en mijn ware ik laat zien. Helaas heeft het verleden bewezen dat het niet altijd zo gaat.
Kijk, dit is een knap staaltje zelfkennis en het enige wat ik kan zeggen is: ik ga het niet meer doen, beloofd. Ik ben namelijk niet de vrouw die sommige (!) mannen voorgeschoteld hebben gekregen. In de tijd dat ik vrijwillig celibatair leefde, heb ik de keuze gemaakt het anders aan te pakken. Ik ben geen ‘ja en amen’-meisje en ga het nooit worden. Wat was het ook alweer? Acceptatie is de laatste stap van het rouwproces of zoiets. In dat geval: vaarwel oude Misha met je gefake, het ga je goed.
Zijn mannen het niet eens met mijn mening en vinden ze me moeilijk? Dan is het misschien beter dat ze het gat van de deur zoeken. Want dat zou nog een heel lang leven worden anders. Ik wil honderd procent mezelf kunnen zijn bij mijn toekomstige partner(s) en als dat niet gaat, werkt het sowieso niet. Je accepteert mij, Misha Margarittha, met al mijn meningen, discussies en liefde. Of niet. Aan jou de keuze.
Misha is 32 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en een van zes maanden gehad, inmiddels is ze zeven jaar single.
Misha: 'Kom op, de lat om te daten ligt inmiddels wel héél laag'
