Ruim een jaar na haar herseninfarct, leert Hilal (30) weer alleen naar buiten gaan. Ze is gedeeltelijk blind en snel overprikkeld, daarom help een blindenstok haar. Toch vindt ze het confronterend om met de stok te lopen en schaamt ze zich er zelfs een beetje voor.
Vandaag is het de Internationale Dag van de Witte Stok, een dag waarop we exra oog hebben voor de mensen die minder zien.
Ruim een jaar geleden krijgt Hilal net voor een schoolreisje met haar kleuterklas een beroerte. Als gevolg daarvan zijn twee plekken in haar hersenen permanent beschadigd; een deel van haar zicht is belemmerd en haar filter voor prikkels is kapot.
“Ik kan met beide ogen aan de linkerkant niets zien. Dat zorgt ervoor dat ik een grote blinde hoek heb. In combinatie met mijn overprikkeling maakt dat naar buiten gaan erg lastig. Op het moment dat ik namelijk te veel prikkels ervaar, kan ik niets meer.”
Door haar beperkingen, gaat Hilal sinds haar herseninfarct niet meer alleen naar buiten, vertelt ze aan LINDA.meiden. “Waar ik eerst kon genieten en tot rust kon komen van wandelingen, is het nu een grote uitdaging. Alleen als ik samen met mijn man loop, voel ik mij volledig op m’n gemak. Hij heeft het meteen door als ik te veel prikkels ervaar en weet precies hoe hij dan moet handelen. Dit terwijl anderen het totaal niet aan mij kunnen zien.”
Iris (23) viel van de ene in de andere eetstoornis: 'Eten gaf me een veilig gevoel'
“Dat mijn beperkingen niet te zien zijn, maakt het lastig voor mensen om rekening met me te houden. Daarom adviseerde mijn ergotherapeut me om een herkenningsstok aan te schaffen. Dit is een korte blindenstok die niet met de grond in verbinding staat, maar waaraan mensen wel kunnen zien dat ik slechtziend ben. Op die manier zijn omstanders extra oplettend, waardoor ik zelfverzekerder en met minder prikkels over straat zou kunnen.”
Naast haar herkenningsstok schaft Hilal ook een blindenstok aan. “Ik merkte al snel dat mensen de herkenningsstok – ironisch genoeg – niet herkennen. De stok is minder bekend dan de blindenstok met het rollende balletje. Dat rollende balletje maakt voor mij alleen te veel geluid. Daar raak ik overprikkeld door.”
“Daarom heb ik er nu een met een wieltje die je alleen naar voren hoeft te schuiven. De stok maakt contact met de grond, waardoor het veiliger en stabieler voelt om te lopen. Ik hoef niemand meer vast te houden, wat ik voorheen wel altijd het fijnst vond. Daarnaast merk ik dat mensen deze stok wel herkennen en voorzichtig doen als ze langs mij lopen.”
Maar in de praktijk reageren ook veel mensen gek op haar stokken. Daarom vindt Hilal het nog niet geruststellend om ermee over straat te gaan. “De eerste keer dat ik naar buiten ging werd ik meerdere keren staande gehouden en nageroepen met de vragen: “Wat is dat?” en “ben je blind?”. Er waren zelfs mensen die: “Hey, kijk eens!” riepen. Ook zwaaiden mensen naar me om te kijken of ik het zag of sprongen ze aan de kant om vervolgens verbaasd te reageren als ik ze nakeek en bedankte.”
Naomi (24) blinkt uit in bodypainting: 'Tijdens het WK schilderde ik zes uur lang m'n broertje'
Maar er zijn niet alleen mensen die haar naroepen. “Er zijn ook mensen die mijn stok helemaal negeren en toch te dichtbij komen. Ik stond een keer in de Zara met mijn stok naar jurken te kijken. Dat was voor mij al een hele uitdaging op zich. Een vrouw griste opeens voor mijn neus een jurk weg. Ik had haar helemaal niet zien aankomen en schrok er erg van. In dat soort situaties zou ik willen dat mensen daar beter op letten.”
“Al die gebeurtenissen in de eerste weken van het wandelen met de stok, zorgden bij mij voor een slecht gevoel. Ik kreeg steeds minder zin en zelfvertrouwen om te gaan oefenen. Ook omdat ik de stok zelf al confronterend vind.”
Hilal vertelt dat de stok voor haar nog steeds als een doorn in het oog voelt. “Ik vind de stok totaal niet bij me passen. Ik wil eigenlijk niet dat mensen zien dat ik een beperking heb. Maar aan de andere kant ook weer wel, omdat het lopen dan gemakkelijker wordt. Ook dacht ik in het begin dat ik de stok eigenlijk niet nodig had omdat ik nog deels kan zien.”
“Met mijn ergotherapeut train ik namelijk ook voor een betere kijkstrategie. Ik leer dan anders kijken, door bijvoorbeeld grotere oogbewegingen te maken. Alleen is dit in de praktijk niet altijd makkelijk toe te passen door mijn overprikkeling. Daarom heb ik op dit moment ook echt een hulpmiddel nodig, hoe confronterend ik dat ook vind.”
“Hoewel ik na de eerste gebeurtenissen geen zin meer had in het lopen, wist ik dat ik uiteindelijk toch graag zelfstandig naar buiten wil. Ik heb mezelf daarom zover gekregen om toch te gaan lopen en probeer het zo leuk mogelijk te maken. Ik geef mezelf nu een opdracht voordat ik ga. Als ik dat doel dan behaal, heb ik een goed gevoel en meer motivatie om het nog een keer te doen. Op dit moment leg ik vaak ergens mijn zelfgebakken potjes neer voor een gelukkige vinder, maar mijn uiteindelijke doel is om een keer alleen naar een koffiebar te gaan.”
Sidney (21) heeft epilepsie: 'Ik wil niet horen hoe ik eruit zie tijdens mijn aanval'
