Het leed dat onzeker zijn over vrienden heet. Redacteur Gaby heeft nu de leukste vriendengroep – you should be jealous – maar geen één van hen kent ze sinds haar jeugd. And that’s more than fine.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat op het gebied van flirts, seks en relaties.
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar het idee van samen opgroeien met je beste vriendinnen, allemaal – in welke vorm dan ook – op hetzelfde moment een gezin starten en elkaar nooit meer uit het oog verliezen, was voor mij dé droom. Eentje die ik van jongs af aan heb gehad en eigenlijk nog veel te lang heb proberen vast te houden.
Want hoe mooi is het om aan het einde van je leven terug te kijken en te zien dat je elke stap samen met iemand hebt gezet? Nou, voor mij kwam aan die utopie aan het einde van de middelbare school keihard een einde. Met uitzondering van één vriendin sprak ik in één klap helemaal niemand meer. Niet omdat we ruzie kregen, maar waarschijnlijk omdat we allemaal een andere richting uit gingen.
Op de universiteit hoopte ik daarna vrienden voor het leven te maken, maar doordat studeren en ik geen besties waren, wilde ik na school het liefst ook zo snel mogelijk weer naar huis. R.I.P. mijn studententijd. Ik maakte trouwens wel hele leuke vrienden in die jaren, maar geen die ik nu nog spreek.
Inmiddels had ik een relatie en werd ik bevriend met de vriendinnen van de vrienden van m’n inmiddels ex. Eindelijk was ik onderdeel van een vriendengroep, iets wat ik al zo lang wilde. Dat ik met de meeste totaal geen match was, negeerde ik omdat ik dacht dat mijn droom was uitgekomen. Toen het uit ging, ben ik zelf nog in dezelfde stad blijven wonen, omdat ik dacht dat zij mijn vrienden waren. Spoiler: ik zat nog geen twee seconden te settelen in m’n koophuis toen er werd besloten dat ze toch geen vrienden waren.
Gaby: 'Dit was volgens hem het meest romantische dat iemand voor hem had gedaan'
Klinkt heel sneu dit (en zo voelde het toen ook), maar don’t worry, het komt allemaal goed. Toch heb ik er nog heel vaak over nagedacht en misschien zelfs wakker van gelegen. Vond ik het dan jammer dat ik later als ik oud was niemand had om mee terug te kijken op onze jeugd? Niet per se. Ik denk vooral dat ik het idee had dat je alleen dan iemand door en door kunt kennen, omdat je alles samen hebt meegemaakt.
Ik rouwde om het niet hebben van zo’n vriendin die me beter kent dan ik mezelf ken. En ik rouwde omdat ik het gevoel had dat ik geen groep met vrienden had die me leuk genoeg vond om voor altijd bevriend met me te blijven.
Het trieste gedeelte is nu voorbij, hoor. Nu komt het leuke stuk. Want vijf jaar geleden ontmoette ik mijn beste vriendin toen ze stage kwam lopen bij LINDA. – al werden we pas echt close toen ze weer weg was. Sindsdien zijn we onafscheidelijk. We hebben elkaar nooit als tieners gezien, want we hebben de eerste ruim twintig jaar van elkaars leven gemist. Zij kent mij beter dan wie dan ook, terwijl we niet met elkaar in de wieg hebben gelegen. Het is dus helemaal niet erg als je de platonische liefde van je leven niet hebt meegenomen uit je jeugd. Die kun je altijd nog vinden.
Sterker nog: de vriendengroep die ik gratis bij mijn vriend heb gekregen kan ik inmiddels niet meer wegdenken uit m’n leven. Twee jaar geleden had ik geen idee dat deze mensen bestonden en nu wil ik ze nooit meer kwijt. Vanaf dag één was ik onderdeel van hun gekozen familie.
In de afgelopen jaren heb ik zulke fijne vrienden gemaakt (en soms ook weer vrienden verloren). Vooral via m’n werk leerde ik vriendinnen kennen die dezelfde interesses hebben. Nu ik mezelf steeds beter ken, vormen er vriendschappen met anderen die dezelfde normen en waarden hebben. Die dezelfde humor hebben. Deze vrienden zijn for life.
De herinneringen die we in de eerste jaren van ons leven niet hebben kunnen maken, gaan we ruimschoots maken tot de dood ons scheidt. Let maar op.
Mocht je de boodschap nog niet snappen, dan vat ik ‘m nog even voor je samen: het ‘perfecte’ plaatje van vrienden zijn vanaf je jeugd en onderdeel zijn van een gigantische vriendengroep is niet voor iedereen realistisch. Superfijn als je dat wel hebt, maar voel je vooral niet kut als je naar je leven kijkt en dat plaatje niet ziet.
Het komt echt allemaal goed, want ook op latere leeftijd kun je mensen ontmoeten die jou het gevoel kunnen geven alsof je nooit een dag zonder ze hebt geleefd. En dat is uiteindelijk misschien nog veel meer waard.
Gaby: 'Het voelde alsof ik door mijn nieuwe relatie mijn beste vriendin in de steek liet'
