Het leed dat reacties krijgen op je gewichtsverlies heet. Gaby is zestien kilo afgevallen en krijgt hier weleens een compliment over. Helaas wordt dat vaak opgevolgd door een opmerking die ze niet meer kan horen.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat in het leven.
Trigger warning: heb je moeite met (lezen over) gewichtsverlies, dan raden we je aan dit stuk over te slaan.
Disclaimer: het schoonheids’ideaal’ dat geschetst wordt op social media is de allergrootste reden dat ik wilde afvallen. Ja, ik ben nog nooit in m’n leven zo fit geweest, maar de hele reden dat ik ben begonnen met hardlopen, gestopt ben met drinken en ‘gezonder’ ben gaan eten, is dat ik wilde afvallen. Ooit hoop ik blij te zijn met het lichaam dat ik heb, ook als dat dan nog steeds niet lijkt op de lichamen die ik online zie. Daar ben ik mentaal nog niet (ik werk eraan), maar ik wil dat je weet – mocht je dit herkennen – dat je niet alleen bent.
Ik ben het vanaf januari 2023 helemaal anders gaan aanpakken, want mijn fijne relatie zorgde er ook voor dat ik alle kilo’s die ik eerder met hard werken was afgevallen, er binnen no-time weer aan had gegeten. Volgens de BMI had ik overgewicht – al slaat die tool nergens op, want het houdt totaal geen rekening met spiermassa etc. – maar ik voelde me vooral totaal niet meer lekker in m’n huid.
Er moest iets veranderen, dus besloot ik me samen met mijn beste vriendin in te schrijven voor een run van vijf kilometer. Sport was al jaren iets wat ik vooral niet deed, afgezien van de hometrainer die ik thuis had staan en waar ik uren – langzaam fietsend – op heb doorgebracht. Mijn conditie was niet-bestaand, dus die moest ik voor maart 2023 gaan opbouwen. Maar er moest in ieder geval bewogen gaan worden met mijn lijf. Rennen vond ik verschrikkelijk, maar het was voor mijn gevoel hard nodig.
De hardloopwedstrijd kwam, ik rende ‘m uit en ik bleef daarna (met tegenzin) hardlopen. Én ik wandelde elke ochtend dat ik thuis werkte vijf tot tien kilometer om minstens 10.000 stappen per dag te halen. Daarnaast probeerde ik zo min mogelijk te eten.
Je raadt het al: hier begon het problematisch te worden, want als ik die 10.000 stappen rond een uur of acht niet had gehaald, ging ik nog vijf kilometer rennen en niemand kon me tegenhouden. En met zo weinig calorieën in je lijf, is dat vooral gewoon heel dom. Het resultaat? Ik was constant moe en viel geen gram af, want m’n lichaam hield alles vast om – extreem gezegd – de dag te overleven.
Nadat ik eindelijk kon toegeven dat ik compleet verkeerd bezig was en er ook achter kwam dat ik dus door meer (gezond) te eten, méér zou afvallen, kwam ik op een veel betere plek – zowel mentaal als fysiek. Wel nog steeds door calorieën te tellen en daardoor beter te weten wat ik allemaal binnenkrijg. En door te weten dat je echt veel meer kan eten, als je de juiste dingen eet. Helaas zie ik eten nu wel vaak als een cijfer en ben ik soms bang dat ik nooit meer écht kan genieten van iets waarvan ik weet dat er veel calorieën in zitten.
Maar wat ik het belangrijkste vind is dat ik nu op een gezond gewicht zit, in een lichaam waar ik me – als ik in de spiegel kijk – eindelijk goed over voel. En dat ik hardlopen nu steeds leuker vind en laatst voor het eerst vijftien kilometer rende. Én ik heb zelfs een hardloopwedstrijd gewonnen van tien kilometer. Niet omdat ik er veel calorieën mee zou verbranden, maar omdat ik voel en zie dat ik steeds beter word in de sport. Binnenkort hoop ik zelfs mijn eerste halve marathon te rennen, dus duim voor me.
Tekst gaat verder onder de foto.
Het gewicht is er grotendeels af, al zou ik nog steeds een kilo of drie kwijt willen. Ik heb namelijk wel een gezond gewicht, maar zit zeker niet tegen het ongezonde aan. Toen ik een paar weken terug op Instagram deelde dat ik zoveel was afgevallen, kwamen er meerdere mensen naar me toe die het al was opgevallen, maar die er niet zelf over wilden beginnen voor het geval ik er helemaal niet blij mee zou zijn.
Dat is denk ik de beste aanpak, want je weet inderdaad nooit of iemand het bewust heeft gedaan of dat er iets anders aan de hand is. Sowieso is iemand random over diens gewichtsverlies complimenteren a bit weird en compleet onnodig. Want niet voor iedereen is dunner iets positiefs of iets waar ze naar streven.
Maar goed, omdat ik er wel heel bewust hard voor gewerkt had, kon ik de complimenten absoluut waarderen. Wat ik wél jammer vond, was wat er in 80 procent van de gevallen achteraan werd gezegd, namelijk: ‘Nu stoppen, hè?’ of ‘Niet nog meer afvallen, hoor’ of ‘Zo is het wel genoeg!’. Of nog onnodiger: ‘Je hebt inderdaad een dun koppie gekregen’, vergezeld door het knijpen in hun eigen gezicht.
Ik word er niet alleen onzeker van dat ik er misschien wel uitzie alsof ik veel te ver ben doorgeslagen (wat niet zo is), maar het is ook een oordeel waar ik niet om gevraagd heb. Het komt vast uit een goed hart, maar ik bepaal graag zelf of ik nog een paar kilo kwijt wil – of niet. Niet iemand anders, behalve als ik écht doorsla. En in dat geval hoor ik het graag van de mensen die dicht bij me staan.
Laatst werd dezelfde opmerking gemaakt tijdens een gesprek dat mijn vriend met iemand had over mijn gewichtsverlies. Hij was heel trots op hoe hard ik ervoor heb gewerkt, en zij ook, tot ze net als de rest tóch geneigd was om hem te vertellen dat ik ‘zo’n dun koppie had gekregen’. Ik was geen deelnemer aan het gesprek, tot ik mijn vriend gefrustreerd hoorde zeggen: ‘Ze heeft er hard voor gewerkt, dus nu niet gaan zeggen dat ze moet stoppen’.
Eerder die week hadden we het er toevallig over gehad hoe vervelend ik zulke opmerkingen vond, dus ik vond het heel fijn dat hij er meteen iets van zei. Want hoe reageer je zelf op zo’n opmerking? Meestal zeg ik: ‘Oh, nee. Komt goed hoor’ of ‘Geen zorgen, het zal niet veel meer worden’, maar het is eigenlijk raar dat ik mezelf moet verantwoorden voor hoeveel ik wel of niet nog ga afvallen. Want als ik heel eerlijk ben, ben ik nog niet helemaal aan het einde van mijn afvaljourney. Maar dat durf ik niet te zeggen.
Het gewicht van een ander is niets om je mee te bemoeien. Het is alleen iets om wellicht je zorgen over te uiten als diegene dicht bij (DUS NIET ALS HET JE COLLEGA/VAGE BEKENDE/VRIENDIN VAN VROEGER DIE JE NOOIT MEER SPREEKT/INFLUENCER DIE JE VOLGT OP INSTA EN NIET KENT IS!!) je staat én je ziet dat iemand er mentaal en fysiek last van heeft.
Wat ik dus wil zeggen is dat complimenten over afvallen – als je weet dat diegene er hard voor heeft gewerkt en er happy mee is -, in veel gevallen helemaal prima is. En dat zo’n compliment opvolgen met één van bovenstaande reacties een zieke no go is. Als iedereen dat onthoudt, scheelt dat mij (en heel veel anderen) een hele hoop ongemakkelijke situaties.
Voor iedereen die net als ik heel erg van before-and-after foto’s houdt, bij deze: zelfde broek, zestien kilo verschil. Die broek ga ik weggooien in elk geval.
Gaby: 'Note to future self: neem gewoon zelfbruiner mee op vakantie'
