Het leed dat je onveilig voelen op straat heet. Gaby is in de zomermaanden een officiële sponsor van haar sportschool. Betalen doet ze namelijk wel, maar die apparaten heeft ze al wekenlang niet meer van dichtbij gezien.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat in het leven.
Sinds ik mezelf identificeer als iemand die hardloopt – echt, wie de fuck ben ik?! – en ik afstanden wandel alsof ik ervoor betaald krijg, ben ik het liefst zo vaak mogelijk buiten in m’n vrije tijd. Die vrije tijd speelt zich om precies te zijn af buiten kantoortijd (voor mij is dat 08:00 uur tot 16:30 uur) en door de afstand naar kantoor ben ik meestal tussen zes en half zeven thuis.
Afgelopen winter (en alle winters daarvoor) betekende dit dat ik, net als iedereen die overdag werkt, in het donker thuis wegreed en – nog erger – ook weer in het donker richting huis vertrok. Que zielige muziek en dramatisch uit de voorruit staren, omdat er ook na deze zomer weer donkere maanden aankomen. Maar laten we dat voor nu even negeren.
Het betekende ook dat ik mijn wandelrondjes en hardloopuurtjes in de avonden moest gaan skippen. Alleen naar buiten gaan als het donker is, is namelijk het allerlaatste wat ik wil doen. Eerder schreef ik over waarom het vroege donker als een avondklok voelt, en daaruit bleek dat ik niet de enige ben die daar last van heeft. Je onveilig voelen op straat is niets nieuws en een terugkerend (en nog groter) thema als de R in de maand komt.
In november dacht ik daarom slim te zijn en een abonnement bij de sportschool aan te schaffen. Zo kon ik in de avonden toch gaan wandelen of hardlopen, al loop ik liever met m’n snoet in de natuur. Maar hier ging ik de fout in (en dit is waar jij van mijn fouten kunt leren): ik sloot een jaar-abbo af. Kostte per maand een paar euro minder. Even compleet vergeten dat het ook weer een keer langer licht gaat blijven en ik die hele sportschool niet meer nodig zou hebben.
Consider me bij deze an official sponsor. Maximaal betalen, minimaal gebruikmaken. De binnenkant van mijn sportschool heb ik al weken niet gezien, maar ik zwaai altijd wel even als ik langsrij. Om even te laten weten dat ik weet dat ze nog bestaan en dat ik ook echt wel weet dat ik betaal, maar dat ik er bewust voor kies om dat te negeren.
Note to self voor de volgende winter: een maandabonnement is echt meer dan voldoende. Het scheelt je in de long run namelijk zoveel geld. En note to de wereld: laten we er samen voor zorgen dat het niet meer nodig is dat mensen een duur abonnement afsluiten zodat ze kunnen blijven sporten in de winter.
Het lijkt me namelijk heerlijk om zorgeloos door het natuurgebied naast m’n huis te rennen zonder me druk te maken of er ineens iemand om de hoek komt die slechte intenties heeft. Of om vanaf de stad naar huis te wandelen zonder dat er mensen langsfietsen die naar me roepen. Of in de stad te lopen zonder dat er een raampje naar beneden wordt gedraaid om vieze dingen tegen me te zeggen.
Maar tot het zover is neem ik in de wintermaanden een abonnement bij de sportschool. Duur geintje en te bizar voor woorden dat ik moet betalen voor mijn eigen veiligheid, maar helaas nog steeds nodig.
Gaby: 'Ik hoef niet dubbelgevouwen te worden in bed, doe mij maar vanilla'
