Oorlogen, tsunami’s, een ziekte-uitbraak: als er iets aan de andere kant van de wereld gebeurt is dat meestal een ver-van-je-bedshow. Dat geldt niet voor Fleur, die voor haar werk bij het Rode Kruis het eerste vliegtuig naar het gevaar neemt.
Drie weken geleden kwam Fleur terug van haar missie in Zimbabwe, waar ze mensen hielp tijdens de cholera-uitbraak.
Al een aantal jaar is Fleur werkzaam bij het Rode Kruis. Hoewel ze het grootste gedeelte van de tijd in Nederland werkt krijgt ze soms ook de mogelijkheid om voor haar werk naar het buitenland te gaan. Zo is ze in het verleden al naar Turkije en Zuid-Soedan gegaan om de verhalen van getroffen mensen in beeld te brengen.
Veel tijd om haar reis naar Zimbabwe voor te bereiden heeft ze niet. “Ik moest snel in de weer met mijn zorgverzekering en ik moest verblijf regelen”, vertelt Fleur aan LINDA.meiden. “Daarnaast wilde ik me goed verdiepen in de ziekte cholera. Cholera is een infectie van de darmen die zorgt voor waterige, ernstige diarree. De oorzaak is een besmetting met een bacterie. Elk jaar raken vier miljoen mensen besmet met cholera, van wie er zo’n 140.000 overlijden. Dat terwijl cholera makkelijk te voorkomen en zelfs te genezen is.”
Daarna is het tijd voor “inpakken en gaan”. Hoewel Fleur zich ingelezen heeft, weet ze niet zeker wat ze bij aankomst kan verwachten. Dat zorgt voor lichte zenuwen. “Als er een natuurramp is geweest, zie je gelijk wat er aan de hand is. Dat heb je een stuk minder als het gaat om een cholera-uitbraak. Iedereen praatte erover, maar eigenlijk kon je in eerste instantie niet zo veel zien.”
Daar komt verandering in als Fleur een klein dorpje bezoekt. Hoe dieper ze het dorp in wandelt, hoe meer mensen in blauwe pakken ze ziet. “Dan zie je gelijk hoe verschrikkelijk de ziekte is en voor hoeveel leed het zorgt. Daarnaast is hygiëne ineens een stuk belangrijker. Ik merkte dat ik mijn handen veel vaker moest wassen en mijn schoenen werden gedesinfecteerd toen ik uit het dorpje kwam.”
Jolisa, Eileen en Saskia beginnen een hostel op wielen: 'We hebben de bus zelf verbouwd'
Bij aankomst gaat Fleur direct aan het werk. Twee maanden lang coördineert ze de informatie over de cholera-uitbraak, samen met haar collega’s in het land. Door veel te schrijven over de situatie wil ze mensen overal ter wereld op de hoogte te houden van de ziekte-uitbraak. “Er gebeurt zo veel in de wereld dat sommige crises helaas minder aandacht krijgen. Toch is het belangrijk dat deze ziekte aandacht krijgt. Ik denk dat dat ook zeker gelukt is.”
Om cholera onder de aandacht te brengen interviewt Fleur mensen uit het dorp en schrijft ze daar artikelen over. “Door de verhalen van anderen merk je pas hoe erg cholera speelt in het dorp. Bijna iedereen heeft zelf cholera gehad of kent iemand die het heeft of eraan overleden is. Hoewel veel al zichtbaar is in het dorp, blijft er een hoop onzichtbaar als je níet met mensen gaat praten.”
Zo raakt Fleur aan de praat met een man die genezen is van de nare ziekte. Terwijl hij vechtte voor zijn leven, lag zijn zoon naast hem. Ook hij was ziek. “Dat was natuurlijk superzwaar voor hem, maar ik sprak ook zijn vrouw”, vertelt Fleur. “Zij was bang om haar man én haar zoon te verliezen en kon hen niet opzoeken omdat de ziekte zo besmettelijk is. Elke dag was ze doodsbang dat ze het bericht zou krijgen dat ze het niet hadden gered.” Gelukkig hebben de twee het overleefd en zijn ze inmiddels weer herenigd.
Het loopt echter niet altijd met een sisser af. Als Fleur een paar dagen later in de auto wil stappen, hoort ze een kreet die door merg en been gaat. “Ik vroeg gelijk aan mijn collega’s wat er aan de hand was. Er werd me verteld dat het een vrouw was die te horen kreeg dat haar kind was overleden. Dat doet mij natuurlijk ook wel wat.”
Eline (17) werkt met dementerende ouderen: 'Ik schilder en speel spelletjes met ze'
Na een dag hard werken en luisteren naar heftige verhalen lukt het Fleur soms niet om alles een plekje te geven. Vooral als ze in bed ligt komen veel momenten weer omhoog. Gelukkig kan ze wel haar ei kwijt bij collega’s. “We zijn inmiddels echt een grote familie geworden. Met hen praatte ik onderweg over thuis en over alles wat we meemaakten. Maar ik vond het vooral fijn dat ik het met hen ook over de wat luchtigere dagelijkse dingen kon hebben. Ik had ook collega’s die uit Zimbabwe kwamen, die leerden ons alles over de cultuur.”
Daardoor heeft Fleur soms zelfs wat tijd om te genieten van de omgeving; de andere negen van de tien keer is ze daar niet mee bezig. “Je zit veel in de auto, omdat de plekken waar de hulpverlening geboden wordt over het hele land verspreid zijn. Soms hadden we een rit van vier uur en dan besefte ik wel dat ik in een heel mooi gebied was Soms hadden we tijd om naar de heldere sterrenhemel te kijken. Het zijn kleine, maar mooie momenten die je niet snel vergeet na zo’n pittige periode. Verder was ik vooral keihard aan het werk voor het Rode Kruis.”
Inmiddels is het drie weken geleden dat Fleur weer terugkeerde naar Nederland. “Vaak vragen mensen gelijk hoe het was. Na een vakantie kun je daar makkelijk antwoord op geven: dan vertel je gewoon dat je aan het strand hebt gezeten en dat je heerlijk tot rust bent gekomen. Dit is daar helemaal niet mee te vergelijken. Ik heb zó veel indrukken gehad, verschrikkelijke verhalen gehoord en keihard gewerkt. Ook heb ik mooie mensen ontmoet die ik niet snel zal vergeten.”
Daarom doet Fleur even een stapje terug: ze checkt niet meer elke dag hoe het in Zimbabwe gaat en gaat anderhalve week niet naar kantoor. “Straks ga ik er weer helemaal in, maar ik heb wel altijd een beetje tijd nodig om te verwerken wat er allemaal is gebeurd. Maar als ik in de toekomst weer op missie kan voor het Rode Kruis, doe ik dat honderd procent zeker. Mensen helpen vind ik het allerbelangrijkst.”
Anna (33) ging voor Artsen zonder Grenzen naar Oekraïne: 'Bij een bom lig je trillend in je bed'
