In coronatijd voelt Fia* (22) zich geïsoleerd. Ze besluit daarom lid te worden van een studentenvereniging. Haar moeder was immers ook lid geweest en zei dat het goed was voor haar netwerk. Ze heeft alleen een waarschuwing: ‘Niet huilen tijdens je ontgroening’.
Aan LINDA.meiden vertelt Fia over haar jaar bij de studentenvereniging en over haar keuze om te stoppen.
Met haar moeders advies in het achterhoofd begint Fia aan de introductie. “Het werd al snel heel taai. Bij binnenkomst begon iedereen tegen ons te schreeuwen. We moesten in een kleine gang rondrennen en mochten absoluut niet lachen. Daarna moesten we twee uur lang zoemgeluiden maken. Stopte je even? Dan werd je eruit gepikt en toegeschreeuwd.”
De hele ontgroening hoort Fia teksten over hoe geweldig de vereniging is. “De dagen waren lang: van 07:00 uur ’s ochtends tot 23:00 uur ’s avonds. Daardoor hoorde ik de stemmen op een gegeven moment ’s nachts ook. We moesten elke dag urenlang in oncomfortabele posities stilzitten en mochten niet met elkaar praten. Als je ook maar enige attitude had, werd je publiekelijk vernederd. Sommige meiden waren emotioneel, waarna ze luidkeels werden uitgemaakt voor ‘superzwak’. Elke dag viel er wel iemand af en sommigen moesten overgeven van het eten.”
Tijdens de ontgroening schakelt Fia onbewust over op de survival-modus. “Maar dat veranderde toen we op bezoek gingen bij de disputen. Zij deden opeens superaardig, omdat ze zoveel mogelijk nieuwe leden wilden werven. Daardoor kreeg ik emotioneel een heel grote high. Ik was mentaal helemaal in de war.”
“Aan het einde van de ontgroening is het feest”, vertelt Fia. “Je komt dan bij het dispuut terecht waar je voor hebt gekozen. Vanaf dan wordt de vereniging leuk: je staat in het middelpunt en hebt opeens allemaal hartsvriendinnen.”
Noortje (26) richtte dispuut op binnen queer studentenvereniging: 'Praten niet alleen over onze coming out'
Maar als ‘sjaars’ (eerstejaarsstudent bij vereniging) moet Fia zich continu blijven bewijzen. “Je moet overal bij zijn en vaak opdrachten of taken uitvoeren. Met het dispuut zagen we elkaar drie keer per week. Dat was verplicht, ook al had je andere belangrijke afspraken. Als er borrels waren, moesten wij opruimen en het bier regelen. We waren eigenlijk gewoon de uitvoerende werkers achter de evenementen van de vereniging. Door die hiërarchie deden ouderejaars ook regelmatig kut tegen ons.”
Daarnaast moet Fia alle verplichtingen zelf betalen. “Tickets voor feestjes, maar ook als er merch was. Als er nieuwe truien uitkwamen, waren we verplicht om er een kopen. We moesten dan ook nog eens doen alsof we het geweldig vonden. Het was geen omgeving om uit te drukken dat je iets vreselijk vond, iedereen was dankbaar.”
Ook moet Fia een aantal liedjes uit haar hoofd leren om haar kennis over het dispuut aan te tonen. “Ik had met een vriendin gedeeld dat ik niet heel goed had geoefend, maar had er niet bij stilgestaan dat zij dit kon vertellen aan het bestuur. De volgende dag kregen we een speech: ‘Wie denk je wel niet dat je bent als je de liedjes niet leert’, riepen ze. Mijn zogenaamde vriendin had me duidelijk verlinkt.”
Vanaf dat moment is Fia zich heel bewust van de mensen om zich heen. “Ik had door dat sommige vriendschappen niet oprecht waren. Het ene moment was alles gezellig en het andere moment werd iemand genaaid.”
Lizzy (18) sorteert haar vrienden op basis van belangrijkheid: 'Het geeft rust'
Na een jaar is Fia er helemaal klaar mee. “Tijdens de vakantieperiode stopte alles even, waardoor ik tijd had om op adem te komen. Ik hoorde van een vriendin uit het dispuut dat ze wilde stoppen, waarna ik en iemand anders ook besloten ons lidmaatschap op te geven.”
Fia bespreekt met haar vriendin wat er allemaal is gebeurd. “We vonden het beiden echt niet oké. Soms waren er gewoon mensen huilend aan het smeken om een dagje vrij, waarna ze nog steeds moesten komen. Doordeweeks móésten we drinken, ook al had je een belangrijke les de volgende ochtend. Met alle opdrachten erbij was je vijf dagen per week bezig met de vereniging. En iedereen bleef dankbaar en verzweeg hun frustraties. Het was gewoon ontzettend toxic.”
Als Fia aan haar dispuut vertelt dat ze weggaat, proberen ze haar te overtuigen om toch te blijven. “Ze zeiden dat het leuker werd als tweedejaars en benadrukten alle positieve kanten van het dispuut. Maar ik hield voet bij stuk, net als mijn vriendin.”
Voor het afscheid van de drie leden werd een officiële ceremonie georganiseerd. “We moesten een speech voorbereiden waarin we de redenen voor ons vertrek noemden. Het hele dispuut keek toe en kreeg de kans om commentaar te leveren. Als je klaar was met je speech moest je je lintje en ketting inleveren om vervolgens meteen het gebouw te verlaten.”
Studentenverenigingen beloven grensoverschrijdend gedrag tegen te gaan: 'Het is schokkend'
Fia is ontzettend zenuwachtig om te speechen. “De persoon vóór mij had vooral gezegd dat ze ontzettend dankbaar was, maar dat ze de vereniging niet kon combineren met haar studie. Ik wilde het anders aanpakken: ze vertellen hoe het echt zat.”
Fia benadrukt op een eerlijke manier hoe ongezond de sfeer was bij de vereniging. “Daar kreeg ik veel negatieve kritiek op. Ze reageerden dat iedereen het zwaar had en waren boos dat ik mijn gevoelens niet eerder had geuit. Aan het einde van mijn speech moest ik iedereen een knuffel geven, maar sommigen weigerden dit te doen na wat ik had gezegd.”
Fia’s ketting heeft ze niet mee. “We hadden die ketting zelf betaald, dus ik weigerde ‘m in te leveren. Ik loog dat ik ‘m was kwijtgeraakt, maar heb de ketting nog steeds thuis liggen. Die ketting is nu mijn aandenken aan het overwinnen van een zware tijd.”
Na haar afscheid heeft Fia nog contact met enkele mensen van de vereniging. “Ik heb een paar goede vriendschappen opgebouwd, maar de meeste ‘hartsvriendinnen’ vielen weg. Ik dacht dat ik in een sociaal gat zou vallen na mijn vertrek, maar dat viel allemaal wel mee.” In plaats daarvan zoekt Fia weer contact met oude vrienden. “Zij ontvingen mij met open armen. Toch voelde mijn sociale vrijheid in het begin heel raar. Ik had al een hele tijd niet zelf bepaald wanneer en met wie ik ging afspreken.”
*Zucht* - Dit zijn (volgens jullie) de meest herkenbare ergernissen onder studenten
Als Fia aan haar moeder vertelt dat ze is gestopt, reageert ze trots. “Zij was zelf altijd al de alternatieve persoon binnen haar dispuut en paste ook niet goed in die omgeving. Toch is ze al die tijd gebleven. Ze vond het daarom een heel volwassen keuze van mij om weg te gaan. ‘Je bent verder dan ik was destijds’, drukte ze me op het hart.”
Fia kijkt terug op haar tijd bij de studentenvereniging als iets leerzaams. “Het heeft me harder en sterker gemaakt. Je leert veel over groepsverbanden en hoe relaties tussen mensen werken. Mijn sociale vaardigheden zijn er ook echt door verbeterd. Zonder deze ervaring was ik nu veel naïever geweest.”
Fia raadt anderen aan om op zichzelf te letten als ze zich willen aansluiten bij een vereniging. “Je moet oppassen dat je jezelf niet verliest. Het blijft allemaal een tijdelijk feestje en op een gegeven moment gaat het licht weer aan. Wat je bereikt binnen de vereniging is niet gelijk aan wat je bereikt in de rest van de wereld. Houd daarom balans tussen wat jij zelf wilt en wat de groep wil. Anders ga je gegarandeerd over je grenzen heen.”
*De naam Fia is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Op kamers tussen de ouderen en rolstoelen: Anouk (24) woonde in een bejaardentehuis
