Televisiemaker en schrijfster Eva Eikhout (28) heeft naast haar glansrijke carrière ook nog een glansrijk privéleven. En daar schrijft ze over bij ons, als onze nieuwe LINDA.meiden columnist.
Want wat moet je in hemelsnaam zonder je oude, vertrouwde bussie als-ie het ineens niet meer doet?
Mijn geliefde Nijmegen ruilde ik een half jaar geleden in voor mijn grote droom: Amsterdam. Mijn geluk kon niet op toen ik de sleutels kreeg van een rolstoel-toegankelijk appartement, mét parkeerplek in een garage onder mijn huis.
Mocht je mij (nog) niet kennen: misschien goed om te weten dat ik ben geboren met een lichamelijke beperking. Nu kan ik hier gedetailleerd gaan uitleggen hoe mijn onvolgroeide ledenmaten er precies uitzien, maar ik heb maar 500 woorden voor deze column so Google is your friend.
Om deze reden was er dus een aantal noodzakelijke eisen bij het zoeken van een nieuwe woning, zoals een parkeerplek voor mijn aangepaste bus. Ik was twintig toen ik mijn eerste bus in ontvangst nam en de dag dat ik ‘m kreeg was by far een van de gelukkigste in mijn leven. Maar na meer dan 372.532 kilometers en acht jaar trouwe dienst was hij toe aan vervanging. De motor was op. En niet alleen dat. De airco stonk naar dode wasberen, er was een wieldop verdwenen, en er zaten mayonaisevlekken op de bekleding. Ik zou over een maand een nieuwe bus gaan ophalen. En hoezeer ik daar ook naar uitkeek, tot die tijd koesterde ik ieder ritje in mijn geliefde bussie.
Maar kennen we de gevreesde hellingproef bij rijles nog? Deze proef trotseer ik elke dag weer bij het verlaten van de garage. De helling is steil, dus meestal geef ik een flinke duw tegen mijn joystick (Google is your friend again) om in één keer naar boven te komen. Zo ook die vrijdagochtend. Als ik halverwege de helling ben klinkt er een harde knal en trek ik de joystick resoluut naar achter, waarmee ik rem en de auto tot stilstand komt.
Mijn hart bonst in mijn keel. Wanneer ik de joystick voorzichtig loslaat (alsof jij je voet van de rem haalt) begint de auto, terwijl hij nog in de ‘drive’ staat, naar achter te rollen. Ik besef dat hier iets heel erg kapot is en begin hard te huilen. Zonder auto ben ik, letterlijk en figuurlijk, nergens. Ik bel mijn vriend Joost op zijn werk. “De auwo doewh he nie meeeeee…”, brul ik.
Een kwartier later komt Joost de parkeergarage inlopen. Ik vlieg op hem af en hij sluit me in zijn armen. Als zijn schouder een paar minuten later doorweekt is met mijn tranen, pakt hij mijn hoofd vast. “Ik ben er, maak je geen zorgen. Het komt goed.”
Joost duwt de auto terug naar mijn parkeerplek en samen bellen we de ANWB, die mijn bussie komt wegslepen. Daarna bel ik Tommy van Bever Autoaanpassingen. Aan de telefoon kan ik mijn tranen weer niet bedwingen. “Ik begrijp dat je daarvan moet huilen”, reageert Tommy. “Ik ga mijn uiterste best doen om ervoor te zorgen dat je zo snel mogelijk je nieuwe bus kunt komen ophalen.”
En dus rijd ik vijf dagen later opeens met mijn eigen, spiksplinternieuwe Volkswagen T6 over de A2 naar Amsterdam. Op Instagram deel ik een video van mijn nieuwe bolide en de reacties stromen binnen. En toch voel ik dat er iets knaagt. Na een paar dagen geef ik schoorvoetend aan een vriendin toe dat ik niet ondankbaar wil zijn, maar dat ik de geur van dode wasberen mis.
“Meid, je moet het zo zien: bussie was toe aan zijn welverdiende pensioen, en dat heeft hij nu lekker.”
Ik lach, ze heeft gelijk. “Dus, wanneer gaan we met je nieuwe bus door de McDrive?”
“A.S.A.P. Maar wáág het om te knoeien.”
Eva Eikhout (28) over nieuw boek: 'Jouw leven verschilt niet zo gek veel van het mijne'
