Lange dagen, dode dieren, stinkende kleren: niet het beeld dat je als kind hebt als je later dierenarts wilt worden. Voor Else Boterkooper – van Altveer (26) is dit wél de realiteit van haar droombaan.
Dat blijkt al als het interview verzet moet worden omdat er met spoed een schaap verlost moet worden. Het lammetje overleeft de bevalling helaas niet.
De hele dag knuffelen met puppies en zieke diertjes die na een behandeling weer vrolijk en gezond naar buiten huppelen; wie ooit een aflevering van Dr. Pol heeft gekeken weet dat dat niet is wat het vak dierenarts inhoudt. “Het verschilt heel erg per praktijk hoe een gemiddelde week eruit ziet”, vertelt Else.
“Ik werk in een gemengde praktijk, waar we zowel kleine huisdieren als paarden, koeien en schapen behandelen. Daardoor maak ik vaak dagen van twaalf uur. Naast die vijf diensten van (vaak) twaalf uur heb ik één keer per week nachtdienst en één keer per maand weekenddienst.” Minder lang werken is eigenlijk geen optie. “Ik ga geen spoedgevallen afwimpelen.”
Zo’n druk werkleven kan voor haar familie best intens zijn. “Ik ben inmiddels anderhalf jaar getrouwd. Mijn man wist vanaf het begin dat ik dit wilde gaan doen en wist dat ik daardoor niet altijd thuis zou zijn. Dat is niet altijd even leuk, maar eigenlijk gaat het heel goed.”
“Ik zou deze baan niet kunnen hebben zonder hem, want als ik laat thuiskom zorgt hij dat er eten is en dat mijn vieze kleren gewassen worden als ik daar geen tijd voor heb.” Haar vrienden ziet ze ook niet veel. “Spoedgevallen gaan dan toch voor. Dat is af en toe wel lastig.”
Als ze wel tijd heeft voor haar familie en vrienden, heeft ze meteen genoeg te vertellen. Het opereren van een paard of koe is namelijk niet zonder gevaar. “Ik word wekelijks gebeten of getrapt. Tijdens het assisteren bij een operatie van een melkkoe een paar weken terug, bukte ik bijvoorbeeld om iets op te pakken en trapte de patiënt precies op dat moment naar achteren tegen mijn hoofd. Dat had een hersenschudding als gevolg. Dikke vette pech zullen we maar zeggen. Je moet wel je koppie erbij houden.”
Of een kantoorbaan van negen tot vijf haar af en toe als muziek in de oren zou klinken? Nee, hoor. “Als je ’s nachts om twee uur in de auto naar een verlossing onderweg bent, dan denk je weleens: ‘waar ben ik aan begonnen?’. Maar op kantoor zou ik zó ongelukkig worden.” En wat je bij een kantoorbaan niet snel zult meemaken is het gevoel dat Else heeft als ze langs de weilanden in haar operatiegebied rijdt. “Dan zie ik kalfjes staan die ik waarschijnlijk ter wereld heb gebracht.”
Lees ook
Sari van Veenendaal: ‘Mooi dat meisjes nu kunnen zeggen dat ze profvoetballer willen worden’
In het hoogseizoen kunnen dat wel zes tot zeven keizersnedes per dag zijn. De afgelopen drie weken heeft Else zo’n tien tot twaalf kalfjes gezond uit de buik van hun moeder gehaald. “Ik werk in een gebied waar heel veel vleesvee staat. Als die koeien gaan bevallen, is het kalf vrijwel altijd te groot om er via de natuurlijke weg uit te komen.”
Zo’n keizersnede doet Else samen met de boer. “Om je een beeld te geven: de operatie vindt plaats in de stal. Je maakt de koe en jezelf zo steriel mogelijk. De dierenarts voert de operatie uit en de boer helpt met het kalf uit de moeder te tillen, zonder de koe aan te raken. Een kalf weegt al gauw zeventig tot tachtig kilo, dus dat is in je eentje heel lastig. De dierenarts hecht vervolgens alles dicht en de boer ruimt de boel op.”
Fysiek een zware baan, maar mentaal kan het ook moeilijk zijn. “Ik behandelde een hond met ernstige leverfalen. Zo’n beestje probeer je er dan uit alle macht doorheen te helpen, maar uiteindelijk kom je erachter dat het niet meer eerlijk is voor het dier om door te gaan. Als ik ‘m dan in overleg met de eigenlaar laat inslapen, sta ik soms gewoon met hem mee te huilen.”
“Sommige mensen zeggen dat dat niet professioneel is, maar als je je hart en ziel erin hebt gestoken en als het dan tóch niet werkt, dan is dat heel erg jammer. Dat is wel het lastige aan mijn beroep, vooral omdat veel mensen denken dat wij het alleen maar doen voor het geld.”
“Gelukkig heb ik een lieve man thuis die me na zo’n dag knuffelt en helpt. Nogmaals: zonder een goede partner kun je deze baan eigenlijk niet doen, hoe sterk je zelf ook bent. En het leuke is dat hij soms tijdens mijn weekenddiensten mee gaat om te zien wat ik doe. Zo kan ik én werken én breng ik tijd door met hem.”
