Waar Rotterdam normaal een bruisende studentenstad is, was het de afgelopen twee jaar stil. Huisgenoten en studenten Nicky (23), Diede (21) en Lysbeth (23) vertellen hoe zij de pandemie hebben ervaren.
De roomies bespreken hun mentale welzijn, vriendschappen en uitgaan.
Lysbeth: “De afgelopen twee jaar heb ik bijna nooit niks aan m’n hoofd gehad. Ik voel me vaak schuldig dat ik niet genoeg aan m’n studie doe en dat ik m’n vrienden niet genoeg zie, maar ook dat ik niet genoeg tijd voor mezelf neem. Het zelf indelen van mijn hele leven zorgt voor veel stress.”
Diede: “Ja, precies. Dat is een beetje ‘de vloek’ van de coronastudent. We voelen ons over alles schuldig. Tegelijkertijd hebben wij eigenlijk niets om over te zeuren, omdat we jong en gezond zijn. We zijn superbevoorrecht dat we hier in Rotterdam wonen en überhaupt kunnen studeren, maar misschien is dat ook weer mijn schuldgevoel dat zegt dat ik mezelf niet zielig mag vinden.”
Nicky: “Waarom zouden studenten het niet zwaar kunnen hebben? Mensen onderschatten hoe hard maatregelen ons raken. Ik ben vrienden kwijtgeraakt, voelde me supereenzaam en alle dingen waar ik me beter door zou voelen, waren dicht. Twee jaar niks doen heeft op een achttienjarige student veel meer impact dan op een veertigjarige. In je studententijd ontwikkel je jezelf zo erg op sociaal vlak. Dat leren van nieuwe situaties en spontane gesprekken lopen we nu echt mis.”
Diede: “Het zegt ook wel veel dat zeventig procent van de studenten nu met mentale problemen kampt. Zelfs wij merken de gevolgen van de pandemie aan onze mentale gezondheid, terwijl wij eigenlijk zo bevoorrecht zijn.”
Ashley (27) is leerplichtambtenaar: 'We willen jongeren juist níét voor de rechter slepen'
Hoe hebben de studenten het begin van de pandemie ervaren ten opzichte van het laatste jaar?
Nicky: “In de eerste lockdown was ik nog vrij positief.”
Lysbeth: “Ik lag te zonnen bij mijn ouders in de tuin, met een cappuccino uit hun dure apparaat. Ik had alles dik voor mekaar. Pas in december, tijdens de tweede lockdown, werd ik pessimistischer. Toen ging ook de avondklok in.”
Diede: “In het begin beviel het ‘simpele leven’ zonder een drukke planning mij ook wel. Maar toen de tweede lockdown kwam, begon ik het maken van plannen te missen. Je kon niet meer uitkijken naar een vakantie, een festival of zelfs een avond uitgaan, omdat je geen idee had wanneer het weer zou mogen.”
Diede: “Toen de eerste lockdown inging, was ik nog maar net begonnen met studeren. Ik had een aantal ‘halve’ vrienden, die ik dan weleens sprak tussen colleges door of tijdens het uitgaan. Die vriendschappen verwaterden al snel. In plaats daarvan sprak ik meer af met de mensen die ik al langer kende.”
Lysbeth: “Een vriendin van mij noemde die halve vrienden je table friends. Daar kun je dan wel een biertje mee drinken en een goed gesprek mee hebben, maar ga je niet mee appen of mee afspreken. Ik heb veel van dat soort vrienden bij mijn zeilvereniging, maar mijn echte vrienden zijn op één hand te tellen.”
Nicky: “Ja precies, die table friends sprak je tijdens de lockdowns niet. Als je iemand niet supergoed kent, nodig je diegene niet meteen thuis uit. Ik ben daardoor best wel wat vrienden verloren. Gewoon omdat ik ze niet meer tegenkwam.”
'EOTB'-Lesley denkt dat ze een kleine clit heeft, maar dat is volgens seksuoloog onzin
Nicky: “Daarom ben ik zo blij dat uitgaan eindelijk weer mag. Ik ben vorige week voor het eerst gegaan en dat was voor mij echt een euforisch moment. Ik vond het zo fijn om met vreemde mensen om me heen naar dezelfde muziek te luisteren, hetzelfde te dansen en hetzelfde te drinken. Ik ga meestal naar dezelfde clubs en dat zijn gewoon echt mijn safe spaces.”
Diede: “Nicky is echt de uitgaansmaster. Maar vooral die vreemde mensen heb ik echt gemist inderdaad, want laten we eerlijk zijn: we hebben allemaal wel huisfeestjes gehad. Dan was het ook al fijn om iedereen te zien, maar dan was je wel met allemaal bekenden. Ik ben nu twee keer uitgegaan en heb meteen nieuwe mensen ontmoet waar ik binnenkort mee ga afspreken. Ik stond toen ook in het rokershok en zag iemand die ik vaag herkende. Toen dacht ik: ‘OMG ik heb met haar gezoend in de zomer van 2019!'”
Nicky: “Haha ja, je vergeet dan echt dat die mensen ook nog in Rotterdam rondlopen. Die zou je tijdens huisfeesten nooit tegenkomen.”
Lysbeth: “Klopt, en dat het nu echt weer mag is een fijn gevoel. Ik voelde me tijdens huisfeesten toch altijd een beetje schuldig, omdat het eigenlijk niet mocht.”
Nicky: “Ik had dat al helemaal aan het begin van de lockdown. We moesten echt een afweging maken tussen ons eigen geluk en het volgen van de regels. Op het moment dat de zelftest er was, werd dat schuldgevoel wel minder.”
Diede: “Precies, dan let je gewoon op je gezondheid de dagen daarna. Je gaat niet op dinsdag feesten en op donderdag naar je opa.”
We vragen de roomies waar ze het meest naar uit kijken nu de restricties voorbij zijn:
Diede: “Kinderen en trouwen! Haha, nee. Ik denk dat ik het meest uitkijk naar gewoon een leuke dagbesteding hebben. Ik ben klaar met alles zelf inplannen en bepalen.”
Nicky: “Ik kijk echt uit naar de kleine momenten die we weer gaan meemaken. Dat je op een festival staat en een vreemde je biertje omstoot. Jullie kijken allebei naar het natte shirt, lachen naar elkaar en lopen weer verder. Oh, en naar geen coronanieuws meer. Die wekelijkse persconferentie, daar kijkt inmiddels niemand meer naar.”
Lysbeth: “Ik had laatst een theezakje met de vraag: ‘Wat is het laatste positieve nieuws wat je is bijgebleven?’ Ik wist gewoon het antwoord niet. Ik kijk denk ik het meest uit naar spontane dingen doen. Terrassen na college, opeens uitgaan en leuke gesprekken met nieuwe mensen.”
Joppe (23) wil geen kinderen vanwege klimaatverandering: 'Familie vond het overdreven'
