Moordcast van Dionne Slagter (33) en haar broer Henrik heeft als eerste Nederlandse podcast op Podimo 100.000 volgers. En dat terwijl ze 2,5 jaar geleden begon met de podcast en de YouTubevideo’s als uitprobeersel.
“Ik had nooit verwacht dat het zo serieus zou worden”, vertelt Dionne aan LINDA.meiden.
Van jongs af aan heeft Dionne al een interesse gehad in true crime-mysteries. “Eigenlijk vanaf het moment dat ik er oud genoeg voor was – rond mijn dertiende ongeveer – dook ik met mijn neus in de misdaadprogramma’s. Van Commissaris Rex tot Baantjer en later de documentaires over JonBenét Ramsey en de Ken and Barbie Killers. Waar ik bij andere dingen moeite had met concentreren, trok dit al mijn aandacht. Ik wilde gelijk alles over een zaak weten.”
Voordat Dionne met true crime begint op YouTube, maakte ze al langere tijd video’s voor kinderen. “Het voelde 2,5 jaar geleden een beetje alsof ik mijn kanaal levend probeerde te houden door in te spelen op kinderhypes. Mijn passie lag daar simpelweg niet meer. Het was tijd voor iets volwasseners.”
Daarom vraagt Dionne zich af wat haar wel interesseert. “Ik zocht iets waar ik me echt in kon verdiepen en true crime stond al een tijd op mijn wensenlijstje. In overleg met mijn management heb ik toen besloten de overstap te maken. Moordzaken bespreken was iets relatief nieuws in Nederland, zeker op YouTube. Toch raadde mijn management me aan om ook meteen een podcast te starten. Ik was daar eerst wat sceptisch over, maar de podcast loopt nu veel beter dan mijn video’s.”
Nur (21) is ASMR-tist: 'Sommige kijkers doen een gift van 500 dollar'
Waar Dionne voorheen al haar content alleen maakte, vraagt ze voor de podcast haar broer als sidekick. “Ik vind het een fijn idee om bij het bespreken van moordzaken meerdere blikken te hebben. Ik ben meer van het informatieve en mijn broer is juist heel empathisch – ook omdat hij vader is. We kijken er gewoon net anders naar, alleen al omdat hij een man is en ik een vrouw ben.”
Het samenwerken met haar broer loopt – bijna – altijd soepel, vertelt Dionne. “Ik denk dat onze band er echt hechter door is geworden. Een keer is hij boos weggelopen. Dat was aan het begin van de podcast. Ik heb altijd een heel gestructureerd beeld in m’n hoofd van hoe ik een verhaal zo boeiend en beeldend mogelijk kan overbrengen. Mijn broer kwam toen weleens te vroeg met informatie, waarna ik best bot kon reageren. Op een gegeven moment zei hij: ‘Ik ben er klaar mee. Ik ga weg, doei!’ en liep hij boos de studio uit. Toen hadden we ruzie”, vertelt Dionne lachend. “Maar na een aantal afleveringen raak je op elkaar ingespeeld. Nu vullen we elkaar naadloos aan.”
Hoewel haar oude doelgroep tijdens de overstap al grotendeels oud genoeg is voor true crime, vindt Dionne het belangrijk om altijd disclaimers toe te voegen aan de verhalen. “Op YouTube geef ik altijd in de kijkwijzer aan dat de video’s voor 12+ zijn. Daarnaast vermelden we in de podcast ook altijd trigger warnings, voor als er bijvoorbeeld huiselijk geweld of seksueel misbruik in het verhaal voorkomt.”
“Ook besloot ik al vrij snel dat ik niet zomaar Nederlandse zaken wilde behandelen”, vertelt Dionne. “Het voelde niet fijn om zaken te bespreken waardoor nabestaanden geraakt konden worden. Ik heb nooit reacties gehad van nabestaanden, maar op het begin wel van andere luisteraars. Zij vroegen terecht of nabestaanden wisten dat ik de aflevering had gemaakt. Dat zette me aan het denken. Stel je voor dat er iemand ontzettend veel last van heeft, dan zou ik mezelf dat echt niet kunnen vergeven.”
We smullen van true crime, maar wat doen die beelden met nabestaanden?
De Nederlandse zaken die Dionne wel bespreekt, zijn op aanvraag van nabestaanden of van de politie. “Bij de case van Hannie Bakker vroeg de politie ons om op het plaats delict te komen kijken. Ze wilden met behulp van onze podcast getuigen oproepen om zo de zaak ter heropenen. Dat maakte ontzettend veel indruk, ook omdat we familieleden mochten spreken.”
Ook de zaak van Sharleyne, een achtjarig meisje dat door haar moeder van een flat is gegooid, is Dionne erg bijgebleven. “Ik mocht toen haar vader interviewen, iemand die alles van ontzettend dichtbij heeft meegemaakt. Alle zaken maken indruk, maar hier heb ik wel echt van wakker gelegen. Je kunt je niet voorstellen wat zo iemand heeft doorstaan, terwijl het tegelijkertijd heel dichtbij komt als je de persoon spreekt.”
Toch ligt Dionne niet wekelijks wakker van de zaken die ze bespreekt. “Ik kan alles gelukkig goed een plek geven. Soms als ik tot laat in de avond een case aan het uitschrijven ben en daarna met de honden naar buiten moet, krijg ik wel even de kriebels.”
“Ik zou mezelf niet achterdochtig noemen, maar ik ben wel snel op m’n hoede. Als ik iemand zie ijsberen in de trein, denk ik soms wel: o jee. Maar dat heb ik altijd al wel gehad, ook voor de podcast. Hoe meer moordzaken ik uitwerk, hoe beter ik ermee kan omgaan. Ik zit nu op 124 zaken, dus ik sta er niet meer heel lang bij stil. Heel soms kom ik wel onbedoeld schokkende beelden tegen. Zo vond ik een keer ongeblurde beelden van een moord op YouTube. Toen kreeg ik wel echt even een kronkel in m’n maag, maar dat kan bij het voorbereiden van zaken nu eenmaal gebeuren.”
Conducteur Anna greep in bij aanranding in de trein: 'Hij probeerde het opnieuw bij iemand anders'
Dionne vindt het geweldig als een Moordcast-aflevering tot speculatie onder luisteraars leidt. “Dan reageren mensen op elkaar en delen ze hun eigen ideeën en interpretaties van de aflevering. Er zijn ook echt mensen die met ons meedenken en tips geven voor andere cases die we kunnen behandelen. De reacties dienen daarom ook wel echt als inspiratie.”
Soms voelt Dionne wel de noodzaak in te grijpen in de comment-sectie. “Ik probeer vooral jonge luisteraars en kijkers bij te brengen dat ze met respect over de zaken moeten praten. Soms lees ik reacties als ‘Goh, wat een leuk verhaal’ of ‘Als we dit leuk vinden, zijn wij misschien ook wel psycho’ met heel veel emoji’s. Dan wijs ik mensen erop dat het waargebeurde verhalen zijn en dus niet ‘leuk’ gevonden moeten worden. Woordkeuze is ontzettend belangrijk. Het zijn geen fictieve verhalen om van te smullen, maar heftige waargebeurde verhalen die je kunnen boeien.”
Het liefst plakt Dionne nog tien jaar vast aan de succesvolle 2,5 jaar die ze tot nu toe heeft beleefd als maker van Moordcast. “Het lijkt me in de toekomst geweldig om meer betrokken te zijn bij cases, zoals we dat voor de zaak van Hannie Bakker bijvoorbeeld mochten doen. Ook heb ik de grote droom om ooit een true crime–programma te maken.”
Voor de rest wil Dionne gewoon lekker doorgaan zoals het nu gaat. “Ik kan er nu van rondkomen en vind het ontzettend leuk om te doen. Mensen vergeten vaak hoeveel tijd er in zo’n aflevering zit. Ik hoef geen wereldwijde doorbraak of groot succes. Het gaat mij erom dat ik mijn creativiteit en passie erin kwijt kan. Dat gaat nu goed, en als we zo doorgaan komen er vast vanzelf weer mooie dingen op ons pad.”
Waarom we blijven kijken naar de meest gruwelijke true crime series
