Droog

In de afgelopen zestien maanden heb ik mijn actieve liefdes- en seksleven volledig zien opdrogen. Het liefst zou ik de coronacrisis hier de schuld van geven. De clubs gingen dicht en er was geen plek om andere singles te ontmoeten. Diep van binnen weet ik dat dit een slap excuus is om de waarheid te vermommen. Want in alle eerlijkheid ben ik al jaren niet meer geïnteresseerd in daten of het verzamelen van bedpartners. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik het niet deed, maar mijn hart zat er niet in.

Ik ben moe van het daten, moe van het zoeken en vooral moe van het wegdrukken van mezelf om anderen te bevredigen – letterlijk en figuurlijk. Hoewel ik eerder de wildste verhalen over mijn seksleven online deelde, vraag ik me soms af of ik dat wel echt was. Begrijp me niet verkeerd, het was leuk om steeds op zoek te gaan naar iets of iemand nieuws, maar op dit moment kan ik me niet voorstellen dat ik zo door het leven ga.

Corona

Al zestien maanden zit ik thuis in mijn eigen bubbel waar ik me zo min mogelijk met anderen probeer te bemoeien. Dat betekent dus ook dat ik het afgelopen jaar alleen in bed heb gelegen en mijn reservebank aan scharrels zodanig heb verwaarloosd dat ik zeker weet dat ze me vergeten zijn.

Toen drie weken geleden mijn excuus van gesloten clubs wegviel, dwong ik mezelf een gezellig pakje aan te trekken en erop uit te gaan. Wie niet waagt… Daar stond ik dan tussen de negatief geteste vreemden en mijn radar voor potentiële liefde of sex was niet aan te zwengelen. Ik had meer zin om met mijn vrienden te dansen, dan om een potje tonghockey te spelen met een vreemde man. Voor de enkele uitnodiging om te blijven slapen, bedankte ik vriendelijk.

Dating-app

Mijn hart mag dan niet willen daten, maar mijn hoofd probeert me steeds op andere gedachten te brengen. Want is het wel gezond zo lang single (en echt solo) te zijn? Dus waag ik me weer aan een dating-app. Snel poets ik mijn profiel op; plaats nieuwe selfies vooraan en voeg een uitdagende zin toe aan mijn bio. Als ik daar geen reacties mee oproep, weet ik het ook niet. En ja hoor, daar zijn ze: fuckboys. Ze vullen mijn scherm en inbox.

Ik weet wat ze willen, maar als eentje na een aantal dagen chatten vraagt of ik binnenkort wil afspreken, bevries ik. Na er tijd en moeite in gestoken te hebben, zou mijn antwoord ja horen te zijn. Maar ik krijg kortsluiting in mijn hoofd en verwijder de app zonder ooit het bericht te beantwoorden (of zelfs geopend te hebben).

Bang

Het idee dat ik weer de standaardvragen over lievelingskleuren, huisdieren en familie moeten afgaan, geeft me de kriebels. Ik ben zo gewend geraakt aan mijn eigen manier van doen en laten, dat ik me oprecht afvraag of ik ooit nog de behoefte zal voelen dit opnieuw aan te gaan.

Ik ga het gewoon toegeven: ik ben bang. Bang voor wie ik ben geworden en door die verandering niet meer normaal kan doen tegen vreemde mannen. Bang voor een mogelijke gebroken hart en bang dat ik iets tegen mij zin in doe.

Misschien dat ik ooit weer mijn mojo terugvind en de moed bij elkaar weet te rapen om er weer op uit te gaan. Tot die tijd zit ik driehoog in Amsterdam met mezelf en mijn speeltjes, want tja, ook deze meid heeft behoeftes.

Lees ook
Eerste kus in ‘De Bachelor’: ‘Wilde iemands lippen proeven’

Misha is 31 jaar en woont in Amsterdam met een vrouwelijke huisgenoot. Heeft een relatie van vier jaar en een van zes maanden gehad, inmiddels is ze zes jaar single.