Het leed dat je grenzen aangeven heet. Redacteur Misha zou zichzelf veel labels opspelden, maar ‘slechte vriendin’ zit daar niet tussen. Toch kreeg ze dit naar haar hoofd geslingerd toen ze haar grenzen aangaf in een vriendschap.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat in het leven.
Ik ben van alles; een enthousiasteling, een zeurpiet, een koele kikker, een mens, een dochter, een zus, een vriendin. En voor dat laatste zou ik zelfs ‘goede’ zetten. Toch denkt niet iedereen daar zo over. Een paar jaar geleden hing een hechte vriendschap nog maar aan een zijden draadje nadat ik een slechte vriendin werd genoemd. Het ging me niet om de titel of mijn ego, maar om de reden dat deze mij was toebedeeld. Dit was namelijk voor het eerst dat ik mijn grenzen aangaf en ik werd daar meteen snoeihard voor afgestraft.
Het zit zo: in mijn tienerjaren leerde ik een leuke meid kennen. Qua leeftijd scheelden we niet veel, maar het viel mij al snel op dat zij mentaal verder ontwikkeld was dan ik. Waar ik nog boy crazy en soms wat simpel in mijn denken was, was zij vooral bezig met wat verschillende contacten met haar binnenwereld deden. We spraken uitvoerig over emoties, ervaringen en merkten al snel dat we over veel onderwerpen op één lijn zaten. Een nieuwe BFF-relatie was geboren. Vanaf dat moment waren wij zo goed als aan elkaar vergroeid. Als je één van ons zag, zag je de ander ook. Het voelde alsof ik er een familielid bij had gekregen, iemand die ik zelf had uitgekozen.
Toen er in haar liefdesleven een onrustige periode aanbrak, hing ik uren aan de telefoon om alle kanten van de situatie door te spreken. Zelfs met mijn gelimiteerde ervaring op dat gebied gaf ik haar advies waar ik kon, bood ik een luisterend oor en een schouder om op uit te huilen aan.
Klaar met je bestie? Zó maak je het uit met vriend(inn)en
Net als in elke vriendschap ging het ook bij ons niet altijd van een leien dakje. Als je twee eigenwijze vrouwen bij elkaar zet, botst dat soms. Er waren momenten waarop we het niet met elkaar eens konden worden, maar de uitspraak ‘agree to disagree’ maakte vaak een einde aan onze onenigheid. Zolang er respect was, was het allemaal oké.
Toen brak er een moment aan dat ik er mentaal helemaal doorheen zat. Net als ik bij haar had gedaan, ondersteunde zij mij toen ik het nodig had. Dat was tot haar eigen problemen de kop op staken. Op een avond appte zij mij. Uit haar woorden kon ik opmaken dat ze overstuur was, maar ik had mijn eigen kopzorgen en kon die van haar er niet bij hebben. Ik gaf aan op dat moment niet over de emotionele bandbreedte te beschikken om haar emotioneel te ondersteunen. Na alles wat wij hadden meegemaakt, verwachtte ik begrip. Dat is niet wat ik kreeg. Ik kreeg een beschuldiging dat ik een slechte vriendin was, omdat zij mij op dat moment nodig had, maar ik er niet voor haar wilde zijn. Brak mijn klomp? Jazeker.
Na jaren had ik voor het eerst een harde grens aangegeven binnen onze vriendschap. Iedereen die mij kent, weet dat mijn grenzen enorm rekbaar zijn. Als je eroverheen banjert, heb je eigenlijk nog tien stappen te gaan tot ik mijn limiet heb bereikt. Maar lukt het je om dat punt te bereiken, dan ben je meteen helemaal af en vliegt de deksel met een rotvaart van mijn emmer met irritaties.
Bestempeld worden als een slechte vriendin heeft mij veel pijn gedaan. Voornamelijk omdat ik altijd zo mijn best had gedaan om een goede, fuck it: beste, vriendin te zijn. Mijn verdriet liet ik niet zien, maar het was merkbaar in de manier waarop ik vanaf dat moment met mijn vriendin omging. (On)bewust nam ik afstand van haar. Iemand die geen respect kan opbrengen voor het feit dat ik mijn grenzen aangeef, is geen persoon waar ik dagelijks mee in contact wil staan.
Bij conflicten als deze, en daar heb ik er een paar van gehad in mijn leven, gooi ik normaliter de toegangsdeur dicht. Om de een of andere reden lukte het mij bij haar niet. Ik kan je niet vertellen wat de reden daarvoor was, het was een gevoel. Tot op de dag van vandaag zien en spreken we elkaar. Het contact is een stuk minder intensief dan het is geweest, maar door de afstand kan ik beter naar mezelf luisteren en mijn grenzen bewaken. Beter dan wanneer ik emotioneel aan een ander vergroeid ben. De halve friendship break-up heeft mij geleerd dat het na een conflict niet altijd finito hoeft te zijn. Maar… of ik het ermee eens ben dat ik dit label opgespeld heb gekregen? Let’s respectfully agree to disagree.
Misha: 'Ik moet er actief aan werken om een girls' girl te blijven (en mijn mean girl in toom te houden)'
Misha is 34 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en één van zes maanden gehad. Inmiddels is ze zeven jaar single.
