Het leed dat de zogenaamde Amsterdam experience heet. Redacteur Misha vindt zichzelf een onafhankelijke vrouw, maar dat verdwijnt als sneeuw voor de zon als ze twee ratten door haar keuken ziet rennen.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat in het leven.
Okay, boom: op zondagnacht kijk ik voor de miljoenste keer een aflevering van mijn comfortserie Grey’s Anatomy (ja, ik ben een masochist, laat me met rust) waarbij ik heerlijk in slaap doezel op de bank. Ik lig zó lekker dat ik vind dat ik kan blijven liggen tot de volgende ochtend. Eén probleem: rond vier uur ’s nachts word ik wakker van een vreemd geluid. Ik kan het niet helemaal plaatsen, tot ik het twee minuten later weer hoor.
Het komt uit de keuken die aan mijn woonkamer grenst. Als ik opkijk, zie ik een brutale Amsterdamse rat door het open raam klauteren. Zijn vriendje is al binnen en is mijn keukenblad van dichtbij aan het inspecteren. Voor het eerst in lange tijd ben ik niet alleen in mijn huis. Just me and my two disgusting rats.
Nadat ik het op een gillen heb gezet, sluit ik de deuren die mijn woonkamer en keuken van elkaar scheiden. Ik zit twintig minuten op de bank te rillen als een rietje als ik mijn big girl pants besluit aan te trekken om in de keuken te gaan zitten. Als de beesten nog binnen zijn, kan ik ze op z’n minst proberen te verjagen door te gillen of stampen.
Middenin de nacht zit ik een uur lang op een stoel in de keuken, geen rat in zicht. Als het buiten licht wordt, besluit ik in bed te gaan liggen. Maar er knaagt (snap je ‘m?) één gedachte aan mij: waar is die vent wanneer je hem nodig hebt?
Ik heb nooit onder stoelen of banken geschoven dat ik geniet van vrijgezel zijn. Er zijn tot nu toe weinig dingen waarvoor ik van een ander afhankelijk ben. Maar ik moet eerlijk bekennen dat toen er plots ongedierte in mijn huis rondliep, die hele ‘independent woman’ spiel als sneeuw voor de zon verdween. Hoe erg het ook klinkt, op dat moment wilde ik gewoon gered worden. Ik wilde dat er iemand was, bij voorkeur een man die niet bang is voor ongedierte, die mij over mijn bolletje zou aaien en verzekerde dat de beesten mijn huis uit waren.
Misha: 'Toen ze mij een slechte vriendin noemde, veranderde onze vriendschap voorgoed'
Voor het eerst in lange tijd voelde ik me eenzaam, want wie kon ik midden in de nacht bellen om mij te helpen? Begrijp me niet verkeerd, ik heb echt de allerleukste vriend(inn)en, maar om hen nou wakker te bellen op dat vroege uur zag ik ook niet zitten. Als ik een partner, of op z’n minst een bijna-partner, had gehad, had ik zonder gêne gebeld dat hij mij moest komen helpen. Of dan was ik mijn huis ontvlucht om tijdelijk in zijn ratvrije woning te bivakkeren.
Die gedachten schoten met een rotvaart door mijn hersenpannetje, waardoor ik me ook meteen schuldig voelde. Mijn feminisme en/of afhankelijkheid wankelde bij het aanzicht van twee knaagdieren. Really? Er is niet veel voor nodig, blijkt nu. Het enige wat dit in mijn ogen bewijst, is dat dat onafhankelijke deels een façade is. Eigenlijk ben ik gewoon een grote oplichter, want het liefst heb ik dus iemand die mij helpt/redt/bijstaat in situaties als deze.
Een rat in je woning is best een extreem voorbeeld, maar het gevoel van eenzaamheid en verlangen naar een ander bekruipt me ook op andere momenten. Bijvoorbeeld wanneer ik ziek ben. Als ik futloos op de bank lig, voel ik me vies en wil ik eigenlijk onder een steen kruipen tot de ziektekiemen mijn lichaam hebben verlaten. Tegelijkertijd wil ik dat er iemand een pannetje soep voor mij maakt, naast me komt zitten en zegt: ‘Ach, als ik ook ziek word, is dat maar zo.’
Maar nee, in het leven van deze single is dat absoluut niet aan de orde. Hierdoor ben ik op mezelf aangewezen en moet ik met mijn koortshoofd het huis verlaten om dat perenijsje te halen waar ik zo’n trek in heb.
Als ik eerlijk ben is het verlangen naar een partner het grootst op het moment dat er iets in mijn leven op losse schroeven staat. Denk aan een verhuizing, ontslag, ruzies met vrienden of familie. Het zijn allemaal momenten waar ik graag de steun van een romantisch partner zou hebben, maar dat zit nu eenmaal niet inbegrepen in het bouwpakket van ‘vrijgezelle vrouw’. Moet ik het toch maar alleen doen. Tot nu toe is het mij ook gelukt, dat biedt goede hoop voor de toekomst.
Misha: 'Babe, je bent een naar mens, dat heeft niks met je sterrenbeeld te maken'
Misha is 34 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en één van zes maanden gehad. Inmiddels is ze zeven jaar single.
