Teleurstellingen, liefdesverdriet en alles daartussenin; door de jaren heen heeft redacteur Misha een gigantische muur om haar hart gebouwd. Tot ze die ene man tegenkwam die ‘m zorgvuldig afbrak.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat in het leven.
De muur om mijn hart was altijd mijn veilige plek. Hij hield de wereld buiten, maar mij ook binnen. Zo’n bouwwerk gaat eigenlijk volledig in tegen mijn romantische core, maar ik heb zo vaak mensen binnen gelaten die iets beloofden wat ze vervolgens niet konden of wilden waarmaken. No más, ik besloot iedereen op afstand te houden. Mijn hart werd een emotionele vipruimte waar niemand op de gastenlijst stond. Tot ik hem tegenkwam.
Deze man, die boven mij uit torende, wist binnen no-time mijn muur af te breken. Dit deed hij niet met haast of kracht, maar met geduld en precisie. Hij stelde vragen die anderen niet durfden te stellen, hield mij een spiegel voor en lette op de kleine dingen. Zo kwam hij terug op opmerkingen die ik weken eerder had gemaakt, bedacht hij oplossingen waar ik vastliep en stelde me op mijn gemak. Langzaam, en bijna zonder dat ik het zelf doorhad, haalde hij stenen één voor één uit mijn muur.
Mijn binnenste veranderde in iets wat zacht en zoet was. Na jarenlang “hard” te zijn geweest, voelde het best ongemakkelijk. Tegelijkertijd merkte ik dat ik weer hoop voelde, dat ik het al die tijd bij het verkeerde einde had gehad. Dat dít anders was, dat hij anders was, dat ik anders kon zijn. Hoop is de krachtigste emotie die we hebben.
Hoe gecompliceerd het allemaal ook was, ik had het gevoel dat iemand mij eindelijk begreep en écht zag. Hij brak mijn muur zorgvuldig af tot de meest kwetsbare versie van mij zichtbaar was. Voor het eerst in jaren voelde ik me open. Juist op het moment dat ik dacht dat ik veilig was, kwam de klap.
Misha: 'Ik voelde meteen dat hij de ware was, maar wat zat ik ernaast'
Daar stond ik dan, gevoelsmatig naakt. Er was geen finesse te bekennen, er was geen rustige opbouw; ik werd meteen met volle kracht omver gestoten. Nu mijn bescherming volledig verdwenen was, wist ik me geen houding te geven. Uit angst (en stiekeme hoop) klampte ik me vast aan het in mijn hoofd gecureerde beeld van ons. Maar hoeveel mentale tikken moet je krijgen voordat je de realiteit onder ogen komt? Spoiler: in mijn geval, veel te veel. Uiteindelijk kon ik er niet meer onderuit: de man die mijn muur had afgebroken, bleek degene te zijn die me het meest raakte.
Ik voelde me zo ontzettend verraden. Niet alleen door hem, maar ook door mezelf. Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren? Hoe kon ik, na alles wat ik wist en alles wat ik had meegemaakt (hi, daddy issues), mijn hart in de handen van een ander leggen, die er uiteindelijk op zou stampen? Ik brak in duizend stukjes, maar mijn muur herrees hoger en dikker dan ooit tevoren.
Het verdriet duurde lang, veel langer dan ik eigenlijk durf toe te geven. Als ik eerlijk ben, zijn er nog steeds momenten waarop ik de naweeën voel. Maar er was een andere emotie die net zo sterk aanwezig was: woede. Woede naar mezelf. Hoe kon ik denken dat dit keer anders zou zijn? Hoe kon ik iemand zo dichtbij laten komen?
Juist op dat moment had ik mijn muur meer dan ooit nodig. Ik kroop erachter en voelde me weer mezelf. Of nou ja, grotendeels. Een deel van mij was niet meegegaan. Het was het deel dat zich juist wél open wilde stellen, dat de moed had om te hopen, zelfs met het risico op liefdesverdriet.
On the other side kwam de schaamte. Ik schaamde me diep dat ik dit niet had zien aankomen, dat ik red flags had genegeerd, dat ik me zo had laten meeslepen. Die schaamte maakte alles alleen maar pijnlijker. Maar ik vergat iets belangrijks: dat ik mijn hart had opengesteld, was geen teken van zwakte. Het was juist een teken van kracht. Het liet zien dat ik dapper genoeg was geweest om te hopen, te proberen en te voelen.
Mezelf volledig afsluiten beschermt mij tegen pijn, maar het houdt ook alle mooie dingen buiten zoals blijdschap, verbinding en oprecht geluk. Het geeft me een gevoel van controle, maar laten we eerlijk zijn: dat is ook een illusie. Liefde geven en nemen betekent een risico nemen. En als het misgaat? In de woorden van Aaliyah: Dust yourself and try again.
Het is een advies wat ik zelf moet naleven, want de afgelopen jaren heb ik iedereen op afstand gehouden. Die stilte en rust hebben er ook voor gezorgd dat ik tot een aantal realisaties ben gekomen. Eén daarvan is dat het leven achter een muur geen vol leven is. Voor nu heb ik geen tips hoe je de muur moet verlagen, ik ben het zelf nog aan het uitvogelen. Wat ik wel kan meegeven, is dat je niet te streng voor jezelf moet zijn. Het kost tijd om te helen van emotionele wonden, en dat is oké. Maar onthoud: je verdient meer dan een leven verborgen achter een muur. Zet de deur naar je hart op een klein kiertje open, dan doe ik dat ook.
Misha: 'De appjes die ik nooit stuurde, zijn de belangrijkste die ik ooit schreef'
