Tweeënhalf jaar geleden vertrok Maud Wessels. Met dromen groter dan angsten zwaaide ze haar waanzinnige Amsterdamse leven gedag. Geen idee van wat haar te wachten stond, waarheen en voor hoelang.
Vandaag vertelt Maud hoe zij denkt dat we samen bruggen kunnen bouwen. Figuurlijk dan.
Steeds vaker sta ik op de ‘brug’. Een term die ik aan dit gevoel of deze periode in mijn leven heb gekoppeld. Ik voel dat het lastiger wordt de afstand tussen hier en thuis te ‘overbruggen’. De afstand tussen mijn (droom)reis, het leven dat ik nu al bijna tweeënhalfjaar leef en het gemis. Het gemis wordt groter, maar het besef dat de reis niet meer eindig is, groeit daarmee ook.
‘Soms weet je hart allang wat er moet gebeuren, maar moet je hoofd er nog een beetje aan wennen’. Een zin die ik meermaals doorgestuurd kreeg de laatste tijd. En tegelijkertijd voel ik mij steeds vaker onbegrepen en eenzaam in dat onbegrip. Onbegrepen in het najagen en streven van een droom die anders is dan het gemiddelde. Dat er in mijn dromen (nog) geen koophuizen, luiers of aandelen voorkomen betekent niet dat ze minder waard zijn. Ze zijn anders, maar van evenveel waarde.
Ik hoor vaak dat ik in een droom leef: dat ik van eindeloos veel geluk mag spreken dat ik dit kan doen, mag doen, doe. Ik ben elke dag dankbaar voor dit avontuur, maar wat nou als ik besluit dat de rest van mijn leven dit avontuur is? Dat ik de rest van mijn leven, mijn dromen wil blijven leven? Waarom moet ik terugkomen naar de realiteit als dit mijn eigen gecreëerde vorm van de realiteit is? Anders dan het gros, maar niet minder mogelijk. Eentje met weerstand, want hoge bomen vangen veel wind, maar wel de keuze die het dichtste bij mijn gevoel staat.
Natuurlijk moet er gewerkt worden, geld verdiend en gaat voor niets de zon op, maar waar een wil is, is een weg. Tegelijkertijd kijk ik er ook naar uit terug te komen. Het gemis wordt niet voor niets met de dag groter. Er is te veel om voor terug te komen en te veel om achter te laten als ik dat niet doe.
Ik wil me weer wanen in de drukte en chaos van Amsterdam, de geur van Eibergen tot me nemen, me wroeten in de armen van mijn allerbeste vrienden en familie, keten, in het Nederlands koffie bestellen, picknicken in het park, tapbiertje in de kroeg, een hard pistoletje met oude kaas, ontbijten op zondag met de familie, aan de lange, gedekte tafel en speltkoeken van de Ap. Of kaassoufflés, lange nekken, Juice Brothers en Grolsch.
Er is nog een staartje van mijn (droom)reis te inhaleren en omarmen, maar laten we proberen open te staan voor het ‘nieuwe normaal.’ Zoals we dat na Covid ook massaal deden. Mensen die andere keuzes maken niet veroordelen, maar het proberen te snappen zonder het te begrijpen. Ook als dat inhoudt dat men een relatie met vijf personen tegelijkertijd heeft (of met zijn vijven in één relatie zit), intermittent fast of haar eitjes laat invriezen omdat de kinderwens zich niet nu, maar wie weet over twintig jaar wel voordoet: leven en laten leven. Bruggen bouwen en elkaar ontmoeten in het midden: overbruggen.
Maud: 'Ik was bezweet, verwilderd, emotioneel en een beetje radeloos, maar ook rustig'
