Het leed dat meerdaagse festivals heet. Gaby vindt een dagje dansen op een festival echt helemaal het einde, maar krijgt het benauwd als ze eraan denkt om na een nacht slapen in een tentje nóg een dag door te moeten.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat in het leven.
Elke zomer ben ik weer jaloers op de mensen die niet kunnen wachten om met hun tentje en luchtbed te vertrekken naar een meerdaags festival, om vervolgens dagenlang dansjes te doen en drankjes te drinken. Hoe graag ik het ook zou willen; ik zou het gewoon niet trekken.
Alle afgelopen jaren was ik vooral bezig met mezelf wijs te maken dat het wél iets voor mij was, maar dat ik het gewoon een keer moest proberen. Nu realiseer ik me dat niet alles mijn ding hoeft te zijn, ook niet als iedereen en z’n moeder er wel helemaal hard op gaat.
Toch merkte ik aan mezelf dat ik me niet heel rouwig zou voelen als ik uitgeloot zou worden voor Wildeburg. Het enige waar ik heel erg naar uitkeek was een weekend lang met mijn vrienden spenderen. Dat daar een paar slechte nachten slaap, rijen voor de douche en ander discomfort bij kwam kijken, gaf me stress. Maar ergens wilde ik wel mee, want FOMO. En ik wilde het zo graag leuk vinden.
Dit jaar besloot ik voor het eerst te proberen erachter te komen waarom ik van het idee alleen al blinde paniek krijg. En ik denk dat het feit dat ik gestopt ben met drinken daar aan meewerkt, al deed ik dat voor afgelopen januari nog wel en had ik toen dezelfde gevoelens.
Voor de duidelijkheid: ik heb alcohol niet nodig om het gezellig te hebben, maar het kan wel helpen om losser te zijn en minder bezig te zijn met hoeveel pijn m’n rug doet omdat ik weer zo eigenwijs was om m’n docs aan te doen bijvoorbeeld. Daarnaast ben ik geen fervent druggebruiker – al helemaal niet meerdere dagen achter elkaar -, dus ook dat helpt me de dagen en nachten niet door.
Gaby: 'De relatie met m'n lijf is de meest ongezonde relatie die ik heb'
Wat niet helpt, is het feit dat ik me heel snel oncomfortabel voel. Niet in groepsverband als ik met veel verschillende mensen ben, maar lichamelijk én mentaal. Dus als ik op een luchtbed in een tent lig waar ik luister naar mensen die wél de energie hebben om nog lekker door te gaan, kan ik niet slapen. Ook niet misschien.
Ik kan m’n focus niet verleggen, omdat ik alleen maar denk aan hoe oncomfortabel ik lig. Oh, en de paniek dat ik hierdoor te weinig zal kunnen slapen om de volgende dag weer door te kunnen komen. En: wat als ik wél in slaap val en ze m’n telefoon uit m’n tent jatten? Kut, ik moet plassen. Volgens mij is m’n luchtbed langzaam leeg aan het lopen. Ik hoor iemand snurken. Nou, je begrijpt wat ik bedoel.
Mocht het niet duidelijk zijn: ik HAAT het echt dat ik hier last van heb. Laat mij gewoon dagenlang gelukzalig over een festivalterrein huppelen en na een kort nachtje een koude douche nemen om vervolgens weer de dag te beginnen. Samen met m’n vrienden naar artiesten luisteren, dansjes doen, onder een partytent spelletjes doen, whatever: ik wil het echt, maar ik kan het niet. En ja, ik weet dat er drugs zijn die dit hele probleem in één keer oplossen, maar that’s just not my cup of tea.
Ik weet dat ik niet de enige ben die dit voelt, al weet ik dat pas sinds ik het zelf een keer heb laten vallen. De meeste mensen om me heen leven er voor, maar een aantal anderen herkennen zich precies in mijn beleving: de keuze tussen zieke FOMO of een weekend vol discomfort. Mocht jij bij die laatste groep horen, dan heet ik je welkom. Je bent echt niet alleen.
Maar wat nu? Want ik weet hoe moeilijk de overweging is. Ik wil echt het liefst elk weekend met m’n vrienden zijn en vind het helemaal kut wanneer ik als enige achterblijf. Dus ik heb vaak de neiging gehad om toch mee te gaan en te kijken hoelang ik het trek. Toch heb ik Wildeburg dit jaar al best ver van tevoren bewust laten gaan. En dat werkt veel beter dan een kaartje kopen en lastminute beslissen dat je niet gaat. Nu wist ik allang dat ik niet zou gaan, dus had ik alle voorstress (want voorpret is het bij mij niet te noemen) ook niet. En als ik nog had willen gaan, stonden er nog genoeg kaarten op Ticketswap. Dat werkt niet voor Lowlands, maar voor andere festivals misschien wel.
Wat ik ook nog lang heb gedacht, is dat ik op de zondag nog even langs zou gaan met een andere vriendin die niet het hele weekend wilde gaan. Zo ben je er toch nog een beetje bij, maar wel op een manier dat je er zelf van kan genieten. Plus: als je op de laatste dag gaat, kun je meteen mensen een lift mee terug geven. Minpuntje: als zij al dagenlang gefeest hebben, zit je misschien niet meer helemaal op hetzelfde level.
Gelukkig zijn er in een jaar nog heel veel andere weekenden die ik wél kan doorbrengen met de mensen van wie ik hou, op een manier dat ik er ook lekker op ga. Doe mij maar een terrasje met al mijn favoriete mensen, cola zero erbij en een spelletje; dan ben ik ultiem gelukkig. Het is 2024. Laten we stoppen met dingen te doen, alleen maar omdat we bang zijn iets te missen. Dat is het echt niet waard.
Gaby: 'Hij fakete zijn accent én de dood van zijn gezin, maar alles komt vroeg of laat boven water'
