Divers

Mijn vriendenkring is heel divers. In alle uithoeken van de aardbol zitten er een paar verstopt. Nederlanders, Amerikanen, Spanjaarden, Duitsers, Zweden, Australiërs, mannen, vrouwen, nuchtere types, spirituele hippies, mensen die ik al honderd jaar ken of die recent mijn leven in zijn gestapt: er zit van alles wat bij. Waaronder ook een aantal flink vermogende figuren.

Banksaldo

Begrijp me niet verkeerd, ik mag niet klagen. Maar vergeleken bij een select clubje is mijn banksaldo echt een lachertje. Niet dat ik per se tot de rijksten wil behoren, maar naarmate ik ouder word voel ik me wel genoodzaakt verstandigere keuzes te maken. Dan heb ik het niet over de weekenden waarin ik met een Aperol in de hand twee pakken Marlboro sta weg te paffen, om vervolgens geheel hypocriet op maandag weer in de sportschool en bij een breathwork les te verschijnen. Nee, dit betreft financiële keuzes.

Uitgeven

Diegenen in mijn kringen die kapitaalkrachtig zijn hebben doordachte keuzes gemaakt. Ik niet. Ik -de flierefluiter- deed altijd maar wat. En hey, mijn onbezonnen impulsiviteit heeft me een hoop gebracht wat ik niet had willen missen. Terwijl de fortuinrijke zijn geld telde en spaarde, gaf ik het uit aan ervaringen. Toch, met het oog op de toekomst, is een vorm van zekerheid wel nuttig. Vooral als zelfstandig ondernemer.

Als je eens wist hoeveel money making boeken ik heb gelezen. Simpelweg om zo snel mogelijk zoveel mogelijk euro’s binnen te harken. Zo werkt dat niet. Succes vereist tijd en inzet. En besef én inperking.

Minderen

Ik besloot eens naar mijn uitgaven te kijken. Waarin kon ik minderen? Had ik serieus zes verschillende streamingdiensten nodig? Onzin. Mijn Uber Eats historie was ook niet al te best. Meid, dat je lekker naar de supermarkt loopt met die luie aars. Bergen met kleding in de kast? Zwaar overbodig. Op vakantie heb je meestal niet eens de helft aan van wat je hebt meegenomen.

Claire: 'Ik was veranderd in een complete eikel zonder ruggengraat'Lees meer

Kleding

Ik droeg zelf een tiende van wat er daadwerkelijk in mijn kast hing. Verkopen en weg ermee. Natuurlijk koop ik wel eens wat nieuws. Maar ik investeer sowieso liever eenmalig in een mooie trui die ik jaren draag dan in een fast fashion ‘fliebeljurkje’ dat ik na een half seizoen zat ben of ineens kapot is. Ik bezit nu zo weinig kleding dat ik me afvraag waarom ik er ooit zoveel van had. Dit is zo veel praktischer. Ik kan bijna alle items met elkaar combineren, dus outfitstress is momenteel voor mij ook non-existent.

Het besef van geldwaarde groeide. Ik had dankzij diezelfde vrienden (en alle selfhelp boeken) inmiddels ook meer geleerd over vormen van investeren.

Kopen

Ik huur al jaren hetzelfde appartement in Amsterdam. “Je kunt beter een huis kopen. Of je er nou gaat wonen of niet.” Een uitspraak die ik alsmaar om me heen hoorde. Voorheen snapte ik dat hele principe niet. Hoezo zou je iets kopen als je niet van plan bent om er fulltime te wonen? Ik wilde niet zo’n typische huisjesmelker worden die maandelijks lachend de geldstromen van anderen tegemoet ziet. Ik besloot mijn research te doen. Wat blijkt? Je kunt je huis verhuren zonder dat je een ander daarmee in een hoekje plaatst. Mits je niet aankoopt in een stad als Amsterdam. Moreel correct verhuren is hier tegenwoordig onbegonnen werk.

In het buitenland is dit een ander verhaal. Afhankelijk van waar je zoekt. Het scheelt dat ik al niet zo de behoefte voelde om iets in Nederland te kopen. Ik beeldde me in hoe ik in Breda (waar mijn familie woont) een huis zou hebben waar ik de komende jaren zou settelen. Niks mis met dat tafereel. Maar niks voor mij.

VS

Als je me kent en/of online volgt, zou je me vanwege mijn voorliefde vast logischerwijs naar de VS zien vertrekken. Het vuurtje in mijn hart brandt immers het hardst als ik dáár ben. Maar permanent naar New York verhuizen is niet haalbaar voor mij. De stad is nog nooit zo duur geweest als nu. Iets kopen is daar vrijwel onmogelijk. Zéker als niet-ingezetene. Vorig jaar datete ik een tijdje met een lokale real estate agent in NYC. De prijzen die ik voorbij zag komen van een simpele studio waren shockerend. Denk hierbij gerust aan een dollar of vijfduizend per maand.

De term “The city that never sleeps” had vroeger betrekking op het feit dat er altijd iets gaande is. Gevalletje FOMO. Nu omvat de welbekende uitspraak iets heel anders. Tegenwoordig slaapt men daar vooral niet omdat -ie wakker ligt van de hoeveelheid dollars die-ie er iedere dag onvrijwillig doorheen jast.

Dromen

Om over het visumdilemma nog niet te spreken. Iets waarvan velen niet weten hoe ingewikkeld deze daadwerkelijk is. In mijn geval zou verhuizen naar de States enkel op basis van emotie zijn. Ik zou alles op alles moeten zetten, om er vervolgens alsnog binnen een paar maanden platzak op straat te staan. Is het me niet (meer) waard. We hadden het over financieel verstandige keuzes, remember? Ik sluit op de lange termijn niks uit, maar voor nu neem ik meer dan genoegen met een paar weken per jaar in mijn favoriete stad. Wel de lusten, niet de lasten. Bovendien moet je dromen overhouden voor later.

Goed, effe terug. Kopen in Nederland ging ‘m niet worden. Mijn familie was daar overigens minder blij mee. Die hadden me het liefst in de buurt gehouden. Iets kopen in New York was überhaupt nooit een optie. “Er zit toch nog wel iets tussen?” Hierover volgende keer meer.

Claire: 'Ik bleef excuses zoeken om wéér naar New York te vertrekken'Lees meer