Vriendin

“I’m so happy we found each other that day.” Mijn Britse vriendin Jules heeft haar koffer enkele minuten geleden mijn huis in gerold en we zitten al samen aan de koffie op het balkon. Haar opmerking zet me aan het denken en de uren daarna kletsen we over toeval, ontmoetingen en kruisende paden.

Yogaretraite

Ik ontmoette Jules afgelopen februari op Bali, bij een yogaretraite. Ik had nog nooit één yogapose aangenomen, laat staan een voet in een retraite gezet, maar ik wilde iets nieuws leren. Bovendien had ik destijds zo veel onrust in mijn kop dat het misschien ook geen kwaad kon om me eens te verdiepen in wat goed was voor mind en soul in plaats van alsmaar te slepen met gewichten in de sportschool.

Na een week feesten – zoals je dat op Bali ook geweldig kunt – liet ik mijn vrienden achter in Canggu en stapte ik vol zenuwen in een taxi. Ik wilde per se de confrontatie aangaan met mezelf en m’n gedachten. Ik kwam mijn kamer binnen en haalde direct mijn make-up van m’n gezicht, deed al mijn sieraden af en verruilde mijn dure outfit voor simpele sportkleding. Weg met alle opsmuk. Ik keek in de spiegel. This is me. Ook gooide ik uit vrije wil – echte regels waren er niet – mijn telefoon voor vier dagen in een kluis. De enige spullen die ik 24/7 bij me hield waren mijn notitieboekje en een pen.

Estatic dance

Na een eerste onwennige nacht stond er een flink ochtendprogramma vol yoga en- ademhalingssessies gepland. Er was me de avond daarvoor verteld dat er tevens een estatic dance plaats zou vinden. Geen idee wat het is, maar klinkt cool, dacht ik. Zodoende hobbelde ik na aardig wat downward facing dogs om 11.00 uur achter een clubje mensen aan naar een hoge vlonder met uitzicht op zee. Het was nog steeds ochtend, maar wat ik boven aantrof leek meer op iets wat zich om 03.00 uur ’s nachts had kunnen afspelen. Op het dak stonden honderden yogi’s uitbundig te dansen op een liveset van een DJ.

Claire: 'Hier zit ik, op mijn dakterras dat uitkijkt op de Sagrada Familia. Wie had dit gedacht?'Lees meer

Nooit eerder zag ik mensen op deze wijze opgaan in elkaar en de muziek. Niet high on drugs, maar high on life. Iedereen bewoog zich zo los en instinctief, het was bijna dierlijk. Ik aanschouwde het schaamteloze spektakel vol bewondering, maar benijdde de groep tegelijkertijd ontzettend. Want waar zij genoten van dit magische moment, stond ik huilend in de hoek te worstelen met mijn onzekerheid. Waarom kon ik niet mee in dit vrije tafereel? Ik voelde me bekeken, ook al was er niemand die daadwerkelijk op me lette. Ik blokkeerde aan alle kanten, werd boos en raakte teleurgesteld in mezelf.

Kwetsbaar

Terwijl ik te midden van alle dansers als enige de emoties die ik voelde probeerde te verwoorden in mijn opschrijfboekje (in plaats van ze eruit te zwieren), zag ik een meid naast me die ook stilstond en huilde. Alsof zij hetzelfde ervaarde als ik. Jules. We vonden elkaar daar. In pure kwetsbaarheid. Beiden met pen in de hand.

Vanaf dat moment deelden we in 3,5 dag onze mooiste en moeilijkste levensverhalen. Onze twijfels, dromen en diepste geheimen; alles kwam aan bod. Ik vertelde haar dingen die ik nog nooit hardop had uitgesproken. Alsof we elkaar al jaren kenden. We ontmoetten later die dag nog twee andere gelijkgestemde vrouwen en met z’n vieren leerden we in zeer korte tijd zo veel van elkaar. In enkele dagen bouwden we een – zo blijkt inmiddels – duurzame vriendschap op. Inmiddels is iedereen terug thuis. Zij in Manchester, San Francisco, en Geneve. Ik in BCN/AMS. Toch hebben we nog steeds dagelijks contact.

Claire: 'Ik zou in New York na een paar maanden platzak op straat belanden'Lees meer

Toeval

We zien continu ontelbaar veel mensen die we niet kennen. Wie spreek je aan en wie niet? Wat creëert de verbinding? Wat bepaalt wie je tegenkomt onderweg naar de bakker? Of op een metrostation? Is het timing? Als je je broodjes bij de supermarkt had gehaald of een metro eerder had genomen, was je deze mensen dan überhaupt ooit tegengekomen?

Zijn we bestemd om bepaalde mensen wel of niet tegen het lijf te lopen, omwille van toeval? Ik denk van wel. Was ik op twaalfjarige leeftijd niet op de toneelschool gezet, dan had ik mijn oudste jeugdvriendin niet gekend. Als ik nooit naar New York was vertrokken, had ik nu Alex niet als beste vriend. Als mijn onrust me niet naar Bali had gestuurd, had ik hier niet in Barcelona met Jules aan de koffie gezeten. Had ik – letterlijk en figuurlijk – andere stappen gezet, dan was ik hoogstwaarschijnlijk andere mensen tegengekomen.

Maar niet elke ontmoeting die als toevallig wordt bestempeld is noodzakelijkerwijs bedoeld om lang te duren. Ik ben best wat vrienden onderweg ‘verloren’. Moeilijk, want je wilt het liefst iedereen in je kring behouden. Toch loopt dat soms anders.

Trein

Ik moet altijd denken aan het voorbeeld van de trein. Ken je dat al? Zie het zo: jouw (levens)trein begint met rijden zodra je geboren wordt. Onderweg passeer je talloze stations. Er stappen mensen in, er stappen mensen uit. Je weet niet wie er op de komende stations op jouw trein staan te wachten. Je weet niet wannéér iemand instapt. Je weet niet hoe lang diegene blijft zitten. Daar waar de één misschien bij de volgende halte al zijn exit maakt, blijft een ander aan boord tot de eindbestemming.

Hoe fascinerend is het dat al deze toevallige ontmoetingen ons stiekem laten zien hoe onvoorspelbaar het leven kan zijn? Juist wanneer we denken dat we ons leven volledig hebben uitgestippeld, kan het universum ons verrassen met iemand die onze plannen overhoop gooit en ons dwingt opnieuw na te denken over onze richting.

Fijn vooruitzicht

Besef dat er nog zo veel mensen aan boord van je trein zullen stappen van wie je gaat houden, en zij van jou. Je kunt morgen de liefde van je leven treffen op een moment dat je het niet verwacht. Overmorgen een nieuwe kennis opdoen die zich misschien wel ontwikkelt tot dierbare vriend(in). Het mooie zit ‘m in het ongewisse. Als dat geen fijn vooruitzicht biedt, dan weet ik het ook niet meer.

Claire: 'Na mijn break-up stapte ik direct het date-doolhof van New York in'Lees meer