Samen met haar vriend Jonathan runt ze nu Saddle Up, een ‘Marktplaats’ voor paardenspullen.

Over de kop

Chanel rijdt al vanaf haar zesde paard, en heeft eind 2019 een van haar laatste crosslessen. Ze vertrekt over een paar dagen naar het buitenland voor haar master, en klimt nog één keer in het zadel. “Ik reed al heel lang op dit paard. Toch was ik die dag een beetje zenuwachtig.”

Haar voorgevoel blijkt juist, want later redt haar paard een galopsprong nét niet. Het dier – van pakweg zeshonderd kilo – gaat over de kop, en Chanel belandt er van top tot teen onder. “Omdat ik niet buiten bewustzijn ben geweest, weet ik alles nog van het ongeluk. Als ik m’n ogen dicht doe, zie ik het zo weer voor me. Ik heb niet geschreeuwd, al kwam er wel een harde ‘oh fuck’ uit.”

Naar het ziekenhuis

Omdat Chanel vaker van paarden is afgevallen, is haar eerste reactie heel rationeel. “Ik dacht: hop, kom op, gewoon weer opstaan! Ik kon mijn tenen en vingers nog bewegen, dus voelde me ergens gerustgesteld. Maar toch: toen ik omhoog probeerde te komen, lukte dat echt niet. Ik had vooral veel pijn aan mijn buik. Mijn ouders belden de ambulance, en later bleek ik mijn bekken, schouder en enkel te hebben gebroken. Ik had ook een geperforeerde darm en gekneusde long.”

Lees ook
Britt Dekker dankbaar voor ‘Talpaard’ George: ‘Dit paard heeft me gered’

Als ze eenmaal in het ziekenhuis aankomt, begint het besef in te dalen. “Ik kreeg een nekklem om, hoorde het woord ‘ketamine’ vallen, en toen ik wakker werd was al mijn kleding doorgeknipt. Er stonden me meerdere operaties te wachten. Ik maakte me in eerste instantie vooral druk om de littekens die ik, onder meer over m’n buik, zou krijgen.”

Platform voor paardenspullen

Na haar eerste operatie ligt ze met vijf mensen op de kamer. “Die nacht heb ik voor het eerst gehuild. Ik kon echt niks, buiten 24/7 op mijn rug liggen. Als ik gewassen moest worden, moesten twee verplegers me omdraaien. Het was zwaar, maar de artsen zeiden wel: over een jaar ben je weer de oude. Dat vond ik een fijn vooruitzicht om me aan vast te houden.”

Hoewel ze de eerste maanden nog in een rolstoel zit, ontstaat het idee voor een eigen onderneming al snel. “Ik liep al langer met het plan voor een tweedehands platform voor paardenspullen rond. Veel mensen hebben spullen die in een hoekje liggen te verstoffen, en dat is niet echt duurzaam. Hoewel mijn vriend eigenlijk ook een buitenlandse master zou gaan volgen, heeft hij dat plan gecanceld om me niet achter te laten. In Saddle Up vonden we zo tóch iets om samen te doen.”

Bij een psycholoog

De eerste periode doet Jonathan het meeste werk, maar hebben ze wel een hoop gesprekken over het platform. “Alleen dat gaf me al energie. We zijn al vijf jaar samen, dus weten goed wat we aan elkaar hebben. Mijn vriend had een tijdje vooral een verzorgende rol, dus het was fijn om daarnaast ook nog een ander ‘element’ in onze relatie te hebben.”

Lees ook
Ymke verloor haar ouders en drie zussen in een auto-ongeluk: ‘Toch is het leven een feest’

Saddle Up loopt inmiddels als een trein, en het duo is er op dagelijkse basis mee bezig. “Toch zou ik alles anders doen, mocht ik de kans krijgen. Meer dingen zwart op wit regelen, en niet teveel op vertrouwen afspraken maken. Maar het loopt hartstikke goed: wellicht gaan we internationaal uitbreiden. Ik wil daarnaast een platform opstarten waar mensen met heftige paardenongelukken elkaar kunnen vinden, zodat ik lotgenoten kan verbinden.”

Littekens

Chanel is inmiddels weer zo goed als de oude. “Ik heb nu vooral nog last van het mentale aspect. Het hele proces ben ik bovenal rationeel geweest, en dacht ik: het had veel erger kunnen zijn. Mijn doel was om zo snel mogelijk weer te kunnen lopen en paardrijden, waarbij ik mijn gevoel volledig heb uitgezet. Daarom heb ik nu EDMR therapie bij een psycholoog, om weer wat meer te kunnen voelen.”

Ze doet nu een master in Londen, rijdt af en toe weer paard en gaat volgend collegejaar studeren in San Francisco. Vooral haar drie grote littekens herinneren nog aan het ongeluk. “Ik kijk nog steeds niet naar mijn lichaam zoals vroeger. Alleen met een wetsuit zou ik ze kunnen verbergen op het strand. Toch probeer ik dankbaar te zijn. De littekens maken me ook weer tot wie ik ben, en hebben er ook voor gezorgd dát ik er nog ben.”