Bo Fasseur (24) is negen jaar model. Ze loopt kilometers door Parijs en Milaan, van casting naar fashionshow, vliegt de wereld over en gaat elke avond ‘met honger naar bed.’ Ze dacht dat het modellenleven geen sporen had achtergelaten, tot nu.
“Een omgeving waar alles maar door iedereen normaal wordt gevonden is gevaarlijk.”
Trigger warning: heb je moeite met (lezen over) gewichtsverlies, dan raden we je aan dit stuk over te slaan.
Op veertienjarige leeftijd wordt Bo via Instagram gescout als model, en ook op straat blijft ze niet onopgemerkt. “In Amsterdam werd ik standaard aangesproken door een modellenscout.” Met haar lengte, slanke postuur en symmetrische gezicht past ze perfect in het plaatje. Ze besluit het een kans te geven en gaat langs bij een bureau in Hoofddorp. “Een week later was ik model”, vertelt ze tegen LINDA.meiden.
Inmiddels is ze 24, gestopt als model en werkte ze als freelancejournalist. Haar leven nu is niet te vergelijken met een paar jaar geleden. “Het leven dat ik toen leidde was niet ‘normaal’, ik had ondergewicht en zei nooit ‘nee’.” Ze schreef er een artikel over voor NRC en tijdens het schrijven zag ze pas in wat ze allemaal had meegemaakt.
“Ik droomde niet per se van een leven als model”, begint Bo. “Maar het is wel een wereld waar veel jonge meiden tegenop kijken. Toen ik die leeftijd had, kwam Instagram net op. Ik scrolde langs de Victoria’s Secret-modellen en zag ze in de fashionbladen. Ook ik ging van Tina door naar Vogue. Daarnaast heb je als puber vaak de behoefte om ergens bij te horen. Het idee dat je deel mag uitmaken van zo’n exclusieve groep mensen is natuurlijk ontzettend cool.”
Terwijl haar vrienden in Nederland gaan studeren, bevindt ze zich midden in die exclusieve wereld. Ze woont overal en nergens. “In Parijs deelde ik met een aantal andere meiden een appartement. We liepen álles, van show naar casting, naar doorpas. Zo bleven we dun. Dat vonden we doodnormaal, spraken er niet eens over.”
Ook op voeding werd door niemand gelet, pas achteraf realiseert Bo wat dat betekende. “Als ik er nu op terugkijk, besef ik dat ik gewoon een hele voedingsgroep miste, namelijk koolhydraten. ’s Avonds aten we een salade. Maar ja, als je daarna nog honger had, deed je daar niks mee. Er was totaal geen sociale controle die in de gaten hield wat we binnenkregen.”
Maar toch, ondanks haar succes – haar eerste show was voor Prada, ze stond in de Britse, Nederlandse en Italiaanse Vogue en deed opdrachten voor Scotch & Soda, Mango en Costes – voelt ze zich die jaren als model nooit goed genoeg. Zoals ze het zelf omschrijft, een indringer. “Die Victoria’s Secret-modellen, die ik eerst op Instagram zag, liepen dezelfde shows als ik. Soms stond ik tussen Gigi Hadid en Kendall Jenner. Dan zat ik daar en dacht: ik kom gewoon uit Oegstgeest, wat doe ik hier?”
Voor de shows moest Bo zich aanmelden. “Ik was altijd bang dat ze zouden zeggen: ‘Je staat niet op de lijst.’ Dat gebeurde nooit, maar toch dacht ik: zie je wel, ik hoor hier niet.” Je streeft een soort perfectie na of er wordt van jou verwacht om perfect te zijn, vooral als je alleen maar perfecte mensen om je heen ziet. Het was voor mij echt een grote druk. Je wordt strenger op jezelf en je eigen referentie verandert. Ik werd daar gewoon heel onzeker van.”
Egwéne (20) woont en werkt in China: 'Slaap op hetzelfde matje als waar ik op sport'
Ze bleef hierdoor negen jaar te weinig eten; op het dieptepunt woog ze nog maar 45 kilo. “Het voelde als een noodzaak, je moest heel dun zijn om te werken. Nu heb ik een gezond gewicht en hoef ik niet meer dun te zijn, maar het heeft mijn relatie met eten en mijn kijk op mijn lichaam gevormd. Ik wist precies hoeveel calorieën er in een biertje zaten: 145. Er kwam succes kijken bij zo dun zijn. Nu weet ik dat het niet goed is, maar die gedachten blijven. Ik handel er alleen niet meer naar.”
Van het bureau kregen jonge modellen naast eetschema’s en calltimes geen hulp bij de eenzaamheid of psychische druk die de wereld meebracht. “Het gaat goed met me en ik heb er niet onder geleden, hield ik mezelf voor, maar nu twijfel ik daar soms aan. Toen ik mijn verhaal opschreef voor NRC, besefte ik pas wat ik allemaal had meegemaakt en vroeg ik me af: krijg ik hier later last van?”
Om dat te onderzoeken zocht ze contact met een eetstoorniskliniek. “Ik vroeg of ze iets voor mij konden doen. Tot mijn verbazing zeiden ze dat bijna iedereen die ze behandelen een modellen- of dansverleden heeft. Niemand sprak hierover. Soms waren meiden een half jaar weg; ik dacht dat ze iets anders gingen doen. Achteraf denk ik: misschien gingen ze naar een kliniek om aan te sterken, om daarna terug te komen.”
Nadat het artikel gepubliceerd was, werd ze benaderd door veel (ex)modellen, die zich in haar verhaal herkende. “Dat vind ik ergens fijn, ik had misschien verwacht dat ze me een sukkel zouden vinden, dat ik het zo ervaren heb. Dat ik het niet aan kon. Maar blijkbaar voelden we het allemaal zo. Dat is ook verdrietig. Hadden we het toen maar van elkaar geweten.
Maar ik heb ook veel geleerd. Vóór ik begon met modellenwerk was ik best verlegen. Omdat ik veel alleen was en op mezelf was aangewezen, moést ik wel op mensen afstappen. Het heeft me zelfstandiger gemaakt. Natuurlijk had ik het ergens anders ook kunnen leren, maar dit is de manier geweest waarop ik dat heb gedaan.”
“Een ding wat ik me wel kan voorstellen, is dat structurele ondervoeding niet goed voor me is geweest”, gaat ze verder. “Maar ik heb daar nooit onderzoek naar gedaan. Dus ik weet niet wat de effecten op mijn lichaam zouden kunnen zijn. Wellicht ben ik minder vruchtbaar, dat zijn dingen die ik me afvraag.”
Aan meiden die met dezelfde uitdagingen in de modellenwereld te maken krijgen, zou ze, enigszins lachend, adviseren: “Stop, ren weg.” Toch erkent ze dat dit tegenstrijdig klinkt, want als ze het opnieuw zou doen, zou ze dezelfde keuzes maken. “Het was niet alleen maar negatief, anders was ik er niet zo lang mee doorgegaan. Maar ik vind het zonde dat je zo dun moet zijn en dat je zo kritisch wordt op je eigen uiterlijk.”
Als laatste: “Als mijn jongere zusje van zestien gescout zou worden, zou ik wel tegen haar zeggen: ‘Ik zou je passie ergens anders in zoeken. Ik weet niet of het het waard is om daar helemaal in te duiken.'”
Topmodel Kate Moss ontwerpt een collectie voor ZARA (en dat wil je zien)
