Annica van Eekeren (21) verloor binnen twee maanden haar beide ouders. Vlak daarna moest ze hun huurhuis uit, maar urgentie voor een nieuwe woning kreeg ze niet.
Vrij kort na het interview dat we twee jaar geleden met haar deden vond ze gelukkig een huis. We bellen haar om te vragen hoe het nu met haar gaat.
In 2018 werd bij Annica’s vader een blaastumor gevonden waar hij vervolgens van genas. Als hij in 2019 last krijgt van zijn knieën, denkt de familie dan ook niet meteen aan een terugkeer van de kanker. “We dachten dat hij last had van een versleten knie, omdat hij na zijn ziekbed meteen weer volop aan het werk was gegaan”, vertelt Annica. Het blijkt helaas dat er uitzaaiingen in zijn botten zitten. “De kanker zat in zijn beenmerg, waardoor hij geen chemo kon krijgen. In september overleed hij uiteindelijk.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Nog geen drie weken voor zijn overlijden stort Annica’s moeder plotseling in. “Ze had een darmperforatie en er bleek een tumor van vijftien centimeter in haar darmen te zitten. Die is er met een spoedoperatie uitgehaald. Ik had geen idee dat dit allemaal gebeurd was, toen ik nietsvermoedend terugkwam van een weekend in Londen.” Anderhalve week later mag haar moeder het ziekenhuis verlaten en weer anderhalve week daarna moet het gezin afscheid nemen van hun man en vader.
“Het was een hele heftige tijd, omdat je steeds dacht dat het ene nare moment achter de rug was, maar het volgende zich dan alweer snel aandiende. Mijn moeder en ik hebben zo goed als we konden alles samen opgepakt en moesten met z’n tweeën door.” Na een fijn dagje uit met haar moeder gaat Annica even naar boven om een serie te kijken. “Toen ik beneden kwam vond ik mijn moeder op de grond. Ik zag direct dat ze overleden was. Even later stond de hele huiskamer vol met hulpdiensten.”
Niet lang daarna krijgt Annica te horen dat ze het huurhuis van haar ouders moet verlaten. “Ik had zes maanden om uit huis te gaan. Ik zou in eerste instantie een minor gaan doen in Amerika, dus ik had overlegd dat ik in die tijd iemand kon aanwijzen om samen met de woningbouw op zoek te gaan naar een huisje voor me. Toen bleek dat dat geen mogelijkheid was heb ik urgentie aangevraagd. Mijn minor was inmiddels gecanceld vanwege corona.”
Tijdens het zoeken naar een nieuwe woning krijgt Annica echter te horen dat er geen urgentie wordt verleend. “Ik ging er eigenlijk vanuit dat ik de urgentie wel had gekregen, want als dit geen urgentie is, wat dan wel? Toen ik las dat ik het toch niet kreeg, werd ik zo verdrietig en gestrest. Ik moest gewoon binnen anderhalve maand mijn ouderlijk huis uit en ik kon nog nergens heen.”
Lesley (24) verloor beste vriendin na gasexplosie in Mexico: 'Ze moet een horrorervaring hebben gehad'
Annica wilde ondanks alle herinneringen wel graag weg uit het huis waar ze met haar ouders woonde. “Ik heb heel veel goede herinneringen aan dat huis, maar het moment dat ik mijn moeder op de grond vond was zo traumatisch. Ik kan het nog steeds zien, ik weet nog hoe het rook, de sfeer hangt er nog. Het was altijd ons huis, dat van mij, papa en mama, en die zijn er allebei niet meer. Het is niet meer mijn plekje.”
Inmiddels woont Annica op zichzelf in een fijn huis. “Vrij snel nadat er interviews over mijn situatie online verschenen, had ik al een woning gevonden. De persoon van wie ik het huur, die me benaderde via de krant, was zo lief me zo snel mogelijk de sleutel te geven zodat ik kon gaan klussen. Een maand later kon ik er in.”
Verder is Annica gestopt met haar oude opleiding en begonnen met een thuisstudie om haar grote droom waar te kunnen maken. “Ik doe nu iets waar ik echt blij van word. Ik heb van jongs af aan al in de ruimtevaartindustrie willen werken, dus ik ben nu bezig met een studie natuur- en wiskunde. Zo kan ik hopelijk volgend jaar beginnen met een studie technische natuurkunde, sterrenkunde of ruimtevaarttechniek.”
Haar oude huis mist ze niet per se. “Het enige wat ik voel is heimwee naar het feit dat ik daar niet meer met mijn ouders kan zijn. Het was ons huis, niet dat van mij. Een gezellig en fijn huis om samen te leven, maar niet in je eentje. Zeker niet na wat ik heb meegemaakt.”
Anna (29) verloor beide ouders binnen 48 uur: 'We konden hen samen begraven'
