Anne (26) is 22 jaar als ze na het verwijderen van haar keelamandelen weken niet meer kan slikken. Ze voelt dat er iets niet klopt, en haar gevoel is gegrond. Ze blijkt namelijk in levensgevaar te zijn.
âEr werd niet naar me geluisterd en ik verloor al het vertrouwen”, vertelt Anne aan LINDA.meiden.
Omdat Anne vaak last had van keelontstekingen, wordt ze geopereerd om haar keelamandelen te verwijderen. Ze kan hierna wekenlang niet slikken, een klacht die normaal niet bij het herstel hoort. Door haar slikprobleem komt ze er per toeval achter dat ze een aneurysma – een verwijd bloedvat dat kan scheuren – in de hersenslagader heeft. Verschillende ziekenhuizen durven haar hier niet mee te helpen omdat een operatie hiervoor een gevaarlijke ingreep is, maar een arts in Nijmegen wĂ©l. âIk had een zeldzame vorm.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Anne wordt op 31 januari 2019 geopereerd aan haar aneurysma. Ze krijgt drie stents op de plek van de uitstulping in de hersenslagader. Een stent is een klein buisje van staal of kunststof en zorgt ervoor dat er geen bloed in het aneurysma komt, waardoor het niet meer kan scheuren en een gevaar oplevert. Wanneer ze op de uitslaapkamer ligt, merkt ze aan haar lichaam dat het niet goed gaat. âIk had heel erg het gevoel dat er iets gewoon niet klopte. Ik was heel erg moe en kon niet plassen. Toen ik dit aangaf, werd er niet maar me geluisterd. Ik verloor toen al het vertrouwen.â
Als ze – na vier uur op de uitslaapkamer te hebben gelegen – terug mag naar de afdeling, wacht haar familie haar op. âMân zus vroeg of ik nog wist wie iedereen was. Ik reageerde met: tuurlijk weet ik dat nog. Toen ik iedereen aanwees en de namen opnoemde, praatte ik als een zatlap en trilde mân hand. Ook werden m’n pupillen enorm groot. Een verpleegkundige dacht dat het kwam door alle de medicatie, maar bij toeval liep er een arts langs. Hij zei meteen: âDit is foute boel.ââ Het blijkt namelijk een herseninfarct te zijn.
Anne wordt gelijk weg gebracht om een ct-scan te laten maken. âOp de terug weg daar kreeg ik enorme hoofdpijn.â Dat was waarschijnlijk haar tweede herseninfarct. Maar het blijft er niet bij twee. Ze wordt meteen naar de spoed eisende hulp gebracht. Hier heeft ze het gevoel dat ze moet overgeven, maar niet meer rechtop kan komen. âIk had niet door dat het mis was.â Toch was dat waarschijnlijk haar derde herseninfarct.Â
Ze krijgt veel medicatie en wordt in slaap gebracht. âLater hoorde ik dat ik toen ook nog een paar epileptische aanvallen heb gehad.â
Liona (24) kreeg op haar 23e een herseninfarct: 'Dacht dat ik een enorme kater had'
Na de operatie wordt Anne naar de IC gebracht. Hier ligt ze twee dagen plat van de medicatie, want de eerste 72 uur is ze nog in levensgevaar. De artsen hebben weinig hoop dat ze hier nog goed uit komt. Anne krijgt nauwelijks iets mee van wat er die dagen met haar gebeurt. Als ze na twee dagen weer wakker is, merkt ze dat ze niets meer kan bewegen. Ze kan enkel met haar ogen draaien.
âDe arts kwam samen met mijn ouders aan mân bed vertellen wat er aan de hand was. Ze zeiden dat ik het Locked-in syndroom had.â Het Locked-in syndroom is een ernstige verlamming van het hele lichaam, waarbij je alleen je ogen nog kunt bewegen. Verder ben je je wel bewust van wat er om je heen gebeurt.
“Terwijl ze het slechte nieuws brachten, bleven mân waardes hetzelfde – mân hartslag ging bijvoorbeeld niet omhoog. Daardoor twijfelden ze of ik cognitief wel in orde was. Ik moest met mân ogen naar boven draaien als ik hen begreep. Dat kon ik gelukkig wel. Maar ik had geen gevoel bij alles wat ik meemaakte. Ik was niet angstig of geschrokken op dat moment. Ik dacht alleen: ik ga ervoor vechten en dit komt goed.”
Na twee weken op de IC wordt Anne overgeplaatst naar de MC. Ze kan nog niet bewegen, maar inmiddels wĂ©l weer lachen. Daarna ligt ze nog vijf weken in het ziekenhuis in Venlo. Hier boekt ze voor het eerst vooruitgang: âMijn vriend kwam op bezoek. Ik wenkte naar mân voet onder het deken, zo van: ‘Kijk naar m’n voet.’ Dat was de eerste keer dat ik weer wat kon bewegen. Vanaf toen kwam alles langzamerhand weer op gang.”
Na vijf weken in het ziekenhuis gaat ze naar een revalidatietehuis. âIk kwam daar liggend op een brancard binnen, en voor ik het wist kon ik weer staan en lopen. Elke dag kreeg ik er een cadeautje bij.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Helaas heeft Anne niet-aangeboren hersenletsel opgelopen door alles wat ze heeft meegemaakt. Genezen zal ze nooit. Maar inmiddels heeft ze alsnog haar mbo-opleiding verpleegkunde af weten te ronden en werkt ze 32 uur per week in de zorg. âIk heb nog wel evenwichtsproblemen en kan moeilijk tegen prikkels, geluid en licht. Hierdoor ben ik sneller vermoeid.â
En ook mentaal laat haar medische verleden sporen achter: âIk sport veel, maar moet soms een dag overslaan omdat ik tĂ© vermoeid ben. Dan zeg ik tegen mezelf: ‘Kom op Anne, iedereen kan dit.’ Maar dan moet ik mezelf eraan herinneren dat ik niet ben zoals ieder ander, ik ben niet ânormaalâ. Ik ben vooral bezig met het rouwen om wie ik was en het accepteren wie ik nu ben. Daar heb ik soms nog veel moeite mee.”
Mike (27) verloor been en oor bij treinongeluk: 'M'n vrienden haalden me van het spoor'
