‘En wat ga je doen als je klaar bent?’ Dat is de vraag die LINDA.meiden redacteur Amber krijgt als ze zegt dat ze gaat afstuderen. Tja, dat weet zij zelf eigenlijk ook niet. Sterker nog: ze krijgt er de kriebels van.
Van blij zijn als een les uitvalt naar elke dag strijden op kantoor. Gaat het ‘grote mensen leven’ dan nu echt beginnen?
Uitgaan tot middernacht, verstrooid aankomen in colleges en dan brak de avond bespreken: het hoort allemaal bij het studentenleven. En dat is ook wat ik er zo leuk aan vind. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik de School voor Journalistiek binnenliep en het bizar vond dat ik begon met studeren. En nu, vier jaar later, is het einde in zicht. Tenminste, zo voelt het.
Hoewel ik het héérlijk vind dat ik straks van alle deadlines – waar ik weer net te laat aan begin – en colleges af ben, krijg ik ook lichte paniek. Want als ik klaar ben, is mijn studentenleven dan ook klaar? Voor je mij verkeerd begrijpt: het is niet zo dat ik elke avond tot het gaatje wil gaan, maar studeren staat voor mij ook symbool voor vrijheid. Ik ben bang om mijn zorgeloze zomervakantie in te ruilen voor maar een paar vakantiedagen. Om geen saaie colleges meer te hebben, die eigenlijk toch altijd gezellig waren. En ome DUO, die er voor je is als je ‘m nodig hebt.
Ik weet ook wel dat ik geen eeuwige student kan blijven, maar de periode na je afstuderen voelt toch wel een beetje als een zwart gat, wat ook wel post university blues heet. Klinkt misschien wat overdreven, maar ik heb geen flauw idee wat er gaat gebeuren. Op de basisschool weet je dat je naar de middelbare gaat en daarna – als dat is wat je wil – nog gaat studeren. Wanneer je daar klaar mee bent, is het helemaal aan jou wat je gaat doen.
Al die tijd op school leef je naar het moment toe dat je gaat afstuderen. Je doet alles voor dat ene papiertje. Maar zometeen heb je dat in handen, en dan? Moet ik dan gaan studeren, op reis gaan ‘om mezelf te ontdekken’, de hele dag op mijn luie reet zitten of nog een master binnenhalen?
Nu ben ik sowieso al een twijfelkont, maar ik voel ook druk vanuit de maatschappij. Je leert om te werken. Om een carrière te maken. Maar met zo’n papiertje is nog helemaal niet gezegd dat jij ook meteen aan de bak kunt óf wil. Voor een student die net uit de schoolbanken komt, is het allemaal best onzeker. En dan heb ik het nog niet eens over bedrijven die werknemers zoeken met een X aantal jaar werkervaring.
Misschien is het ook wel het verantwoordelijkheidsgevoel waar ik de kriebels van krijg. Het idee dat ik vanaf dan alles voor het ‘echie’ moet doen. Ook is het jammer dat een leuke periode voorbij is. Maar hé, dat betekent ook dat er iets nieuws aankomt. Als ik sommige afstudeerders mag geloven, begint het leven dan pas. Dus val ik in een zwart gat? Waarschijnlijk niet.
Gaby: 'Ik hou op Insta nog even geheim wie m'n vriendje is (en dit is waarom)'
