Gebroken rug

Op twintigjarige leeftijd is Aicha één van de veertig deelnemers die de Mongol Derby mag rijden. De paardrijwedstrijd wordt als een van de zwaarste ter wereld bestempeld en dus was een goede voorbereiding belangrijk. “Op 2 januari was ik samen met een vriendin aan het trainen toen het paard waar ik op zat in een wending (bocht, red.) van een auto schrok. Op dat moment bewoog hij zo snel dat allebei de teugels afbraken en hij letterlijk onder mij vandaan rende. Ik kwam met een klap op de grond en brak mijn tweede lendenwervel.

Ik stond op, maar voelde – waarschijnlijk door de adrenaline – geen pijn. Omdat ik geen idee had wat er aan de hand was, vroeg ik of mijn moeder gebeld kon worden in plaats van een ambulance. Ik wilde niet overdrijven en dacht dat het wel goed zou komen. Uiteindelijk ben ik aan iemands arm naar de stal gestrompeld. Daar lukte het me niet om op een stoel te zitten, dus leunde ik met mijn armen op de zitting en mijn knieën op de grond. Op die manier ontlastte ik mijn rug.

Het duurde twintig minuten voor mijn moeder er was. Ik heb nog geprobeerd om in de auto te stappen, maar bukken lukte niet. Ik ging buiten op een bankje liggen omdat alles verstijfde en ik niet meer kon bewegen. In de tussentijd werd er dus toch een ambulance gebeld.”

Ziekenhuis

Eerst kwam er een ambulance-auto. “Ze wilden weten of het echt nodig was. De ambulanceverpleegkundige diende me pijnstilling toe via een infuus en toen moest ik opnieuw wachten tot ik opgehaald werd. De ambulance was zó leuk, ik was high van de morfine en vond het allemaal heerlijk. Ik lag in een verwarmde opblaasband zodat ik niet kon bewegen en kletste erop los met de verpleegkundigen.”

Eenmaal in het ziekenhuis werd Aicha van die roze wolk gedonderd. “Ik werd op een tafel gelegd, dat deed pijn. Vervolgens knipten ze mijn broek open en prikten met satéprikkers in mijn been om te kijken of ik niet verlamd was geraakt door de val. Daarna werd ik van bedje haar bedje getild, iedere keer hartstikke pijnlijk. De eerste nacht bracht ik door op de intensive care. Tot dan toe had ik nog geen traan gelaten, tot me werd verteld dat ik niet meer kon meedoen aan de wedstrijd.’

Eerste week

De destijds 20-jarige lag nog enkele dagen in het ziekenhuis. “De eerste week moest ik platliggen en mocht ik zelfs mijn hoofd niet optillen. Ik deed alles liggend: eten, drinken en naar het toilet gaan. Ik kreeg een katheter, maar tijdens de vierde nacht begon ik er last van te krijgen. De nachtverpleegkundige nam mijn klachten niet serieus. Wat bleek? Ik had er een blaasontsteking door opgelopen. Ik moet bekennen dat de eerste week verder een wazige vlek is. Door de medicatie was ik te vaag was om te slapen, maar te moe om mijn ogen open te houden.”

Na overleg met een ander ziekenhuis bleek dat Aicha niet geopereerd hoefde te worden en dus was het tijd voor de volgende stap: een gipskorset. “Daarna mocht ik naar huis, maar ik kon niks.”

Lise (23) heeft scoliose: 'Een houten korset moest voorkomen dat mijn rug nóg schever werd'Lees meer

Gipskorset

Zo’n drie maanden lang liep ze rond met een gipskorset dat bijna haar hele torso bedekte. “De eerste paar weken sliep ik beneden, want traplopen lukte niet. Na een week lang ranzig ziekenhuisvoedsel te hebben gegeten, maakte mijn moeder mijn lievelingskost: Indiase viscurry met friet. Heel random, maar ik schepte drie keer op. Dat had ik niet moeten doen, want door het korset kon mijn buik niet uitzetten.

’s Avonds liep ik met buikpijn rondjes door het huis omdat mijn buik geen kant op kon. In de periode daarna at ik dus nog amper en viel veel af. Daardoor stond ik bijna wekelijks in de gipskamer voor een nieuw korset, omdat het mijne al een kwartslag kon draaien. Het was niet ideaal, maar zorgde er wel voor dat het niet zo vies werd.”

Tekst loopt door onder de foto.

Volgende stap

Na het gips kreeg Aicha een 3-punts korset: een aluminium frame met steunpunten op het borstbeen, in de rug en op het bekken. “Ik kon er niet mee buigen, maar het fijne was dat ik het aan en uit kon trekken. En dat ik dus makkelijk kon douchen. Na drie maanden liggen, moest ik alles opbouwen:traplopen, lang staan, etcetera.”

Omdat twintig procent van haar ruggenwervel was afgebroken, duurde het twee jaar voordat ze volledig hersteld was. “Na een half jaar kreeg ik een soort medische waist trainer. Deze heb ik drie maanden lang dagelijks aangehad. Daarna alleen nog tijdens het sporten of op dagen waarbij ik veel moest staan.”

Paardrijden

De eerste twee jaar na het ongeluk mocht Aicha niet paardrijden, want de kans op verlamming bij nog een val was te groot. Maar zodra het mocht, klom ze weer op de rug van een paard. “Er werd me gevraagd of ik het niet eng vond. Nee dus: wat er is gebeurd was een ongeluk en niet de schuld van het paard. Daardoor heb ik die twee dingen ook nooit onbewust aan elkaar gekoppeld.”

Eerder dit jaar pakte Aicha polospelen op. “Toen merkte ik pas dat ik littekenweefsel had ontwikkeld door het ongeluk. Bij mijn derde training voelde ik het in mijn longen steken, waardoor ik geen adem kon halen. Met accupunctuur is dit uiteindelijk verholpen.”

Tekst loopt door onder de post.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door AICHA ABDOUN (@aichaabdoun)

Maar dit is niet het enige. “Het lukt me nog altijd niet om mijn benen vanuit mijn torso te tillen. En buikspieroefeningen? Dat kan ik niet.”

Haar val leerde Aicha over haar fysieke en mentale kracht. “Ik heb mezelf nooit ziek gepraat of zielig gevonden. Daardoor heeft het nooit als een zware periode gevoeld.”

Cait (15) verloor vinger nadat ze met ring bleef haken: 'Hij hing nog aan het hek'Lees meer