Naam: Manon

Leeftijd: 29

Woonplaats: Epe

Diagnose: Orthorexia met extreme bewegingsdrang

Sinds: 4 jaar

Jessica Villerius schetst het profiel

Vier jaar geleden merkte Manon dat haar focus op eten, gezond eten, ‘verboden producten’ en sporten een bizarre wending nam. Ze woonde destijds in Abcoude en had veel vriendinnen in Amsterdam. “Die vriendinnen waren trouwens allemaal sport gerelateerd, ik kende hen uit de sportschool en de focus op ons lijf was eigenlijk het voornaamste dat ons verbond.”

Ze merkte dat ze steeds meer ging sporten en alles daar ook omheen plande. Haar ontbijt, lunch en avondeten werden steeds strikter en er was steeds meer wat ze zichzelf niet meer toestond om te eten. Haar dag bestaat sindsdien uit nadenken over wat wel en niet te eten, hoeveel, sport, eetbuien, laxeren, braken en weer sporten.

“Ik ontbijt iedere dag met 10 gram (!) havermout. Dan bak ik een appel in een druppeltje olie, die gooi ik daar doorheen. Ik vul het aan met amandelmelk en twee lepels pindakaas. Daarna ga ik minimaal 2 uur sporten. Nooit minder, vaak wel meer. Dan naar huis, daar maak ik lunch. Wat ik eet is afhankelijk van hoe ik me voel. Daarna ga ik wandelen. Als ik terug kom, doe ik een wasje, probeer ik een boek te lezen of even te rusten. Om 17.00 uur ga ik weer terug naar de sportschool en ga ik weer sporten. Als ik thuiskom, ga ik me druk maken om mijn avondeten. Soms heb ik dan een eetbui. Dan eet ik ineens twee plakken kaas. Daarna heb ik het idee dat het allemaal niet meer uitmaakt en lepel ik de pot pindakaas uit. Dan krijg ik spijt en braak ik of neem ik laxeermiddelen.”

Persoonlijkheid Manon

Manon is een mooie verschijning, met een, zo zullen veel mensen beamen, beeldschoon figuur. Lange dikke blonde haren en een prachtig gezicht. Niemand ziet dat ze ziek is. “Soms word ik daar verdrietig van, dan kom ik in de sportschool en zeggen mensen: ‘Zo, jij bent goed bezig!'” Eigenlijk zeggen ze dan dat het goed is dat ik ziek ben. Ik weet wel dat dat niet zo is want ze weten het niet, maar zo voelt het soms. Inmiddels ben ik begonnen met te vertellen dat niks is wat het lijkt: dat ik zoveel sport omdat ik voor mijn gevoel niet anders kan.”

Manon is gediagnosticeerd met Anorexia type 2 (met eetbuien) en Orthorexia, al is dat geen officiële diagnose in de DSM. “Alles draait momenteel om fit zijn, de hashtags vliegen om je oren maar niemand ziet die keerzijde. Ik ben zogenaamd topfit, maar doodongelukkig.”

Inmiddels is ze vanuit Amsterdam verhuisd naar het rustige en groene Epe, op de Veluwe. In Epe zit ze in een vakantiebungalow, omdat ze zich daar het prettigst voelt. Ze heeft een therapeut in Epe gevonden die wars is van stickers en labels, en met Manon werkt vanuit de vraag: ‘Waarom heb je dit nodig?’ Therapeut Renate Lukassen overwon zelf een ernstige eetstoornis: “Ik weet hoe moeilijk het is. Maar ik weet ook dat het om zoveel meer gaat, en als je dáár samen achter kunt komen, kun je die oude patronen pas doorbreken. Een eetstoornis of eetprobleem komt heel vaak voor bij zeer gevoelige, vaak zelfs hoogsensitieve mensen. Dat betekent dat zij vaak erg gericht zijn op buiten, op zorgen om andere mensen. Ik probeer Manon te laten kijken naar wat zíj nodig heeft.”

Lees ook
Dit is het verhaal van Sanne (29) in ‘Eetstoornissen: maskers af’

In de greep van bewegen

Al met al lijkt alles in Manons leven dus te draaien om haar lichaamsbeleving. “Als ik in de spiegel kijk, denk ik niet: wat een monster. Ik denk: die benen zijn een beetje te stevig. Maar ik heb nooit per se dun willen zijn, dat is helemaal mijn doel niet. Ik weet nog steeds niet waar het bij mij precies om draait, ik vermoed zelf dat het veel met een onveilig gevoel te maken heeft. Daar krijg ik nu ook therapie voor.”

Manon pakt haar eetstoornis heel serieus aan en is heel toegewijd aan haar behandeling. Daarin kiest ze ook zeker niet voor de gemakkelijke weg, zo krijgt ze EMDR-traumatherapie en paardentherapie. Van paarden is bekend dat ze gedrag spiegelen, dus ook dit is een voor Manon heel confronterende therapievorm. Toch gaat ze twee, soms wel drie keer per week naar Renate. “Ik wil niet de rest van mijn leven een sportjunk blijven. Het moet toch mogelijk zijn om erachter te komen waarom ik zo leef en waarom ik het veranderen van mijn vaste patronen zo eng vind.”

Maker Jessica Villerius: “Hoewel iedere eetstoornis of eetprobleem zeer individueel is, denk ik dat Manon een grote groep jonge vrouwen vertegenwoordigt die merken dat ze controle verliezen over zaken die in eerste instantie gezond leken. Ik wilde laten zien hoe dit niets met Instagram of een mode-ideaal te maken heeft, maar met de intrinsieke behoefte om te deugen of ‘oké’ te zijn. Er zijn weinig momenten waarop ik huilend sta te filmen maar bij Manon was dat zeker het geval: toen duidelijk werd waarom ze zichzelf deze Spartaanse schema’s oplegde viel voor mij alles op zijn plaats.”

De mini-doc van Sanne bekijk je hierboven. De volledige documentaire zien? Ga dan naar Videoland.