Naomi* (30) verhuist in april 2020 met haar vriend naar een charmant, monumentaal huis. Een prachtstart van hun samenwonende leven, tót ze aan weerszijden criminele buren blijken te hebben.
“Het voelde extreem onveilig”, vertelt ze aan LINDA.nl.
Naomi (30) had een prachthuis, maar ook criminele buren: 'Ik voelde me zó onveilig'
Naomi: ‘Weg roze bril’
Via een lotingssysteem krijgen Naomi en haar vriend een prachtige monumentale woning uit de 19e eeuw toegewezen. Hun kleine achtertuin grenst aan de tuintjes van de buren, via een gezamenlijke binnenplaats. Jackpot, denkt het stel. “We hadden een paar dagen een roze bril op, wat een prachtig nieuw hoofdstuk was dit voor ons”, aldus Naomi.
“Helaas viel die bril snel af toen we onze buren leerden kennen. Links woonde een oud-TBS’er die twaalf jaar had uitgezeten voor doodslag, en onze rechterbuurman zat tijdelijk ondergedoken vanwege een mislukte cocaïnedeal. Die woning werd daarom – via een niet zo zuivere Britse tussenman – onderverhuurd aan een pooier, die twee vrouwen sekswerk liet doen vanuit huis. Dat zorgde voor geluidsoverlast en veel aanbellende oude mannetjes. Niet heel prettig. Later bleek het ook nog eens om mensenhandel te gaan.”
Criminele buren
Maar daar blijft het niet bij. Ook de rest van de omwonenden houden er opvallende gewoontes op na. “Geregeld werden we om 04.00 uur wakker in een slaapkamer vol rook, omdat een high buurvrouw steeds nat hout stond te verbranden”, vertelt Naomi. “Burenruzies escaleerden tot dreigementen van het niveau ‘ik snijd je keel door’ en op de binnenplaats werd cocaïne gedeald.”
Naomi neemt na een paar weken contact op met de wijkagent om haar ei kwijt te kunnen. Hij kent de buren en begeleidt sommigen al, maar is niet in staat alle overlast tegen te gaan. Ruzies, geweld, harde muziek en het dealen van harddrugs nemen de drie maanden daarna alleen maar verder toe.
Bedreiging
Als Naomi en haar vriend op een donderdagavond terugkomen van een verjaardag is het ineens opvallend stil op de binnenplaats. Ze genieten van de zeldzame rust. De avond erna zitten ze lekker in de tuin als ze ineens veel geschreeuw en gestommel horen bij de rechterbuurman. Voor ze goed en wel doorhebben wat er speelt staat er een onbekende, woedende man aan hun tuintafel.
“Echt een enorme gozer. Gemillimeterd haar, getatoeëerd en vooral keihard schreeuwend”, aldus Naomi. “Hij bleef maar vragen of wij de politie hadden ingeseind. Wij ontkenden, we hadden geen idee waar dit over ging. ‘Don’t fucking lie to me, you’ll regret it‘, riep hij. Toen we blijven ontkennen, begon hij te dreigen: ‘I’ll give you two fucking minutes until I blow a bullet through your head‘. Alles leek in slow motion te gaan op dat moment, ik verstijfde volledig.”
Inval
“Op dat moment dook de Bulgaarse rechterbuurman op, die hem weer zijn eigen huis in trok om verdere escalatie te voorkomen. Wij vluchtten naar binnen, deden de gordijnen dicht, alles op slot, en belden 112.” De politie arriveert snel, maar mag hen – wegens lopend onderzoek – niet vertellen waar die boze Britse man aan refereerde. Dat hoort Naomi later die avond pas van haar linkerbuurman.
“Hij vertelde ons dat er donderdag een inval was geweest, in verband met harddrugs- en wapenopslag. En dat de Brit een sleutelfiguur was in veel shady handeltjes, en dat we door hem nu wel op de radar van de Bulgaarse maffia zouden staan. Toen kwam bij mij pas binnen hoe intens deze situatie was geworden. Als zelfs een ex-TBS’er zegt dat je een probleem hebt, is het flink mis.”
Onveilig gevoel
De politie blijft die nacht patrouilleren, om de anderhalf uur rijden ze langs. Maar tussendoor vinden nog veel ongeregeldheden plaats. Onbekende mannen beuken op de ramen en schreeuwen, maar zonder resultaat: de Bulgaarse buurman is allang vertrokken. Naomi: “Patrouille of niet, ik voelde me zo ontzettend onveilig. Het was onleefbaar. Ik kon en wilde echt geen nacht langer slapen in dit huis.”
Die dag vertrekken ze naar Naomi’s schoonouders om even bij te komen. Uit contact met de politie blijkt dat hun buren wapengevaarlijk zijn en dat hun veiligheid niet gegarandeerd kan worden. “De politie zei wel te blijven patrouilleren, maar dat kan ook niet 24/7. Ik wil gewoon mijn voordeur uit kunnen stappen zonder om me heen te moeten kijken. Dat ging daar gewoon niet langer. We zijn daarom binnen anderhalve week verhuisd.”
Angsten
Dat blijkt een goede beslissing, want de schrik zat er flink in. “Ik heb nog heel lang gespannen over straat gelopen, continu de omgeving scannend”, vertelt Naomi. “Je gaat toch kijken of je types herkent. Ik denk dat het ook te maken heeft met de gewapende overval die ik meemaakte op mijn zeventiende. Die twee gebeurtenissen voelden steeds meer als één bedreiging, die in mijn hoofd steeds groter werd.”
Het wordt zelfs zo erg dat Naomi straatangst begint te krijgen en niet meer naar buiten wil. Haar psycholoog raadt haar aan een hond te nemen. “Nu heb ik een enorme greyhound die tot aan m’n heup komt. En ons nieuwe huis hebben we geselecteerd op privacy: afgesloten tuin, met hoge schuttingen. Dat helpt ook. Maar ik heb vooral baat gehad bij goede therapie”, vertelt ze.
“Probeer niet alleen de regie over die angst te krijgen, maar zoek begeleiding. Je bent meer dan je trauma en je kunt het overwinnen, maar je hebt wél hulp nodig bij het ontdekken van die weerbaarheid. Het kost flink wat inspanning, maar ik ben nu helemaal hersteld. En dat gun ik anderen ook, wat hun trauma ook is.”
*Naomi vertelt haar verhaal anoniem. Haar echte naam is bij de redactie bekend.
Gluren bij de bekende buren: dit zijn de huizen van Bridget, Rolf, Waylon en Bibi
