Vermoedelijk hielden zowel stadsdrukte en torenhoge parkeerkosten vrijpostige visite tegen. Tegenwoordig in mijn huidige woonplaats Almere is het dagelijks raak. “Ik was in de buurt”, vind ik geen vrijbrief om aan te bellen en neer te ploffen op mijn bank, uitgaande van een kop koffie en een stukje entertainment.

Langskomen op de bonnefooi vind ik bijna grensoverschrijdender dan de kaars van Derksen. Zoiets doe je gewoon niet. Spontaan de deurbel indrukken is alleen voor de pakketbezorger, de buurman die komt melden dat je sleutels nog in de deur bungelen of de lokale glazenwasser op zoek naar clientèle. Dat soort taferelen. Maar liever niet voor de verwaterde kennis die een toeristische route nam door je wijk en het daarom logisch vindt langs te wippen.

Het lijkt een generatieding. Opvallend genoeg zijn het doorgaans de zestigplussers die een zoete inval doodnormaal vinden. De meest ‘spontane’ was Petra, een ex-collega van mijn schoonmoeder. “Mijn zoon woont vlakbij, dus ik dacht…” Naast een babbeltje had Peet behoefte aan facilitaire ondersteuning. “Ik moet trouwens plassen en lust wel een bakkie. Met melk en suiker graag.”

Dat ik een ingewikkelde ladekast aan het schilderen was, diep in m’n jaren negentig playlist zat en rondliep in een ordinair huispak, maakte Petra geen bal uit. De pot op met je privacy, ik zeg toch dat ik in de buurt ben. En beter heb je koffie in huis. Dat deze bijna vreemdeling langskwam zonder te melden (noch consent) vond ik niet eens het ergste. Wel het feit dat ik om de haverklap belerende schildertips naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Ik zou de verkeerde verfkwast hebben gebruikt, werken met verouderde lak en een foute volgorde hanteren.

Jamie Li over monteurs in huis: 'Je bent tóch alleen thuis met een onbekende vent'Lees ook

Dan heb je nog mannelijk schoon dat regelmatig onaangekondigd voor de deur staat. Denk familie of vrienden van mijn man. Kan gezellig zijn, zo’n spontaan bezoekje. Mits je het van tevoren laat weten. Ik heb niet eens veel nodig, hè? Geef me vijf minuten om mijn aambeienzalf en lege wijnflessen op te bergen. Die kerels zal het vast niet boeien, maar ík voel me er niet prettig bij. Het is privacygevoelig.

Neem laatst. Zwager kwam ‘even groeten’. Leuk, maar ik had amper tijd om mijn momenteel zeer aanwezige tepels fatsoenlijk te verhullen. Sinds de zwangerschap zijn het net sigarenpeuken. Dan verruil je in die vijf minuten toch liever dat witte slonsshirt voor een stevige sweater met sportbeha.

Je merkt, als het op plotseling bezoek aankomt, ben ik net een medische bijsluiter. Ik heb een waslijst aan gebruiksaanwijzingen en bijwerkingen. Ik houd van spontaan, maar niet té. Voor ver vooruit plannen ben ik allergisch. Mijn buren mogen wel zomaar aanbellen, maar familie dan weer niet – op twee leden na. Een appje sturen met: ‘ben je druk?’, vind ik lastig. Hangt ervan af. Graag meteen zeggen wat je wilt, dan kan ik bepalen of ik druk ben.

Niet opendoen is ook een optie, maar wat als ze me al hebben gezien? Daarbij krijg ik regelmatig: “Ik zag je auto staan, dus…” Of gewoon eerlijk zijn. “Sorry, het komt nu niet uit. Ik kijk The Real Housewives”. En dan de deur dichtdoen zoals ik dat met verkopers wel genadeloos doe. Bij bekenden voelt het harteloos en naar. Wellicht verzoeken of men voortaan van tevoren kan vragen of het uitkomt dan? Krijg ik ook niet over m’n lippen. Er zit niets anders op dan gemeente Almere te smeken hier een betaald parkeren zone van te maken. Tot die tijd blijft buurthuis Li geopend.

Jamie Li is contactgestoord door de zelfscansamenleving: 'Small talk lukt me niet meer'Lees ook