Vera (43) is op zoek naar een baan. Maar als ze aan werkgevers vertelt dat ze ADD heeft én kampt met whiplashklachten, deinzen die vaak terug. “‘Ja maar’ betekent eigenlijk gewoon ‘nee’.”
En het UWV? Dat heeft geen aandacht voor haar persoonlijke situatie.
Al van kleins af aan voelt Vera zich anders dan anderen, vertelt ze aan LINDA.nl. “In mijn hoofd was het heel druk, maar van buiten oogde ik rustig. Dat is een groot verschil tussen ADHD en ADD. Ik mis het hyperactieve gedrag, kwam vaak juist eerder dromerig over.”
Maar in haar jeugd is er weinig aandacht voor dat soort dingen, geeft ze aan. “De diagnose kreeg ik pas een paar jaar geleden, toen ik vastliep op mijn werk. Ik vond een therapeut die écht aandacht voor me had en die concludeerde dat ik ADD had.”
Met die informatie wordt ze teruggestuurd naar de huisarts, maar therapie zit er niet in. “Hij schreef me meteen medicatie voor en scheepte me daarmee af. Die medicatie werkte een tijdje, maar op een gegeven moment had ik steeds meer nodig om de dagen door te komen. Dat was niet houdbaar.”
Zijn antidepressiva verslavend? 5 vragen over de medicijnen aan een psychiater
De therapie komt pas nadat Vera in 2018 een heftig auto-ongeluk krijgt, waar ze vier jaar van revalideert. Er zijn nog wat lichamelijke kwalen over die haar hele leven blijven, maar ze is wel weer op zoek naar werk. Dat blijkt echter lastig, merkt ze. “Mijn whiplashklachten en ADD zorgen er samen voor dat ik heel chaotisch ben, soms niet op woorden kan komen, vaak afspraken vergeet en mijn draai niet kan vinden in een kantoortuin. Ook kan ik geen acht uur per dag werken. Dat schrikt werkgevers af. Er komt altijd een ‘Ja, maar…'”
“Als ik tijdens sollicitatiegesprekken op tafel gooi dat ik ADD heb, zie ik ze meteen denken: ‘Wat moet die hier?’ Mensen gaan vaak uit van vooroordelen, maar ik snap niet waarom ze daar zo moeilijk over doen. Er zitten zo veel andere kwaliteiten in me. Ik ben creatief, kan heel goed buiten de lijntjes denken en ben over veel dingen enthousiast. Bovendien weet ik heel goed wat ik kan en wat ik aankan, mede door vier jaar therapie. Maar mensen willen hun vingers er gewoon niet aan branden.”
“Een baan zoeken is stressvol, en dat kan mijn ADD-klachten verergeren. Toen ik twintig jaar geleden begon met solliciteren, kon je bij wijze van spreken bakker of automonteur worden. Nu zijn er zó veel verschillende functies, dat de gemiddelde ADD’er door de bomen het bos niet meer ziet”, legt ze uit.
Bij het UWV heeft ze aangegeven dat haar diagnose het soms moeilijker maakt om een baan te zoeken. “Maar ze zeiden alleen: ‘Dat vinden we heel vervelend voor je.’ Het voelt alsof het ze niet uitmaakt waar je terechtkomt, als je al ergens terechtkomt. Het is totale desinteresse. Ze willen gewoon hun doel afvinken en je weer wegsturen.”
Waar Vera echter behoefte aan heeft, is inhoudelijke begeleiding en tips. “Als je bij het UWV komt en kunt aantonen dat je bepaalde klachten hebt, zouden ze er eigenlijk iemand op moeten zetten die samen met je kan kijken naar wat er wél mogelijk is. Ze zouden ook kunnen helpen om flexibiliteit onder werkgevers te stimuleren. Ik kan dan misschien geen acht uur per dag werken en ben deels afgekeurd, maar ik kan bijvoorbeeld wel vijf keer zes uur werken. We moeten normaliseren dat werktijden en -plekken kunnen worden aangepast, omdat ieder brein nu eenmaal anders in elkaar steekt.”
Ze twijfelt er niet aan dat ze binnenkort een baan vindt met voldoende uitdaging én plezier. “Het revalidatietraject heeft me een enorme boost gegeven, mede daardoor sta ik sterk in mijn schoenen. Ik ben benieuwd wat de toekomst mij brengt, maar het heeft lang geduurd om die kracht in mezelf te zoeken. Ik ben te vaak afgewezen op basis van vooroordelen. Ik merk dat mensen nog weinig informatie hebben over ADD, en daar wil ik verandering in brengen.”
Marc van der Linden moet revalideren na herseninfarct: 'Dit gaat nog wel even duren'
