Het is niet voor niets dat Swifties songtitel The Great War gebruiken als ze naar de kaartverkoop van Taylor Swift verwijzen. Het is erop of eronder, als je een van de grootste tournees van dit decennium wilt bijwonen.
LINDA.-redacteur Ellen waagde deze week meerdere pogingen. Mazzel: ook de redactiechef is een Swiftie, dus het kon gewoon op kantoor.
Laat het duidelijk zijn: ik ben een die-hard Swiftie en er trots op. Ik stapte in ’s werelds leukste cult op mijn zestiende, toen het album Fearless uitkwam. Taylor Swift, drie jaar ouder dan ik, groeide op en ik groeide achter haar aan. Van Speak Now tot Reputation en het prachtige Folklore, dat middenin de pandemie uitkwam. Na Midnights kwam eind 2022 de aankondiging van de Eras Tour, waar ze al haar era’s, oftewel tijdperken, nog eens de revue laat passeren.
Als je een beetje fan bent, moet je daarbij zijn. Het is dé kans om liedjes te zien die ze nog nooit in Nederland heeft gespeeld. Tijdens haar twee eerdere shows in 2011 en 2015 speelde ze relatief korte setlists, deze keer staat ze ruim drie uur op het podium. Met andere woorden: ik snap de hype en ik begrijp waarom iedereen en z’n moeder een kaartje probeert te bemachtigen.
Alleen in het Verenigd Koninkrijk konden fans zichzelf eind 2020 kwalificeren voor een pre-sale door zich online aan te melden óf in de UK een exemplaar van het album Midnights te bestellen (wat ik dus gedaan heb). In de rest van Europa is men overgeleverd aan de ‘normale’ verkoop: alle tickets vliegen er hierbij in één keer uit. Om te voorkomen dat de systemen meteen crashen door de overweldigende vraag naar kaarten – zoals in Amerika gebeurde – implementeerde het team van Taylor Swift een registratiesysteem.
Mensen konden zich per land, of voor meerdere landen, registeren om kans te maken op toegang tot de kaartverkoop. In Nederland deden naar verluidt zo’n vier miljoen mensen dit voor haar drie shows in de Johan Cruijff Arena, waar in totaal plek is voor ‘maar’ 200.000 man per avond. Hoeveel mensen toegang hebben gekregen tot de verkoop is niet bekend, maar één ding was van tevoren al duidelijk: het zijn er sowieso te veel.
Voordat de kaartverkoop in Nederland van start ging, waren Engeland, Duitsland, Oostenrijk en Frankrijk al aan de beurt. Laatstgenoemde maakte er meteen een potje van: na twee uur werd de Franse verkoop stopgezet omdat er te veel technische mankementen waren. Mensen konden niet inloggen en daardoor niet afrekenen, terwijl de wachtrij uit zijn voegen barstte (op het hoogtepunt stonden een miljoen fans in de rij voor 88.000 kaarten). Mais non, zo schiet het natuurlijk niet op.
In Duitsland ging het iets soepeler, net als in Oostenrijk. Op Twitter valt te lezen dat meerdere (ook Nederlandse) fans binnen tien minuten aan de beurt waren en goede tickets konden scoren. Naarmate de kaarten opraakten, kwamen er wel steeds meer foutmeldingen – maar de verkoop is uiteindelijk succesvol afgerond. De officiële verkoop van Engeland moet nog komen, maar de voorverkoop liep als een zonnetje. Eén show per keer, de kaarten verdeeld onder twee verschillende aanbieders. Topidee.
Geen 'bad blood': Taylor Swift haalt ex Taylor Lautner het podium op (en die doet spontaan een backflip)
En toen kwam Nederland. Man man man, wat een chaos. Laat ik vooropstellen dat ik – na maandenlang sparen – voorbereid de strijd in ging: ik maakte een schema met alle data en benodigde informatie op een rij, en leerde zaalplattegronden uit mijn hoofd. Omdat ik zelf op de wachtlijst ben gezet, moest ik het hebben van vriendinnen met codes: Nina kwam zelfs bij mij thuis werken, zodat we samen een poging konden wagen.
Werkte dat? Nee. Ik beland met de code van Nina vrolijk op plek 97.000 in de wachtrij, ongeveer helemaal achteraan als ik Twitter mag geloven. Godzijdank belandt Marissa, een ándere vriendin en collega, op plek 25.000. Zij komt er na veertig minuten doorheen, maar krijgt helaas foutmelding na foutmelding. Twintig minuten lang kan ze geen enkele kaart selecteren en strest de hele groep ‘m collectief de pan uit, maar ineens werkt het: ze knalt er doorheen en scoort vier tickets.
Wat voor tickets? Geen idee: in blinde paniek betaalt ze en kijken we achteraf pas wat ’t is geworden. Rij vijftien op de tweede ring: joh, prima, we zijn allang blij dat het gelukt is. Twee andere collega’s stranden helaas in de wachtrij: het lukt hen niet meer om kaarten te krijgen. En dat terwijl er eentje zelfs de sessie met haar psycholoog onderbrak om snel de wachtrij in te stappen.
Na het wachten en de paar honderd foutmeldingen heb ik er drie fronsrimpels bij, geserveerd op een bedje van lichte paniek. Je wordt er spontaan vijftien jaar ouder van, fangirl zijn.
Maar goed, de eindstand: we’ve survived The Great War en ik ben erbij volgend jaar. Half puur geluk in Amsterdam, half te danken aan de Engelse pre-sale code, waardoor het daar echt makkelijk was om kaarten te scoren. Dat er op mijn kaarten voor Londen een waarschuwing staat omdat onze stoelen zó hoog in het stadion staan, neem ik op de koop toe.
Maar er is gelukkig ook hoop voor wie nu geen kaart heeft kunnen bemachtigen: volgens de Nederlandse Ticketmaster kunnen mensen die kaarten over hebben of zelf niet meer kunnen gaan, deze op een later moment doorverkopen via het verkoopplatform van Ticketmaster zelf. Opgelet: dus niet op Ticketswap of andere doorverkoopsites. Wanneer dit mogelijk gaat zijn, is nog niet bekend.
Record na record: zo creëert Taylor Swift haar alsmaar groeiende succes
