Mauwende kittens, spelende puppies en hard lachende baby’s: zó schattig dat je soms de neiging kunt voelen ze knijpen, bijten of compleet plat te knuffelen. Dat heeft een naam: cute agression, of ‘schattige agressie’.
Heus. Er is onderzoek naar gedaan.
Katherine Stavropoulos is psycholoog en werkt bij UC Riverside, een universiteit in Californië. Zij hoorde de term cute agression en dacht: wacht even, dit heb ik ook. Ze is niet de enige. Ongeveer de helft van de volwassenen ervaart een vorm van cute agression: de vluchtige impuls waarbij je iets schattigs wilt knijpen, squeezen of bijten.
Maar daar aan toegeven? Dat probeert eigenlijk niemand. “Als mensen dit voelen hebben ze geen verlangen om daadwerkelijk pijn te veroorzaken”, vertelt Stavropoulos aan NPR. “Ze zijn gewoon tijdelijk van de leg door hun positieve gevoelens.”
Maar hoe ziet het er dan uit in je brein, als jij denkt dat je een hapje uit je hond wilt nemen? Stavropoulos besloot in 54 menselijke hersenpannen de elektrische golven te meten, terwijl zij keken naar foto’s van mensen en dieren. Sommige foto’s werden met opzet minder schattig gemaakt, sommigen éxtra schattig. Denk aan grote ogen, bolle wangen, de populaire kenmerken die we linken aan cuteness.
Wat bleek: de hersenafdelingen ‘emotie’ en ‘beloning’ waren bij cute agression allebei opvallend actief. “Het idee is dat de positieve emoties zó overweldigend kunnen voelen, dat je brein iets negatiefs er tegenover wil zetten”, legt Stavropoulos uit. “Op die manier krijg je je gevoelens beter en sneller onder controle.” De agressieve neiging probeert je dus eigenlijk weer met beide voeten op de grond te zetten: kalm aan, jij. Niets raars aan.
Hoe een overdosis liefde een kwelling voor je huisdier kan zijn: 'We zijn aan het doorslaan'
