Zo gebeurt het dat ik op een middag in rap tempo naar de afgesproken locatie fiets. Want te laat komen voor een afspraak met een voormalig commando – waar ik stiekem ook een beetje bang voor ben – lijkt me niet verstandig. Wat we precies gaan doen, weet ik niet, maar ik moest sportkleding aantrekken. Ik verwacht een sportsessie, maar niet al te heftig. We spreken tenslotte af in het kader van zijn boek, niet voor het tv-programma. Little did I know.

Daphne Koster (41) over deelname 'Kamp van Koningsbrugge': 'Eenmaal thuis was het gemis groot'Lees ook

Gezellige middag

Eenmaal aangekomen valt er van Dai geen spoor te bekennen. Sta ik op de verkeerde plek? Is hij te laat? Hoort dit erbij? De stress slaat nu al toe en we zijn nog niet eens begonnen. Dan gaat mijn telefoon. Dai. Tijd voor een gezellige introductie is er niet, want ik krijg meteen een salvo korte commando’s op me afgevuurd over waar ik hem kan vinden. Terwijl ik nog vraag of ik aan de lijn moet blijven, heeft hij allang opgehangen. Dit wordt een gezellige middag.

Na het volgen van zijn aanwijzingen vind ik hem. “Ben je je ervan bewust dat je een Kamp van Koningsbrugge-experience ondergaat, en ga je daarmee akkoord?” Ik huiver en stem met lichte tegenzin in. Maar ja, wat had ik dan verwacht? Dat we gezellig thee gingen drinken? Meteen krijg ik de opdracht hem te volgen en na tien minuten rennen (lees: sprinten) stoppen we bij een boksschool. Mind you: deze verslaggever had een lange, dikke jas aan en een werktas bij zich. Ik kan je vertellen, dat rent niet zo lekker. Een pittige start, maar binnen begint de ellende pas écht.

Ik ga bijna over m’n nek

Terwijl ik de opdracht krijg om afwisselend burpees, jumping jacks, squats en push-ups te doen, commandeert Dai dat het sneller kan, explosiever moet. Als ik daarna mijn gevoel moet omschrijven, kan ik alleen maar uitbrengen dat ik bijna over m’n nek ga. Even rustig bijkomen? Natuurlijk niet. We gaan meteen door met slaan, stoten en schoppen tegen een bokszak. En dat nog een keer. En nog eens vijftig stoten. Hij blijft roepen dat het harder moet, dat ik mezelf kwaad moet maken. Ik wil roepen dat-ie z’n mond moet houden en dat ik *$#! mijn best doe, maar dat durf ik niet. Straks moet ik voor straf nog eens extra push-ups doen.

Net wanneer ik denk dat ik écht niet meer kan, mag ik godzijdank stoppen. De rust is van korte duur, want ik krijg een bitje in mijn handen gedrukt. “Weet je waar dit voor is?”, vraagt hij. Ik voel de bui al hangen: we gaan boksen. En ja hoor: Dai wil mijn gevechtsbereidheid testen. Ik baal dat ik zo misselijk ben, want naast dat ik bang ben voor zijn pijnlijke stoten, lijkt het me best wel leuk.

Ray over levenslessen in 'Kamp van Koningsbrugge': ‘Je bent zélf verantwoordelijk voor je keuzes’Lees ook

Als het me vervolgens nog lukt hem te raken ook, voel ik me stiekem best wel goed. Ik gooi er en passant nog een ‘sorry’ uit, waarop Dai zich hardop afvraagt waarom ik in hemelsnaam mijn excuses aanbied.

Sterretjes zien

Na die eerste ronde vechten zie ik sterretjes. Ik kan oprecht niet meer. Maar opgeven is voor mij geen optie. Ik val hier nog liever flauw dan dat ik mezelf laat kennen. En geloof me: ik voel me verschrikkelijk. Alsof de ellende nog niet compleet is krijg ik na de eerste ronde boksen meteen de opdracht om nog meer burpees te doen. Was ik al overleden, nu sterf ik helemaal. Van die tweede ronde vechten kan ik me dan ook helemaal niets meer herinneren.

En dan zit het heftige deel er op. Ik moet rondjes lopen in de ring, me concentreren op mijn ademhaling en nadenken over wat we net gedaan hebben. We sluiten af met wat yoga-oefeningen. De spanning is ervan af en wanneer ik bij een bepaalde houding opmerk dat het de pigeon pose is, lacht Dai dat ik best een duif na mag doen. Wie had dat gedacht, de commando waar ik zo bang voor was, maak ik aan het lachen…

Profbasketballer Chatilla van Grinsven: 'Amerikaanse coaches zijn militair streng, puur afzien'Lees ook

Weerbaarheid en veerkracht

Als ik mijn adem en levenskracht terug heb, is het tijd voor reflectie op wat er net is gebeurd. “De twee hoofdonderwerpen in mijn boek Mentale Kracht zijn weerbaarheid en veerkracht”, zegt Dai. “Beide hebben we net bij je onderzocht. In de eerste fase – de oefeningen en het knokken in de ring – hebben we jouw weerbaarheid geactiveerd en getraind. Je kon kiezen voor flight, fight of freeze en je koos voor vechten: de ervaring aangaan. Je ziet een heftige gebeurtenis als een moment om te leren. Daarna kwam veerkracht. Je vermogen om terug te veren door te bedenken what the hell heb ik meegemaakt. Dat deden we tijdens de cooling down.”

Natuurlijk wil deze verslaggever graag horen hoe ze het heeft gedaan en hoe het staat met haar mentale kracht. Daar kwamen we tenslotte voor. “Ik vind het belangrijker dat je daar zelf een beoordeling aan geeft”, antwoordt Dai. “We willen te vaak horen hoe anderen het van buiten ervaren. Maar vooruit: je deed het goed. Je had ook de keus om dit niet te doen. En ik was er oké mee geweest als je dat deed, want je wist niet wat je te wachten stond. Maar je onderging de ervaring. Ook al zag ik meteen dat je weinig bokservaring hebt, je bezit wel die fight-mentaliteit. Betekent dit dat we er nog aan kunnen werken? Absoluut. Maar dit is het begin.”

Zo. Die steek ik mooi in m’n zak.

Wil jij ook aan je mentale welzijn werken met tips van Dai Carter? Het boek ‘Mentale Kracht’ ligt nu in de boekhandel. De bijbehorende theatertour gaat vanaf 17 mei van start.

Psycholoog over mentaal welzijn in topsport: 'Net zo belangrijk als fysiek'Lees ook