Fotografe Ursula van de Bunte (52) is zelf geen hondenliefhebber, maar kijkt wel dagelijks uit op een (honden)parkje. En wat ze daar ziet intrigeert haar. Het begin van haar fotoserie ‘Hondenkabinet’.
LINDA.nl spreekt met de fotografe, waarvan de expositie al meerdere maanden te zien is op verschillende plekken in Nederland.
In het park waar Ursula op uit kijkt, lopen de hele dag door mensen met hun hond. Ze is zelf dus geen hondenliefhebber en kent het ook niet van huis uit. En toch is ze het gedrag van de honden en hun baasjes gaan gadeslaan vanuit haar raam.
“En dan valt je al snel veel op. Honden die op hun baasjes lijken, of de connectie tussen baas en hond. Want sommige mensen kijken alleen maar op hun telefoon, zonder dat ze aandacht hebben voor hun huisdier. Daarnaast zijn er mensen die een half uur met ze spelen, en er aandachtig voor gaan zitten. Of één vrouw met zes honden. Hoe dan?”
Ze vindt het gedrag tussen baas en hond zo typisch, dat ze besluit om hier wat mee te gaan doen. Na een half jaar observeren weet ze welke mensen ze interessant genoeg vindt om aan te spreken, en de honden daarvan wil ze fotograferen. “Ik heb er een paar aangetikt en mijn studio in gehaald. Dat ging zonder problemen: iedereen wilde z’n hond graag vereeuwigen op beeld.”
“Met verbazing heb ik geluisterd naar de verhalen van de baasjes. De diepe verbondenheid tussen hond en mens kende ik zelf niet. Soms is zo’n band nog groter dan die met familieleden, of met vrouw en kinderen. Honden die door een scheiding op en af gaan, overleden honden die ter sprake kwamen. Mensen zaten in tranen bij mij aan tafel.”
Hond met overgewicht? Er is nu een obesitaskliniek voor je huisdier
Na twee maanden hard werken is Ursula klaar voor de foto-expositie van haar serie Hondenkabinet. De dieren zijn – deels – menselijk gefotografeerd, en dat heeft een reden. “Ze hebben ook iets menselijks. Ik ben nu toevallig de Netflix-serie The Hidden Lives of Pets aan het volgen en dan zie je weer hoe intelligent die dieren zijn. Ze voelen aan hoe hun baasje zich voelt. Het worden ook een soort kinderen hè, het verlengstuk van de familie.”
Of het moeilijk was, om de honden te laten doen wat ze voor ogen had? “Ik heb vooral gekeken naar de hond zelf, om proberen te voelen wat bij hem of haar past. In mijn studio zet ik vaak klassieke muziek op om een rustige sfeer te creëren, ik had altijd een bak met water staan en vroeg de eigenaren om wat lekkers mee te nemen.”
Toch was het voor sommige honden net iets te spannend. “Twee waren zo van de leg, dat ze een enorme hoop hebben gelegd in de studio. Stinken dat het deed. Daar kan ik wel om lachen. Even opruimen, en weer door.”
Haar eerste expositie vond afgelopen november al plaats, maar de reacties blijven binnenstromen. “Eén van de foto’s is erg ontroerend. Hij is in een beweging gemaakt: het hondje heeft zijn ogen dicht, en dat roept emoties op. Dat zie je terug bij de eigenaren, dat doet wat met ze. Het is toch een soort aandenken voor die baasjes, want je weet dat het moment kan komen dat-ie er niet meer is.”
Ook onbekenden worden geraakt door de foto’s. “Er was een man met een architectenbureau, waar mijn foto’s zijn geëxposeerd. Bij één van de foto’s – de hond met een bontkraagje – zei hij: ‘Dat is gewoon mijn oma. Hier zie ik echt mijn oma in’.”
Ursula’s kijk op honden is door haar werk veranderd. “Je hebt mensen die zo alleen en eenzaam zijn. Als je hond dan komt te overlijden: dat is afschuwelijk. Je verliest niet alleen je maatje, maar ook je ritme. Hier op de hoek woont een gezin met hun hond Bob, en nu ik uit het raam kijk, zie ik hen niet meer lopen. Zelfs ik mis Bob, nu hij er niet meer is.”
“We hebben het hier thuis dan ook even over een hond gehad, maar ik zou eerder voor een kat gaan. Uitlaten, oppas regelen wanneer je op vakantie wil: ik weet niet of ik geschikt ben voor die verantwoordelijkheid. Wat katten betreft: ook hen wil ik in de toekomst fotograferen. Maar daar komt toch meer bij kijken. Die neem je niet ‘even’ mee naar mijn studio.”
Dorstige viervoeter? Zo maak je gemakkelijk een ijsje voor je hond
