Tessa (26) ging een half jaar backpacken door Australië en Azië. Halverwege werd het genieten echter verstoord door een ware nachtmerrie: ze werd gebeten door een wilde aap.
Binnen 24 uur moest ze een injectie krijgen tegen hondsdolheid, maar ze zat op een onbewoond eiland in Vietnam.
Lees ook
Judiths vakantieleed: ‘Ik verloor alle kracht in mijn armen en zakte naar de bodem’
‘Al anderhalve maand reside ik samen met een vriendin door Australië zonder enige problemen. Aangekomen in Vietnam besloten we een tweedaagse tour te boeken naar Halong Bay, een gebied met rotseilandjes. Niemand had ons verteld dat we de tweede dag een bergklim zouden maken naar Monkey Beach.’
‘Tijdens die bergklim liepen we achter op de groep, en dus kwamen we veel later op het strand aan. Ik had nog nooit een wilde aap gezien en was verbaasd dat ze op het strand rondliepen. De tourgids gaf ons nootjes om de apen te voeren. Ik wist dat dat niet slim was, maar ik dacht: als hij het kan, kan ik het ook.’
‘Het eerste aapje dat dichtbij kwam gaf ik een nootje. Het was een klein aapje. Terwijl hij at, zag ik in mijn ooghoek iets in de bosjes bewegen. Het was de moeder van de kleine aap en voor ik het wist voelde ik haar tanden in mijn arm.’
‘Direct vroeg ik mijn vriendin of er bloed te zien was. Ze knikte geschokt. De tourgids kwam aanzetten met een suf verbandtrommeltje en vertelde dat de apen op dit strand geen ziektes hadden. Vervolgens bood mij een pleister aan. Ik raakte in paniek. Ik moest naar het ziekenhuis voor een injectie, maar het enige wat ik kreeg was een pleister.’
‘Ik wilde mijn verzekering bellen voor advies, want ik zat op een onbewoond eiland. De tourgids gaf mij zijn telefoon, maar na het intypen van het nummer hoorde ik een Vietnamese stem. De tourgids luisterde naar wat er gezegd werd en vertelde mij doodleuk dat zijn beltegoed op was.’
‘Ik ben meteen terug naar het hostel gegaan. Daar vertelde mijn verzekering dat ik binnen 24 uur een injectie moest halen tegen hondsdolheid. We zaten op een onbewoond eiland en zijn gelijk die middag met de boot teruggegaan naar Hanoi. Om 9 uur ’s avonds kon ik in het ziekenhuis terecht. Het waren slopende uren. Nog vijf keer na de eerste injectie moest ik terugkomen voor een vervolg. Ik heb veel Aziatische ziekenhuizen gezien, maar kon gelukkig mijn reis uiteindelijk wel afmaken.’
