Mensen die smakken, met hun mond vol praten of loeihard kauwen: ga weg. Ik krijg moordneigingen van gekraak van chips en geknabbel aan wortels. Net als mijn broer. Hij ging ervoor in misofonie-therapie.
En ik mocht een dag met hem mee.
Michelle gaat met haar broer naar misofonie-therapie: 'Stik in die wortel van je'
Wasabi-noot
Zacht ademen klinkt als hard gehijg, en praat er iemand met zijn mond vol, dan gaat mijn innerlijke alarm af. Ik kan me enkel nog focussen op dat ene geluid, al het andere verdwijnt. Sterker nog: ik kan iemand die zijn of haar tanden in een keiharde wasabi-noot zet wel een mep verkopen.
Aan tafel eten was voor mij en mijn broer allesbehalve ontspannen. Want dat is het vervelende van misofonie: je ergert je het meest aan de mensen die dicht bij je staan. Mijn broer kon de eetgeluiden van onze familie zelfs zo slecht verdragen dat hij liever in zijn eentje op zijn kamer at. En daarom wilde hij in therapie.
Jacoline heeft last van misofonie: 'Ik voel dan zoveel boosheid in mijn hoofd'
Misofonie-therapie
In groepstherapie, om precies te zijn, maar dan voor misofonie. Wat overigens ‘haat tegen geluid’ betekent. Het getik van een vork tegen iemands tanden kan bij iemand met misofonie al voor moordlustige gedachten zorgen. In groepstherapie leer je deze gedachten te overstemmen en je aandacht te verleggen.
Leuk en aardig hoor, maar wel een ver-van-mijn-bedshow. Totdat mijn broer mij meevraagt naar zijn slotopdracht. Een gezamenlijke sessie in de gymzaal, waarvoor alle groepsleden een familielid meebrengen. En zijn keuze is op mij gevallen.
Appels
Alle familieleden hebben een tas met etenswaren bij zich. De opdracht was luid en duidelijk: neem iets krakends mee. Sta ik dan, met mijn Elstar-appel. Snel werp ik een blik op de supermarktassen van de overige meegekomen familieleden: nootjes, chips en – jawel – wortels. Ik wil hier weg. Zo snel mogelijk.
Na het verplichte kringgesprek worden de attributen de zaal binnengesleept. Een oude bok, een dikke mat, ballen, hoepels en omgekeerde bankjes om overheen te lopen: een heuse obstakelrun. De bedoeling? Dat mijn broer zich geblinddoekt door mij laat leiden, terwijl ik – vlak achter hem – tergend langzaam happen van mijn appel neem.
Serieus, alsjeblieft
Hij heeft ‘m zelf uitgekozen, de appel. Het nemen van een hap is voor hem het ergste geluid. Terwijl hij met zijn blinddoek door de zaal loopt, neem ik dan ook grote happen. Ik leid hem de verkeerde kant op, praat met mijn mond vol en laat hem struikelen over de dikke mat. Als ik even om me heen kijk, zie ik dat de rest het voorzichtiger aanpakt. We lopen met z’n allen kriskras door elkaar.
Stiekem doet mijn broer zijn blinddoek af. “Wil je dit alsjeblieft serieus nemen?” Maar voor mij is het ook een beetje afreageren, want ondertussen word ik zelf stapelgek van de andere aanwezigen in de zaal en van gedachten als ‘graai niet zo met je hand in die zak met pinda’s’ en ‘stik in die wortel van je’. Ik word er niet aardiger op.
Jolanda heeft misofonie en kan niet tegen eetgeluiden: 'Doet pijn aan mijn ruggengraat'
Lekker
Of het heeft geholpen, die misofonie-therapie? Echt wel. Voor mijn broer althans. Als ik hem bezoek op zijn studentenkamer in Groningen, heeft hij een schaaltje voor de nootjes die ik heb meegebracht. “Lekker”, zegt ‘ie, terwijl hij er een paar in zijn mik gooit.
Kippenvel, zodra zijn tanden de noten breken. Mijn broer ziet het. “Haha, stel je niet zo aan.” Ik voel me betrapt. Want ik geloof nog steeds dat ik het zelf wel kan veranderen, die misofonie.
Maar misschien moet ik toch ook in misofonie-therapie.
Podcast
De podcast SoundBites heeft elke aflevering iemand te gast die misofonie heeft en zijn of haar ervaringen daarmee deelt. Een luistertip dus, voor mensen die meer willen weten over deze aandoening.
Dit artikel verscheen eerder op LINDA.nl in oktober 2021.
Ilse heeft misofonie: 'Ik kan iemand die smakt wel wat aandoen'
