Of ik samen met dertig anderen in de kapel van Hotel Arena in Amsterdam wil slapen, luisterend naar een acht uur durende dj-set tijdens een Sleep Rave? Ja. Het idee spreekt me meteen aan.
Slapen is een van mijn hobby’s, ik ben een goede slaper. Althans, dat dácht ik.
Drie weken geleden krijg ik een mail van Samsung. ‘Exclusieve uitnodiging: eerste Sleep Rave van Nederland’. Bij het woord sleep ben ik meteen enthousiast. Het woord rave? Minder. In ieder geval maakt het me nieuwsgierig.
De Sleep Rave is een experiment om te onderzoeken wat muziek voor je nachtrust kan betekenen. Onze slaap wordt gemeten door de Samsung Galaxy Watch. Dat horloge heeft ook de afgelopen tien dagen al onze slaap gemeten. Tijdens de Sleep Rave speelt gedurende de hele nacht een set van dj-duo Mr. Belt & Wezol af. De slaapmetingen van de afgelopen tien dagen en die van de Sleep Rave vormen de data van het onderzoek.
Wat ze met de data gaan doen? Een slaaptrack uitbrengen in samenwerking met slaapneurowetenschapper Els van der Helm. Op zondag 29 oktober – de dag dat de wintertijd ingaat en we doorgaans liggen te woelen onder de dekens – lanceren ze hét slaaplied. Ben benieuwd.
Ons wordt de opdracht gegeven tien dagen lang te slapen met het horloge, dat verbonden is met een Samsung telefoon – die je mag lenen als je er geen had. Daarmee wordt je diepe slaap, REM-slaap, lichte slaap, hartslag, bloedzuurstof, huidtemperatuur en zelfs snurkgedrag – heb ik niet, hoor – gemeten. Iedere ochtend levert dat een slaapscore op. En ik kan je vertellen, dat werkt verslavend.
Als ik mij omdraai in de nacht, ben ik bang dat ik een lagere score ga halen. Het gaat zelfs zo ver dat ik erover droom. Want wat als ik ineens onder de 55 zou scoren? Goh, wát een nachtmerrie. Gaap.
Fris en fruitig in de winter: met deze tips van een slaapexpert word je wél goed wakker
Na een week zijn er genoeg metingen gedaan om een slaapdier toegewezen te krijgen. Ik blijk een egel. Nee, niet omdat ik prikkelbaar kan zijn in de ochtend, ik ben blijkbaar meer dan tien procent wakker tijdens de nacht. Dat is totaal nieuwe informatie voor mij, en daar heb ik geen enkele actieve herinnering aan.
Ja, af en toe herinner ik me dat ik een nieuwe positie aanneem tijdens mijn slaap, maar meer dan een uur wakker zijn? Waarom weet ik dat niet? Wat ben ik dan aan het doen? Denk ik dan na?
Slaapexpert Els van der Helm weet mij te vertellen hoe dit zit: “We worden vaak wakker tussen twee slaapcycli. We denken dat we dit doen vanuit het standpunt om te overleven, om even te checken waar en of we oké zijn. Je herinnert het je vaak alleen niet, omdat je hersenen én je geheugen niet altijd helemaal wakker zijn. Wat er gebeurt, wordt dus niet opgeslagen. Je bent misschien wel bewust wakker, maar je hoeft het je niet te herinneren de volgende dag.” Juist. Gek idee.
Op maandag 16 oktober is het moment daar. Mind you: de datum is niet willekeurig gekozen. Deze week staat namelijk in het teken van Amsterdam Dance Event (ADE). Ook de kapel is de komende dagen het decor voor échte raves, waar menig festivalganger de konijnendans doet tot in de late uurtjes. Maar eerst wordt er nog een potje geronkt in diezelfde ruimte. En wel door mijzelf en negenentwintig andere gegadigden.
Dertig prinsessenbedden staan op ons te wachten, met klamboe en al. Aan de hand van de gepersonaliseerde pyjama en toilettas weet je waar je ligt. Ik spot mijn naam op een bed in de linkerhoek. Fijn, lekker donker, denk ik nog. Dat blijkt niet helemaal waar, zo onder de nooduitgang. Hartstikke groen en hartstikke fel, maar dat merk ik later pas.
Bij binnenkomst krijgen we allemaal een mocktail met lavendel om rustig te worden. Die is zeker welkom, want het is best een spannend idee om te gaan slapen met tig onbekenden in een ruimte die veel weg heeft van een kerk.
De dj’s en de slaapwetenschapper leggen ons onder andere uit wat de bedoeling is en we krijgen presentaties over – jawel – slaap. Note to self: snoozen is uit den boze en oh wee als je cafeïne drinkt in de acht uur voordat je gaat slapen. Oeps.
Van der Helm vertelt verder wat we kunnen doen als we vannacht toch niet goed in slaap kunnen komen. Ze tipt: ‘Adem naar je buik toe om je hartslag omlaag te krijgen’. Daar gaat het al mis. Want wat is naar je buik toe ademen? Uitblazen op mijn buik? Moet ik rechtop zitten en kijken naar mijn buik? Of mijn buik zich tot mij laten richten?
Afijn, misschien helpt haar andere tip: ‘Denk aan iets kalms’. Hmm, ook lastig. Op dat moment kan ik alleen maar denken aan welke sleepraver ons mogelijk wakker gaat houden met z’n eigen orkest onder de dekens. Misschien ik wel. Dat is beslist geen kalme gedachte.
Dit is de reden dat je de eerste nacht in een vreemd bed altijd slecht slaapt
Na een uur dansmuziek van de dj’s is het tijd voor ontspanning. Een kop gemberthee – een slaapmutsje is natuurlijk geen goed idee – en een uitgebreide massage met lavendelolie. Verder krijgen we dertig minuten de tijd om ons klaar te maken voor de nacht.
Met als resultaat: dertig mensen die in dezelfde pyjama hun tanden staan te poetsen. Die pyjama’s met naam erop doen me denken aan Squid Game. Wederom niet bepaald een kalme gedachte. Gelukkig denken de andere sleepravers meer aan een schoolreisje. Zonder overlopen, dit keer.
De slaapexpert start om 23.15 uur een slaapoefening. Een rustige vrouwenstem galmt door de speakers. We mogen zelf kiezen om te zitten of te liggen. Ik kies voor het tweede. ‘Just relax. Relax your toes, your ankles, your calves and up to your thighs‘, klinkt het. Dit werkt hartstikke ontspannend.
Tot de stem zegt: ‘Close your eyes, if you want to. Let your face be soft. You can even smile a bit.‘ Lig ik daar, met mijn gevouwen handen, ogen dicht en een voorzichtige glimlach. Alsof ik ben opgebaard. En weg was mijn concentratie.
Dan vertelt host Tim Senders dat we moeten gaan slapen. De lampen dimmen en de set begint. Ik hoor regendruppels, krekels, golven: het werkt. Ik word slaperig.
Om mij heen hoor ik mensen woelen. Ergens ligt een deelnemer te snurken. Dat is vast geen egel, denk ik. Ook ik doe nog een poging mijn plek te vinden, en raak verstrengeld in de klamboe. Mijn kussen valt van het bed, en dan ligt mijn focus op het licht van de nooduitgang. ‘Denk aan iets kalms’, hoor ik Van der Helm zeggen. Nooduitgang, noodgeval. ‘Dit is een noodgeval, help me uit de brand.’ Wat doet het lied van Goldband opeens in mijn gedachte?
En dat is mijn laatste herinnering aan de nacht. Ik heb geslapen als een roos. Meteen bekijk ik mijn slaapscore: 76. Ik ben maar 8 procent wakker geweest. Helemaal out of character.
Langzaamaan druppelen de geüniformeerde sleepravers de zaal uit. De slaapscores worden uitgewisseld: ze lopen uiteen van 50 tot 88. Slapen met muziek is niet voor iedereen weggelegd, zo blijkt. Dat kan natuurlijk heel goed komen door de onbekende omgeving, de andere mensen en het gesnurk van de deelnemer met score 88. Of ik heb zelf toch een persoonlijk orkest afgespeeld, zonder me dat actief te herinneren. Je weet ’t niet. Kom maar op met dat slaaplied. Alles voor de wetenschap. Of zoiets.
Val jij vaak in slaap op de bank? Verleidelijk, maar niet handig: 'Dutjes raad ik soms juíst af'
