Heb jij ooit een verschrikkelijke streek geleverd bij een goede vriend(in)? Was jij vroeger de nachtmerrie van je ouders en leraren? Of heb jij ooit de relatie met een ex-lief niet zo netjes afgehandeld?
In de rubriek ‘Niet trots op‘ delen vrouwen de dingen waar ze achteraf tóch een beetje spijt van hebben. Vandaag de beurt aan een man: Ivo (45). Hij zocht ruzie met de gemeente om een fiets – maar kwam erachter dat hij misschien toch zélf fout zat.
“Dit voorval vond een jaar of tien geleden plaats. Ik woonde in het oosten van Amsterdam, samen met mijn vrouw en toen nog peuterdochter. In die tijd was de gemeente bezig met enorme plundertochten: als een fiets niet goed stond, kreeg-ie een waarschuwingssticker en werd daarna zonder pardon naar het depot gebracht. Dat vond ik al stom, want negen van de tien keer wás er gewoon geen andere plek om je fiets te stallen. Je moet toch iets?
Sanne (23) gaf haar schoonmoeder schurft: 'Ik deed alsof mijn neus bloedde'
Maar goed, ik had toen een superfijne stadsfiets: net te oud om gejat te worden, maar verder reed hij top en was-ie door de knalrode kleur ook lekker herkenbaar. Je raadt het al: hij werd bestickerd als ‘foutparkeerder’ en liep dus risico naar het fietsendepot verscheept te worden. Totaal onnodig, want ik gebruikte die fiets bijna dagelijks, maar ergens in de chaos van het jonge ouderschap ben ik dus vergeten die sticker te verwijderen.”
“Op een maandagochtend wilde ik m’n fiets pakken om naar werk te gaan, maar was hij nergens te bekennen. Gewoon écht weg. Ik meteen superchagrijnig natuurlijk. Ik ben alle buren langsgegaan om te checken of iemand hem toevallig verplaatst had, maar nee. Eén buurvrouw vertelde me dat ze had gezien dat de gemeente fietsen had opgehaald dat weekend. Wel verdomme. Ik op hoge poten naar dat depot toe, de hele stad door, maar daar was hij óók niet.
Volgende stap: gemeente bellen. ‘Het klopt inderdaad dat die dag fietsen zijn weggehaald in uw wijk. Maar als u deze niet heeft teruggevonden, weten wij het ook niet, meneer. Dan moet u bezwaar indienen’. Nou, toen begon het. Na de eerste paar weken van online correspondentie die nergens toe leidden werd ik bozer en bozer. Het ging me niet eens meer echt om de fiets, maar meer om het principe: wie denkt de gemeente wel niet dat-ie is, om zomaar fietsen van burgers te laten verdwijnen? Het voelde voor mij, op dát moment, echt aan als een groot onrecht.
Ik heb wekenlang herrie geschopt bij de gemeente, maar zonder resultaat. De ambtenaren wisten natuurlijk ook niet meer wat ze met mij moesten, arme mensen. Op een gegeven moment liep het zo hoog op dat ik begon te dreigen met advocaten. Tikkie heftig, toegegeven, maar ik gooi het even op het intense slaaptekort in die periode van mijn leven.”
Annika pakte haar docent terug voor een onvoldoende: 'Papiersnijder werkt dus ook op stoffen'
“Dan nu de ontknoping. Een week of vijf na het kwijtraken van mijn fiets reden we met de auto door onze wijk, we kwamen terug van een familie-uitje. En in een flits zie ik ineens in een fietsenrek, twee straten verwijderd van ons huis, mijn rooie stalen ros staan. Ik herkende hem meteen. En een halve seconde daarna herinnerde ik me precies wat er gebeurd was.
Die zaterdagochtend waren we met ons kind naar de speeltuin gegaan en had ik mijn fiets meegenomen, omdat ik daarna door moest naar een afspraak. Maar het weer was beroerd, dus besloot ik toen ter plekke toch voor de auto te gaan. Maar na dat speeltuinbezoek zijn we dus terug naar huis gelopen, zónder de fiets mee te nemen. Die middag is-ie helemaal niet weggehaald, hij had er gewoon wekenlang gestaan. Ik was het zélf vergeten.
Stond ik dan, na vijf weken lang het halve gemeentehuis voor rotte vis uitgemaakt te hebben. Ik was toen wat je nu een ‘Karen’ zou noemen, zo’n vervelend persoon die stennis schopt om niets. Verschrikkelijk. Ik schaamde me zo erg dat ik de gemeente ook niets meer heb laten weten. Niet mijn meest trotse moment, nee.”
Volgende week in Niet Trots Op: Feline vertelt hoe haar stapavond escaleerde tot een maandenlange ruzie. Mis het niet, maandag om 10.30 uur op LINDA.nl.
Ook iets gedaan waar je achteraf niet zo trots op bent, net als een van deze vrouwen? Mail je naam, leeftijd en een samenvatting van jouw verhaal naar ellen.hensbergen@linda.nl en misschien vind je jouw verhaal straks terug op LINDA.nl. Geen zorgen, dit plaatsen we anoniem.
Julie (38) nam wraak op huisbaas met frituurolie: 'Ik was zijn pesterijen kotsbeu'
