Nederland is het land van ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’, ook op modegebied. Redacteur Stijn (24) heeft er een hekel aan.
Rot op met je ‘normaal’. Trek die glitterjurk, bloedrode hakken of hysterische jas aan als je dat wilt. Het leven is te kort.
Kijk, ik ben opgegroeid in Twente. En ook al heb ik er de fijnste herinneringen en de liefste mensen wonen: het lijkt zowaar de geboortegrond van het ‘doe maar normaal’-gezegde. Dat het gezegde helaas ook voor de rest van Nederland geldt, kwam ik snel genoeg achter. Immers: alles wat ook maar iets afwijkt (zoals ik) wordt regelmatig nog gezien als gek.
Op de middelbare school durfde ik mijn eigen stijl niet te ontwikkelen. Iedere jongen droeg een grijze trui, dus deed ik dat ook. Nike Air Max sneakers waren hip, dus kocht ik ze. Ik deed alles om mee te gaan met anderen en niet te veel op te vallen. Ik wilde verdwijnen in de grijze massa. Dat ik ondertussen ’s nachts naar modeshows van de grootste merken keek, deed er niet toe. ‘Doe maar normaal’ spookte in mijn achterhoofd.
Maar sinds ik zelfkennis en moed heb ontwikkeld durf ik mezelf uit te dragen. En eerlijk is eerlijk: het komt ook door mijn verhuizing naar de hoofdstad dat ik volledig aan durf te trekken waar ik blij van word. Want ik zag ineens veel meer mensen die geen grijs droegen, maar felroze. Appeltjesgroen. Lichtblauw. Ik durfde ook, stukje bij beetje. Geloof me: het was een hele weg.
Stijn moet financieel volwassen worden: 'Of dat al lukt? Eh, nee'
Zo wilde ik niet eens naar buiten met de ringen die ik voor het eerst om mijn vingers had, ook al vond ik ze nog zo tof. Ik liep met een gebogen hoofd in een wollen, lange jas die ik in een tweedehands winkel op de kop had getikt. Het was al jaren mijn natte droom om een lange mantel te kopen, maar toen ik ‘m droeg was ik doodsbang dat een vreemde me uit zou lachen.
Het gebeurde niet. Ik kreeg zelfs complimenten. Goedkeurende knikjes van modeliefhebbende dames die (gehakt en geföhnd) langs me heen liepen. Klasgenoten vroegen waar ik mijn felroze hoodie had gekocht, welke sieradenwinkels ik aanraadde en wat de nieuwe sneakertrends van het najaar zouden worden (ja, echt). Stijn van Leer, Leco de Vries: ik werd juist gewaardeerd om die eerst zo heimelijke liefde.
De angstige stemmen in mijn hoofd hadden ongelijk. Tuurlijk, ik ben ook eens uitgescholden voor ‘kankerhomo’ toen ik met een lang vest over de Utrechtse grachten liep. Uitgelachen om mijn oranje jas door een veertigjarige vrouw die op het terras zat. Opmerkingen tijdens feestjes gekregen dat ik er wel ‘heel hysterisch’ uitzag. Echt, nog steeds wordt alles wat afwijkt als gek gezien. Of dat nou in Twente of Amsterdam is.
Geloof me, het weegt niet op tegen het gevoel dat ik volledig mezelf kan zijn. Ik dacht na al die irritante gebeurtenissen één ding: misschien zei het iets over henzelf. Wellicht was de jongen die me uitschold jaloers op mijn vest. Keek de vrouw vol afzien naar mijn oranje jas omdat ze zelf in een zwarte variant zat, zoals de rest van het terras. Misschien vinden ze het ook spuuglelijk wat ik draag, tuurlijk, dat kan. Maar toch, waar bemoei je je mee?
Draag wat je wil en laat iedereen in z’n waarde. Klinkt cliché, maar ik kan het niet vaak genoeg herhalen. Kleding is de enige laag tussen jou en de buitenwereld. Je mag helemaal zelf bepalen hoe je eruit wil zien. Ik hoef geen grijze massa meer. Kijk maar naar me. Geef een compliment of lach me uit. Ik blijf mezelf uitdragen, precies zoals ik wil. Mode is een feest. Dus wurm je in die tulen rok. En die felroze hakken. Maar beloof me één ding: draag ze met opgeheven hoofd.
Redacteur Stijn over coming-out: 'Ik was doodsbang, iedere dag weer'
