Moderedacteur Michel Pierre schrijft elke week over iets dat hem opvalt. Deze week: de kritiek waaraan kinderen blootstaan die opgroeien met een mode-icoon als (schoon)ouder.
Toen ik dinsdag een stuk schreef over hoe ontzettend mooi koningin Máxima eruitzag bij het staatsbanket in Japan, besefte ik dat ik bijdraag aan de publieke bewondering voor haar stijlgevoel. Maar als er kinderen in het spel zijn, krijgt die bewondering vaak een donker randje.
Lees ook
In deze jurk pakt Máxima uit bij staatsbanket in Japan
Voortdurend in de spotlight staan omdat je een bekende (schoon)ouder hebt, is zwaar. Continu met hen worden vergeleken, is zwaarder. Toen in 2004 Kate Middletons relatie met prins William bekend werd, duurde het niet lang of de vergelijkingen met prinses Diana werden gemaakt. Kon de 22-jarige Kate de verwachtingen van het volk waarmaken en net zo modieus zijn als haar overleden schoonmoeder? Als Kate iets droeg dat Diana ooit aanhad dan verschenen er online al snel wie-droeg-het-beter-vergelijkingen. In het begin werd vooral benadrukt dat Kate een ‘commoner’ is (ofwel: geen aristocrate). Maar omdat zij wit, dun en Brits is, kreeg zij uiteindelijk de goedkeuring van het Britse volk. En toen was daar Meghan Markle.
Als je denkt dat Meghan Markle kan ontsnappen aan de vergelijking met prinses Diana dan heb je het helaas mis. Vrijwel meteen moest ze eraan geloven, waarbij het feit dat Meghan Afro-Amerikaans is, vaak meer of minder subtiel mee woog in deze vergelijkingen. Boze tongen noemen haar vaak minder chic/beschaafd, met de toevoeging dat ze niet Brits is en daardoor een buitenstaander. Ik woon in Londen en maak dit vaak van dichtbij mee. Meghan is hier praktisch non-stop in het nieuws en een kleine wandeling door de kroeg op weg naar de bar levert al snel vijf verschillende inhoudelijke discussies op over kwestie, waarom Meghan ‘inferieur’ zou zijn aan Kate. Die heeft nu onbedoeld een voorbeeldrol gekregen, simpelweg omdat zij wél overeenkomt met het Britse schoonheidsideaal waaraan ook prinses Diana voldeed.
“De kleding staat Meghan gewoon minder chic,” “haar billen zijn te groot voor die strakke jurken,” en “heb je die moeder van haar gezien?” heb ik allemaal voorbij horen komen. Het zijn manieren om duidelijk te maken dat Meghan niet in Groot-Britannië thuishoort en dan bedoelen ze niet dat ze Amerikaanse is. Verwijzen naar haar moeder die vaak vlechtjes draagt, en het benadrukken van dikke billen of een gebrek aan beschaving, zijn simpelweg racistische manieren om anderen te kleineren.
We hoeven niet ver te zoeken om in te zien hoe zwaar het moet zijn voor kinderen om te moeten opboksen tegen het modieuze imago van hun ouders. Kijk naar de beeldschone, lange, slanke, blonde Máxima. De koningin belichaamt praktisch al onze westerse schoonheidsidealen. Hoe zwaar moet het zijn voor prinses Amalia om continu te worden vergeleken met zo’n moeder? Ik schrijf regelmatig over het koningshuis en als er een foto van Amalia bij staat, voelen veel mensen zich om de één of andere reden vrij om zich negatief uit te laten over het uiterlijk van het meisje. Kate en Meghan zijn volwassenen en voor hen is het al zwaar, laat staan hoe dat moet zijn voor een vijftienjarige. Misschien kunnen we als online gemeenschap iets liever zijn voor de volgende generatie? Daar wordt de wereld namelijk écht een stukje leuker van.
Michel Pierre (31) is vaste moderedacteur voor LINDAnieuws en verdeelt zijn tijd tussen Londen en Amsterdam, waar hij zijn modellenbureau runt. Je kunt hem volgen op Instagram.
