Niet volledig volgroeid

Geloof je me nog niet? Laat me je voorstellen aan mijn beste vriendin: presentator en programmamaker Eva Eikhout (26). We hebben dezelfde (grote) ambities, houden van elkaar zoals we zijn en vinden elkaar in onze enorme liefde voor schoonheid. Eva is al sinds jaar en dag fervent modeliefhebber, kleedt zich naar de trends en ziet er immer prachtig uit. Ze houdt van mode en die liefde is geheel wederzijds. Enige dingetje: Eva heeft het aangeboren FFU-syndroom. Daarom zijn haar armen en benen niet volledig volgroeid.

'Jinek'-kijkers fan van presentatietalent Eva Eikhout: 'Wat een leuk wijf'Lees ook

“Het klopt dat ik het belangrijk vind om er stijlvol uit te zien. Dat wordt soms als oppervlakkig gezien, maar toffe kledingstukken geven me een goed gevoel”, vertelt ze net voordat ze gaat shoppen in Arnhem (ja, echt). “Kijk, als je het syndroom van Down hebt en toffe sneakers draagt, maakt dat je een stuk minder gehandicapt. Heb je dat syndroom en draag je sokken in sandalen, dan wordt het een ander verhaal. Als je mooie kleding draagt en meegaat met de tijd word je niet beperkter dan je al bent. Mijn fysieke beperking is erg opvallend en kan nooit verscholen worden, maar ik kan me mezelf wél minder gehandicapt laten voelen door een fijne outfit aan te hebben.”

‘Kleedde me als kakker’

De liefde voor kleergoed kreeg Eva er met de modieuze paplepel ingegoten: haar moeder draagt al sinds jaar en dag alles wat ze leuk vindt, ook als ze scheve blikken krijgt. “Mama heeft een eigen stijl en stimuleerde ons om dat ook te ontwikkelen”, herinnert Eva zich. “We mochten tijdens het winkelen zelf kiezen wat we mee naar huis namen. Daar heeft ze zich nooit mee bemoeid. Dat resulteerde erin dat ik tijdens mijn middelbare schoolperiode een tijd als kakker door het leven wilde gaan, inclusief polo’s en gebreide vesten. Dat zijn fases waar ik tijdelijk doorheen ging, maar daar leerde ik wél van.”

Ik hoor Eva door de speakers van mijn telefoon lachen. Ze zegt blij te zijn dat ze zo vrij is opgevoed. En dat haar favoriete kledingstukken er steevast voor haar waren, ook in lastige periodes. “Toen mijn vader negen jaar geleden darmkanker kreeg gingen we als gezin door een moeilijke tijd. Maar mama zei, zelfs toen, dat we er goed uit moesten zien. Iedere dag weer. Mijn twee zusjes en ik trokken mooie kleding aan en bleven ons best doen voor de spiegel. Want, zo stelde ma, als we iets aantrokken waar we ons goed in voelden, zouden we ons automatisch beter voelen. Ze had helemaal gelijk.” Inmiddels schijnt de zon weer voor de familie, maar één les uit die tijd vergeet ze nooit: met mode kun je jezelf gelukkig kleden.

‘Het moet goed zitten’

Een aangeboren beperking zit Eva niet in de weg om haar vuur te laten zien middels een outfit. Tuurlijk, het brengt extra werk met zich mee, want Eva moet regelmatig naar de kleermaakster om de hoek. Zo vaak dat ze Eva bij naam kent en meteen weet wat er moet gebeuren als de presentator met het zoveelste nieuwe kledingstuk binnenkomt.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Eva J. Eikhout (@hetleefjevaneefje)

“En als ik er een week niet kom, hoor ik bij mijn volgende bezoek dat ze me heeft gemist. Zo vaak ga ik langs. T-shirts en korte broeken hoeven niet vermaakt te worden, maar alles met lange mouwen en -pijpen wel. Ik vind het fijn om stuks te vermaken: zo zit al mijn kleding mooi om mijn lijf. Het enige jammere is dat ik niet direct dat ene nieuwe shirt kan dragen. Als ik iets nieuws koop wil ik het meteen aan, maar ik moet dan toch echt nog een week wachten. Ach, het moet goed zitten. Dat is wat waard.”

Zoveel meer

Eva’s schoenen worden aangepast door haar vader, waardoor ze regelmatig met de nieuwste sneakers aan komt zetten. Maar helaas is niet alles mogelijk op modegebied. “Ik kan me goed uiten met mijn outfits, hoor. Maar ik vind het ook weleens jammer dat ik een handicap heb”, geeft Eva toe. “Ik zou bijvoorbeeld heel graag hoge hakken willen dragen. Ik vind ze sexy, vrouwelijk, elegant. Als een vriendin pumps draagt kan ik weleens jaloers zijn. Het is iets dat onbereikbaar voor me is.”

Ze is even stil. “Het is sowieso een moeilijke gedachte dat ik nooit een dag géén handicap heb. Daar denk ik liever niet te vaak over na. Ik heb er niets aan om elke dag te miepen dat ik gehandicapt ben. Dat is doelloos. Tuurlijk mag ik er weleens van balen en huil ik erover, maar dat doe ik hoogstens twee keer per jaar. Ik ben een positief en blij mens.” Ik beaam haar woorden. Eva is een wandelende zonnestraal, een die je dag kleur geeft. Ze is een zonnestraal met smaak. “Ik word ook blij van mooie kleding: daarmee kan ik ervoor zorgen dat mensen me als een hippe vrouw zien. Niet enkel als iemand zonder armen en benen. Want ik ben zoveel meer dan dat.”

Dit interview verscheen eerder op BNNVARA.nl