Al van kleins af aan vind ik vrouwenkleding mooier dan die voor mannen. Het is kleurrijker, gedurfder, eigen. Maar erin lopen deed ik al jaren niet meer.
Gelukkig is er een nieuwe groep mannen die zich in ‘vrouwelijke’ kleding hult. En dat is fantastisch als je ’t mij vraagt.
Almelo, 2002. Volgens mij was ik net vier jaar oud toen ik dezelfde pyjamajurk als mijn zus droeg. Mijn favoriete tante smeerde nagellak op mijn petieterige handen, ik wilde haarclips in mijn haren en armbanden met kralen om. Ik droomde van K3-kostuums, was gefascineerd door de kleurrijke outfits van Barbies en keek in magazines van m’n moeder naar de jurken die grote sterren op rode lopers droegen.
Even later durfde ik niet meer. Ik groeide uit de pyjamajurk, stopte met luisteren naar K3 en raakte geen potje nagellak meer aan. De lijn tussen wat kan en mag als kind zonder gepest te worden of buiten de boot te vallen is ontzettend dun – daar kwam ik gauw genoeg achter. Ik wist dat ik anders was, en al vroeg wist ik dat dat niet kon. Dus trok ik spijkerbroeken aan. En zwarte truien. Later ontdekten vrienden winkels als CoolCat en Jack & Jones, waar ik ook mijn kleding begon te halen. Want opvallen in de massa durfde ik niet. Ik wilde ergens bij horen, net als ieder mens dat wil.
Sinds ik in Amsterdam woon, een ongelooflijk fijne groep mensen om me heen heb en blij ben met wie ik ben, durf ik ook op modevlak steeds meer. Ik ben modeliefhebber in hart en nieren, houd van opvallende stuks en kekke outfits. En sinds kort durf ik ook vaker iets aan te trekken waar ik mijn vrouwelijkere kant mee vier. Dat durf ik nu voornamelijk nog op feestjes. Denk aan een jurk, lange handschoenen, ringen, kettingen. Ik vind ’t allemaal tof en ben blij met de (queer) mannen, non-binaire mensen, modeliefhebbers en trans personen die de weg voor me hebben vrijgemaakt om ook aan te trekken wat ik wil.
Door grote sterren als Harry Styles, Brad Pitt en Billy Porter krijgen mannen in wat als vrouwenkleding wordt gezien een groter podium. Die drie hullen zich bijvoorbeeld in doorschijnende tops, jurken of in een rok, zoals Pitt laatst nog deed. Ook mannelijke influencers, modebloggers en hippe types dragen de laatste tijd steeds vaker een kilt, jurk of crop top (én nagellak). Door dit langzaam veranderende modebeeld wordt mode minder gendernormatief. Gelukkig maar.
Zo voelen steeds meer mensen zich vrijer om te doen wat ze willen. En nee, je hoeft niet bang te zijn dat je barbecueënde, voetballende en bier-liefhebbende man, neef of vader in een galajurk naar zijn werk gaat. Of op stiletto’s in z’n Volvo stapt (zou er wel gezellig uitzien, trouwens). En voordat je haatdragend tikt dat het ‘logisch’ is dat ik vrouwenkleding tof vind omdat ik op mannen val, of dat ‘mannelijke’ mannen niet meer bestaan: onzin. Die zijn er nog genoeg, en er zijn genoeg heteromannen die ook van ‘vrouwelijkere’ kleding houden. Kan ik alleen maar lof voor hebben: mensen die zichzelf durven te zijn en zich weten uit te drukken – ondanks de meningen van anderen die in hun nek hijgen. Want misschien is je neef wel heel blij in die jurk.
London Fashion Week wordt dit jaar genderneutraal én digitaal
Bovendien hullen vrouwen zich al jaren in zogenaamde boyfriend-jeans, tweedelige pakken en overhemden. Ziet er fantastisch uit – absoluut, en ik ben blij met de verschuiving van wat ‘mannelijk’ en ‘vrouwelijk’ is in de mode. Maar dan mag er ook iets bij mannen verschuiven, niet? Want waarom zouden we geen roze shirts aan kunnen? Laarzen (met hakken) dragen, een ketting om hangen of nagels laten lakken? Ik vier de mannen die opvallen in die grijze massa. Dank, namens jullie durf ik meer mezelf te zijn. Of dat nou in een hoodie, spijkerbroek of jurk is.
Nog niet overtuigd? Kijk hieronder voor een aantal van mijn favorieten.
Dit bericht op Instagram bekijken
Dit bericht op Instagram bekijken
Dit bericht op Instagram bekijken
Dit bericht op Instagram bekijken
Dit bericht op Instagram bekijken
Dit bericht op Instagram bekijken
Dit bericht op Instagram bekijken
