Als klein jongetje droomde Stijn (24) er al van om een Fashion Week te bezoeken. Die droom kwam in januari uit.
En hoé. Van op de eerste rij zitten bij grote shows tot een bezoek op het hoofdkantoor van Dior: ik viel behoorlijk met m’n neus in de boter.
Als tiener zag ik twee keer per jaar posts van modeminnend volk bij een Fashion Week in het buitenland. Een ver-van-mijn-bed-show, aangezien ik uit Twente kom en het me onmogelijk leek om er ooit te kunnen zijn. Ik keek naar de foto’s, bestudeerde de shows en de mensen die er zaten.
'Van mode houden is allesbehalve oppervlakkig'
Tijdens de modeweken in Parijs, Milaan, Kopenhagen, New York en Londen laten grote designers hun nieuwe collecties zien, en ik wilde álles uitpluizen. Wat had het publiek aan? Welke kleding droegen de modellen? En wat vertelde de collectie over de tijd waarin we leefden? Immers: mode is een reactie op de maatschappij. Ik was zestien. En geobsedeerd. Ik wilde als een spons alle informatie opzuigen, niet wetende dat ik er later profijt van zou krijgen als journalist.
Little did I know dat ik een paar jaar later zélf in Parijs zou zitten. Voor Vogue mocht ik naar de mannenshows in januari. Ik keek naar de collectie van Dries van Noten, zat front row bij Rick Owens, kletste met schrijvend mode-icoon Cécile Narinx bij Paul Smith en danste na de show van Kenzo op hun afterparty.
En ik maar denken dat die modekenners hautain zouden zijn. Nou, niets is minder waar: Cécile bleek allerliefst en gaf me tips, ik grapte ronduit met Linda van Vogue, TikTok-legende Alejandro bleek een schat en vriend Pim, die bij Elle werkt, leerde me het reilen en zeilen tijdens modeweken, aangezien hij doorgewinterd is vergeleken met mij.
Enfin, nu klinkt het alsof ik meteen gewend was aan zo’n modeweek, maar dat was allesbehalve het geval. Mijn God, stond ik ineens op het hoofdkantoor van Dior (!) in een boerenoverall van de – ja, echt – legerdump. Inkopers (die normaliter designer items kopen voor een paar duizend euro) vonden ‘m gelukkig fantastisch. Maar dat ik voornamelijk een enorm geval van het imposter syndroom had, moge duidelijk zijn. ‘Wat doe ik hier?’ Ik vroeg het me talloze keren af.
Dit bericht op Instagram bekijken
Want, hallo: David en Victoria Beckham die op een paar meter afstand zaten tijdens de Rick Owens show? Ja, hoor. Peperdure champagne bij die onbeperkt werd bijgevuld op feestjes? Clink, clink. En een deel van de Real Housewives in levende lijve zien: ook dat gebeurde. Geloof me: Fashion Week is één groot circus. Maar het allerleukste circus dat ik ooit heb meegemaakt.
Mode is een feest. Een feest van jezelf kunnen uiten. Modetalent dat hun nieuwste collecties laat zien, schrijvende pers die trends oppikken en ze in context kunnen plaatsen, (hoofd)redacteuren die zich een slag in de rondte werken om maandelijks een fantastisch magazine te maken en fotografen die een voorliefde hebben voor het vastleggen van mensen op hun mooist.
'Sodemieter op, als ik een rok wil dragen doe ik dat'
Het circus voelde als een warm bad. En alhoewel ik me soms totaal misplaatst voelde, moet ik er maar aan wennen. Want als ik iets weet, is dat het modeminnende volk waar ik vroeger naar opkeek, best goed bij me past.
