Genomen op je zestiende omdat het toen zó’n goed idee leek, de naam van je ex-geliefde of één die je elke dag weer nieuwe moed geeft. Elke tattoo heeft een eigen verhaal.
In de rubriek ‘Plakplaatje‘ praten we met vrouwen over hun meest bijzondere tattoo. Met of zonder spijt.
Wie
Mandy (33)
Tatoeage
Rozen en lelies
Mandy is pas 10, wanneer ze zichzelf voor het eerst beschadigt. “Ik werd jarenlang seksueel misbruikt, mishandeld, verwaarloosd en gepest. Als ik mezelf begon te krassen, verdwenen de negatieve emoties voor heel even naar de achtergrond. De nieuwe pijn oversteeg op dat moment het schuldgevoel en verdriet.”
Op haar zeventiende begint Mandy met therapie, om haar trauma’s te verwerken. Maar het krassen ging tot haar vierentwintigste door. “Ik heb inmiddels een dochter. Door haar ben ik uiteindelijk gestopt.”
Verse wondjes verstopt Mandy daarvoor nog onder lange mouwen, maar haar roze littekens niet. “Als ik in T-shirt liep, werd er op straat door wildvreemden over mij gepraat. ‘Ik moest mij schamen dat ik een kind heb gekregen, en ze konden haar beter bij mij weghalen’. Ik zou gevaarlijk zijn. Dat werd dan net hard genoeg gezegd, zodat ik het hoorde.
Dat maakte mij heel onzeker. Ik werd ook bang dat mijn dochter die woorden mee zou krijgen, zodra ze groot genoeg was om het te begrijpen. Ik wilde niet die moeder zijn die haar opwacht op het schoolplein, met lange mouwen in de zomer. Dat was het moment dat ik besloot een tattoo over mijn littekens heen te zetten.”
Esther en haar broer zetten zonder het te weten dezelfde tattoo: 'Na zijn dood extra bijzonder'
Over het ontwerp van de tatoeage hoeft ze niet lang na te denken. “Rozen staan voor iets moois, ondanks hun doorns. En lelies voor een nieuw begin. Op het moment dat de inkt over mijn littekens ging, heb ik een paar tranen gelaten. De vrouw die mijn tattoo zette was tijdens het proces vrij stil, maar na afloop zei ze: ‘Dank je wel dat ik dit voor jou mocht betekenen.'”
De tatoeage ziet Mandy dan ook als een afsluiting. “Als ik er nu naar kijk voel ik me trots. Ik heb van iets lelijks iets moois kunnen maken. Van pijn mijn kracht, ik heb het overwonnen.” Want hoewel Mandy opnieuw op de wachtlijst staat voor therapie, beschadigt ze zichzelf niet meer.
“Ik heb die strepen zelf gemaakt. Maar je moet heel ver heen zijn, voordat je op het punt komt dat je jezelf pijn doet. Inmiddels krijg ik complimenten over mijn tatoeages. Kijken mensen specifieker, dan vragen ze weleens naar mijn littekens. Ik geef eerlijk antwoord. Dan zijn ze wel even stil. Maar er heerst al zo’n groot taboe op zelfbeschadiging. Dat moet maar eens voorbij zijn. Ik hoef mijzelf niet meer te verstoppen.”
Worstel je met suïcidale gedachten? Praat er dan over. Bel 0800-0113 of ga naar www.113.nl.
Linda zet tatoeage met naam van haar man, maar dan gaan ze uit elkaar: 'Spijt'
