Het regent pijpenstelen. De lente is officieel op z’n einde, maar de noordenwind houdt de kou ferm in de greep. “Ik wil eerst kaas en fruit kopen”, zeg ik als we het marktplein oversteken. “Bloemen doen we wel op de terugweg, oké?”

“Ik vind het best”, zegt Puck gelaten. Ze houdt de paraplu voor ons vast, aangezien zij de langste is. “Als je me maar niet voor schut zet, mam.” “Wat? Hoe bedoel je?” “Nou, je weet wel hoe je kan doen en zo.”  Ik sta subiet stil. Wat zullen we nu krijgen?

“En wanneer zet ik je dan precies voor schut op straat?” “Gewoon.” Ze probeert me een duwtje in de rug te geven om door te lopen en staat daardoor in een plas water. “Als je met de verkopers praat en hard lacht. Dan kijkt iedereen mij ook aan. Helemaal als je woordgrappen maakt.” “Kom op”, zeg ik, half in shock. “Nu doe je alsof ik echt erg ben.”

“Nou…” lacht ze, bijna geruisloos: “Wel als je onder de douche The Girl is a Super Freak zingt. Zo gênant.” “Dat deed ik ruim voor je geboorte al, als je daar nog niet aan gewend bent. Trouwens: dat is binnen en thuis. Buiten ben ik geen freak”, zeg ik lachend. “Dat denk jij…”, is het antwoord, terwijl ze met een blazende adem de krullen uit het gezicht slaat. Puck mag me nemen zoals ik ben, denk ik. Leert ze meteen hoe ze dat bij zichzelf kan doen.

We hebben duidelijk de verkeerde rij gekozen, als we eenmaal bij de kaaskraam staan. Bij m’n eerste ongeduldige zucht, voel ik een zachte por in mijn zij. “Mama, houd je in”, zegt ze binnensmonds, waardoor ik automatisch in de lach schiet. Meestal doe ik het rondje markt alleen. Door Puck besef ik dat ik gewoon veel mens ben voor iemand die graag de lieve vrede bewaart en wél geduld heeft.

“Zullen we ook stokbrood halen?”, vraagt Puck. Vijf minuten later staan we bij de bakker voor een rustiek brood, dat sinds een maand Stok van Toen heet. “Ik neem aan dat het, ondanks de naam, wel vers is?”, vraag ik. De verkoopster lacht. “Het is de eerste keer dat ik die hoor.” En meteen daarna: “Maar ik werk hier nog niet zo lang.” Puck negeert de gehele conversatie door strak over haar schouder de andere kant op te kijken. Oké, is dit al voor schut zetten? Lastig. Lastig.

Maar ze is blij met haar nieuwe hangertjes als we een half uur later de lingeriewinkel uitlopen. “Laat jij pap weten hoe je het moet wassen? Ik denk dat-ie geen idee heeft.” “Komt goed”, zeg ik. Onder een halve wolkbreuk lopen we langs een van m’n favoriete vinyl-zaken. “Nee mam, doorlopen. Je hebt echt genoeg platen nu.” “Dat bepaal ik zelf wel.” “Als je maar weet dat ik niet mee naar binnen ga. Sta je weer een uur te kletsen.” “Dat is goed, loop maar alvast naar huis dan”, zeg ik.

“Wil jij de paraplu houden, mam?” “Nee, jij mag ‘m meenemen, het is maar een klein stukje.” Ik kijk haar glimlachend na als ze de steeg uitloopt. Ze heeft zich drie keer omgekleed, om vervolgens in de kleding waar ze al twee dagen in woont te eindigen. En nu loopt ze naar huis onder een felroze mega-paraplu, met plastic flamingokop als handvat. Een schreeuwerige aandachtstrekker voor een zoete kleuter.

“Hey Maaike. Ben je daar gezellig weer?”, vraagt Bas blij als ik z’n zaak binnen loop. Hij weet inmiddels dat ik maandelijks m’n halve salaris in zijn lade stop. “Zoek je iets speciaals vandaag, meid?” Hij komt met het grote, indrukwekkende lijf naast me staan. “Eh, nu je het vraagt…. Heb je Give it To me Baby van Rick James liggen? Of nog beter: Super Freak?”

Lees ook
Maaike: ‘Het spastische TikTok-effect sijpelt nog uren door’

Volgende week zaterdag om 9.30 uur lees je weer een gloednieuwe column van Maaike op LINDA.nl.